ΑΝΑΒΑΠΤΙΣΤΕΣ…
Κατά το προηγούμενο των προγόνων τους, οι «Αναβαπτιστές» της Νέας Δημοκρατίας, στο στάδιο των εσωκομματικών διαγκωνισμών, πιστεύοντας ότι η… συντέλεια του συντηρητικού χώρου είναι εγγύς, επηγγέλθησαν μια Νέα Τάξη Πραγμάτων με στόχο να εγκαθιδρύσουν μια τέλεια κομματική δημοκρατία…
Τα πρώτα, όμως, βήματα στην εξουσία των «Αναβαπτιστών» της ΝΔ καταδεικνύουν μια ροπή προς τον γνωστό από το νεο-δημοκρατικό, πρόσφατο και απώτερο παρελθόν, αρχηγικό δεσποτισμό.
Αν και η ηγεσία των «Αναβαπτιστών» της ΝΔ δεν κατέγραψε την επικράτησή τους στα σχέδια του… θείου, εν τούτοις έντονα είναι τα σημεία ότι διακινούνται στα βήματα των προ 476 χρόνων «ιδεολογικών προγόνων» τους! Επιδιώκουν «να δημιουργήσουν ένα πολιτικό κόμμα εδώ κάτω, όπως όλα τα άλλα εν Ελλάδι γήινα πολιτικά μορφώματα, κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση των άνω».
Ο συντηρητικός χώρος, αν και τον Νοέμβριο του 2009 απετάξατο -στιγμιαίως;- τις «δυναστείες» και τις αρχές της κληρονομικότητας στην ανάδειξη της ηγεσίας του, στη συνέχεια, κατ’ εθισμό και μιμητισμό απ’ ό,τι συμβαίνει σε όμορους πολιτικούς χώρους, πραγματοποιεί τα πρώτα δειλά βήματα στην προβολή «χαρισματικών» προφητών-ηγετών και βεβαίως την εγκατάλειψη της «κατηραμένης» αρχής ο «Ηγέτης» να διακινείται στο πολύμπλαγκτον «Primus inter pares»…
Παρήλθον χρόνοι αρκετοί από την εποχή κατά την οποία στον συντηρητικό χώρο ανιχνεύουν στοιχεία και σε μονάδες φιλοσοφικά ρεύματα της κλασικής περιόδου, που επικαλούνταν την πλατωνική παραβολή του ανθρώπου (ηγέτη)-φιλοσόφου, ο οποίος θεάται την αλήθεια των πραγμάτων…
Είναι η περίοδος της Ύστερης Καραμανλικής εποχής -εδώ πρόκειται περί του Κ. Καραμανλή του Πρεσβύτερου- στην οποία οικοδομείται μεθοδικώς η υστεροφημία του αρχηγέτη της Νεο-Δεξιάς και ο θεωρητικός του χώρου Κωστάκης Τσάτσος αναδεικνύει στην πολιτική επικαιρότητα τις αποφάνσεις του Πλάτωνος, σύμφωνα με τον οποίο «αληθινοί κυβερνήτες είναι μόνο οι φιλόσοφοι, επειδή μόνον αυτοί έχουν πρόσβαση στην αναγκαία γνώση για να καθοδηγηθεί σωστά μια ανθρώπινη κοινωνία…». Είναι δε εύλογο πού παραπέμπουν οι παραβολές του Κωστάκη Τσάτσου…
Ακολουθεί μακρά περίοδος… ανομβρίας και ιδεολογικής αφορίας (Γ. Ράλλης, Ευάγγ. Αβέρωφ, Κ. Μητσοτάκης, Μιλτιάδης Έβερτ, Κ. Καραμανλής ο Νεώτερος…).
