Όλοι μαζί βουλιάξαμε το κράτος…
// Οι Άγαμοι Θύται γιορτάζουν τα είκοσι χρόνια τους και συνεχίζουν να τη λένε… στο σύστημα. Ποιους έχει σιχτιρίσει σήμερα ο Έλληνας και δεν θέλει να βλέπει και να ακούει;
«Βρίζοντας το σύστημα απλά τρωγόμαστε με τα ρούχα μας. Βρίζοντας το σύστημα στρεφόμαστε κατά του εαυτού μας. Θεωρούμε ο καθένας προσωπικά ότι όλοι οι άλλοι φταίνε εκτός από εμάς. Σε ποιον θα αποδώσουμε όμως την ευθύνη; Ποιοι έφαγαν τα λεφτά; Όλοι είμαστε αρμόδιοι και αναρμόδιοι ταυτόχρονα. Και αυτοί που φοροδιαφεύγουν και εμείς που δεν ζητάμε τόσα χρόνια αποδείξεις από τους ηλεκτρολόγους, τους υδραυλικούς, τους κομμωτές, τους γιατρούς και πάει λέγοντας».
// Λέτε κάποια στιγμή ότι «οι αριστεροί όταν δεν μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα, αλλάζουν τις λέξεις»… Το ζούμε και σήμερα; Το ΠΑΣΟΚ μας είπε «Πάμε μαζί», αλλά ο λαός και ο μισθωτός μόνος του θα πληρώσει την κρίση…
«Αυτή είναι η γνωστή μέθοδος που έχει εφαρμόσει η Αριστερά τόσα χρόνια… Ν’ αλλάζει τις λέξεις όταν δεν μπορεί να λύσει τα προβλήματα. Δεν ξέρω ποιος θα πληρώσει την κρίση. Γιατί υπάρχουν και κάποιοι βολεμένοι υψηλόβαθμοι μισθωτοί του Δημοσίου που δεν πατάνε στη δουλειά τους και κάποιοι ελεύθεροι επαγγελματίες που ζουν εις βάρος των άλλων Ελλήνων. Στην Ελλάδα είναι λίγο μπερδεμένο το πράγμα. Όλοι μαζί βουλιάξαμε το κράτος. Πολιτικοί, λαός, κεφάλαιο, μεγάλα αφεντικά, υπάλληλοι και άνθρωποι της νύχτας. Στην Ελλάδα χρειάζεται αλλαγή νοοτροπίας! Πείτε μου σε ποια χώρα ο λαός αρέσκεται στο να τεμπελιάζει, να μη δουλεύει και να ζει με δανεικά; Και ποιοι είναι αυτοί που θα μας δανείζουν συνέχεια; Θα σας πω μια δική μου ιστορία. Περίμενα ένα πολύ σημαντικό δέμα στο σπίτι μου. Και ο ταχυδρόμος πέρασε και δεν μου χτύπησε το κουδούνι. Αντιθέτως, πέταξε το χαρτί για να πάω να το παραλάβω από το ταχυδρομείο. Με το που βλέπω το χαρτί κάτω από την πόρτα, έτρεξα να τον προλάβω. Δεν τον πρόλαβα. Έχασα εκτός από αυτό το πρωινό και το επόμενο για να πάω στο ταχυδρομείο. Καθόμουν και σκεφτόμουν… Καλά τόσο πολύ βαριόταν για να χτυπήσει το κουδούνι; Γιατί δεν μπήκε στον κόπο να κάνει μια κίνηση; Και αυτή η βαριεστημάρα του ταχυδρόμου δεν είναι δείγμα σήψης; Δεν δουλεύει τίποτα σωστά στο Δημόσιο. Οι άνθρωποι δεν γουστάρουν να κάνουν καλά τη δουλειά τους. Χρειάζεται έλεγχος, αξιολόγηση σ’ όλους και σ’ όλα».
// Πάντως και το κράτος στους έντιμους δεν φέρεται με εντιμότητα. Έχουμε φτάσει στο σημείο αυτοί που δίνουν αποδείξεις, που πληρώνουν ΦΠΑ, ασφάλεια, να τους γίνεται ένας έλεγχος στα βιβλία και για μια μουτζούρα να τους ζητούν οι εφοριακοί πεσκέσι. Είναι να μην αγανακτείς και να τα βάζεις με τον εαυτό σου που ήσουν εντάξει;
«Σε κάνουν να νιώθεις κορόιδο. Εξαντλούν την αυστηρότητά τους στον τίμιο που κάνει ειλικρινή δήλωση γιατί δεν θέλησε να τους λαδώσει. Στην Ελλάδα το κράτος για τους τίμιους είναι εχθρικό και τους κάνει αντίποινα. Γι’ αυτό σας λέω ότι χρειάζεται αλλαγή νοοτροπίας από τα θεμέλια. Βάλε τις αυστηρότερες ποινές στους εφοριακούς που εκβιάζουν, στους πολεοδόμους που λαδώνονται. Για εμένα το 80% των ελεύθερων επαγγελματιών φοροδιαφεύγει. Παρουσιάζει μισθούς για πτωχοκομείο και βγάζουν τα πενταπλάσια σε εισόδημα. Οι περισσότεροι ελεύθεροι επαγγελματίες στην Ελλάδα είναι παράνομοι. Και υπάρχει ένα 20% που το παλεύει με άξονα την ηθική του σε σχέση με το μέλλον των παιδιών του».
// Ο κόσμος που έρχεται στον «Ζυγό» γελάει πολύ με το σκετς του αγρότη που είναι εξαρτημένος από την τηλεόραση. Του επαρχιώτη που έμαθε τις συνδέσεις, τα «παράθυρα» από το κλείσιμο της Εθνικής με τρακτέρ και δεν μπορεί χωρίς αναγνωρισιμότητα και κάμερα. Αλήθεια, είναι μεγάλη εξάρτηση το γυαλί; Αν όλοι αυτοί που είναι σήμερα στο γυαλί μια μέρα πάψουν να είναι, τι θα πάθουν;
«Δεν βλέπετε την τραγωδία; Όσοι δεν έχουν σχέση με το χώρο του θεάματος και γίνουν γνωστοί σε μια νύχτα καταστρέφεται ο ψυχισμός τους… Αλλά και αυτοί που είναι στο γυαλί έχουν αυτομάτως ένα κοινό χαρακτηριστικό. Θεωρούν τον εαυτό τους σοφότερο από όλους τους άλλους μόνο και μόνο επειδή δουλεύουν στην τηλεόραση. Οι άνθρωποι της τηλεόρασης σήμερα είναι πιο σίγουροι από ποτέ ότι είναι οι πιο σοφοί από όλους τους άλλους ανθρώπους. Πραγματικά όμως το θέμα είναι να σ’ αναγνωρίζουν ή να σ’ εκτιμούν για αυτά που λες; Εγώ παλιά ήξερα ότι γνωστός ήταν αυτός που έκανε κάτι θετικό ή αρνητικό για την ανθρωπότητα. Αυτός που βρήκε την πενικιλίνη, αυτός που επινόησε το αεροπλάνο, αυτός που έκανε ρεκόρ ταχύτητας στο τρέξιμο, αυτός που έφερε σε πόλεμο ολόκληρες χώρες και σκότωσε εκατομμύρια ψυχές. Και αυτή η αναγνωρισιμότητά του ήταν παράδειγμα προς αποφυγή. Πρώτη φορά στις μέρες μας βιώνουμε τη διασημότητα κενού περιεχομένου. Τη διασημότητα του τίποτα. Οι μισοί διάσημοι που περνούν από τη μικρή μας οθόνη είναι ανεπάγγελτοι. Οι διάσημοι ανεπάγγελτοι που θεωρούν τους εαυτούς τους σημαντικούς!».