Στις δύο τελευταίες δεκαετίες του προηγούμενου αιώνα και την πρώτη του 21ου η χώρα, σε μια «ηρεμία νεκροταφείου», διολισθαίνει, βαθμιαίως, προς την πλήρη, σχεδόν, εξαφάνιση κάθε παραγωγικής διαδικασίας, εν μέσω μια διαρκούς κολακείας, εκ μέρους των πολιτικών ηγεσιών, συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων. Οι αγρότες π.χ. ζουν στον «παράδεισο» των επιδοτήσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, χωρίς πρόνοια και πρόβλεψη για την εποχή των «ισχνών αγελάδων», ενώ στην τριτοβάθμια εκπαίδευση επιβάλλεται η αρχή της «ελάσσονος προσπάθειας» και η επιστημονοσύνη στο διδακτικό προσωπικό των ΑΕΙ αντικαθίσταται από δίκτυα δημοσίων σχέσεων!
Οι «Αναβαπτιστές» της ΝΔ -κατά τις πρώτες ενδείξεις- εφησυχάζουν. Παραμένει δε αμφίβολο αν θα αποτολμήσουν να καταστούν «εικονοκλάστες» και θα αποδεχθούν να ακολουθήσουν την επιβεβαιωμένη αλήθεια: «Πολιτική είναι ο αφρός που παράγεται από βαθύτερες κοινωνικοοικονομικές διαδικασίες ζύμωσης…».
Ο Αντώνης Σαμαράς, όπως και στις αρχές της δεκαετίας του 1980 ο Ανδρέας Παπανδρέου, εξασφαλίζει το «προνόμιο» από την ευρεία κομματική βάση του πολιτικού χώρου, στον οποίο ηγείται, αλλά και από την αποδοχή της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, να απαγκιστρώσει τον συντηρητικό χώρο από την εποχή της αρτηριοσκλήρυνσης, του νεποτισμού, των πολιτικών οικογενειών, του εντολέα της καθεστηκυίας τάξης, σ’ εκείνη στην οποία η «καταγωγή», ο πλούτος, οι διασυνδέσεις -πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές- δεν θα διασκελίζουν την αξιοκρατία και την ικανότητα.
Η ελληνική πολιτική σκηνή, ειδικότερα στο επίπεδο των κομμάτων εξουσίας, έχει ανάγκη, όχι θολών ιδεολογικών σχημάτων, αλλά ιδεολογικών κατευθύνσεων και επεξεργασμένων ιδεολογικών θέσεων, προσαρμοσμένων στις ανάγκες της χώρας και οι οποίες με πλήρη ευκρίνεια να καλύπτουν το Αληθές, το Ψευδές και το Πολιτικό…
Πιστώνεται στα υπέρ του νέου ηγέτη του συντηρητικού χώρου η επιλογή ως «στενού» συμβούλου του, του καθηγητή Κ. Αρβανιτόπουλου, τον οποίο δεν θέλγουν αντιλήψεις περί ιδεολογιών, μορφής θρησκευτικών δογμάτων, κατά τα οποία, «οι ιδεολογίες δεν ερμηνεύουν απλώς τον κόσμο, αλλά φιλοδοξούν να αποτελέσουν το όργανο στενόκαρδης και απλουστευτικής κομματικής αντιπαράθεσης»…
Ο χρόνος θα κρίνει αν η θητεία των «Αναβαπτιστών» στην καθοδήγηση του συντηρητικού χώρου θα έχει μακροημέρευση ή θα περιορισθεί σε ολιγοχρόνια τέρμινα αναμηρυκασμού τετριμμένων θέσεων και πολιτικής τακτικής…
* Αναβαπτιστές. Προτεσταντική «αίρεση» με χιλιαστικό προσανατολισμό στη Βόρειο Ευρώπη του 16ου αιώνα, η οποία διακήρυττε την ανάγκη μιας ριζικής θρησκευτικής, αλλά και κοινωνικής αλλαγής. Το 1534 κατέλαβε την εξουσία στο Μύνστερ της Νοτιοδυτικής Γερμανίας και επιδίωξε να επιβάλει τις αρχές της, αλλά μετά από 16 μήνες, τον Ιούνιο του 1535, ανατράπηκε από την εξουσία.