// Συγκινήθηκα πολύ με το μονόλογο που γράψατε για τους άστεγους… Υπάρχουν πράγματι πολλοί άστεγοι στις μέρες μας. Πού είναι η κοινωνική μέριμνα; Αυτή είναι η Αθήνα του πολιτισμού;
«Όσοι περπατάμε στην Αθήνα τους βλέπουμε… Αυτή τη φτώχεια τη βλέπουμε. Ξέρετε όμως ότι, σύμφωνα με τα στοιχεία για το 2010, το ένα τέταρτο των Ελλήνων θα ζει οριακά; Δεν τους καταλαβαίνουμε τους φτωχούς. Ούτε εσείς ούτε εγώ, γιατί έχουμε και φαγητό να φάμε και σπίτι για να μείνουμε. Είναι υποκριτικό να λέμε ότι τους καταλαβαίνουμε. Η οικονομική κρίση όμως θα μας κάνει σε κάτι καλό. Να επανατοποθετήσουμε ένα πράγμα: Την απληστία μας! Θα αναγκαστούμε να το κάνουμε. Με το να συσσωρεύουμε υλικά αγαθά δεν γινόμαστε ούτε καλύτεροι άνθρωποι ούτε πιο ευτυχισμένοι. Ένα παραπάνω αυτοκίνητο, ένα παραπάνω κινητό δεν σε κάνει ευτυχισμένο. Δούλο σε κάνει της ύλης και του χρόνου που θα δουλέψεις για να το αγοράσεις. Ενώ την ίδια ώρα θα κέρδιζες χρόνο για τη σχέση σου ή για τα παιδιά σου. Αρκετά αγοράσαμε. Στην αρχή ήμασταν πεινασμένοι, τώρα δεν χορτάσαμε; Είναι όλα θέμα σκέψης. Το κακό των τελευταίων ετών ήταν ότι μ’ ένα άλμα πήγαμε στην ευημερία, δώσαμε τα πάντα για να ανεβάσουμε το υλικό μας επίπεδο και αφήσαμε πίσω το πνευματικό. Αυτή η καινούργια κατάσταση δεν θα μπορούσε παρά να ήταν μόνο προσωρινή».
// Ποιος έχει ευθύνη για αυτήν την οικονομική και πνευματική παρακμή;
«Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας. Και οι δυο είναι συνυπεύθυνες. Και για το ότι ως Ελλάδα δεν παράγουμε τίποτα πλέον και για την ανικανότητά τους να κυβερνήσουν χωρίς διαφθορά. Τα δυο μεγάλα κόμματα στην Ελλάδα συντηρούνται στην εξουσία για να προωθήσουν τα συμφέροντα της κομματικής τους πελατείας και για να μοιράσουν δημόσια έργα στους ημετέρους. Μέσα σε λίγα χρόνια κάποιοι έγιναν πολύ πλούσιοι. Πού βρέθηκε όλο αυτό το εύκολο χρήμα; Ποια πακέτα από την Ε.Ε. Φαγώθηκαν, ποια έργα υπερκοστολογήθηκαν; Οι Ευρωπαίοι εταίροι μας δεν μας εμπιστεύονται. Μας θεωρούν τριτοκοσμικούς. Έχουμε χάσει την αξιοπιστία μας στις διεθνείς αγορές. Αλλά εδώ φτάσαμε στο σημείο να ακούμε από υπουργό ό,τι είναι ηθικό είναι και νόμιμο. Ηθικό και νόμιμο οι off-shore εταιρείες… Αφού δεν τους κρεμάσαμε δημόσια…».
// Τόσα χρόνια όμως τους ίδιους ψηφίζουμε. Ο δικομματισμός στην Ελλάδα καλά κρατεί. Άρα και εμείς φταίμε που δεν αλλάζουμε το σκηνικό;
«Γι’ αυτό και σας είπα στην αρχή ότι είμαστε όλοι μέσα στο σύστημα. Επιβραβεύουμε ξανά τον πολιτικό που έκλεψε με την ψήφο μας για να επιστρέψει μάγκας, ήρωας, ατιμώρητος χωρίς ποινή. Καταστρέφουμε το σπίτι μας. Καλά κάνουν και μας εκμεταλλεύονται τώρα οι κερδοσκόποι και παίζουν παιχνίδια με την οικονομία μας. Εμείς τους αφήσαμε. Δυστυχώς, δεν έχουμε κόμματα με όραμα για το λαό. Αν είχαν όραμα θα έφτιαχναν πρώτα απ’ όλα την παιδεία μας για να αλλάξει η νοοτροπία μας».
// Ο πρωθυπουργός δήλωσε πρόσφατα ότι η οικονομική κρίση μας καθιστά ευάλωτους και δεν μας βοηθά στα ανοιχτά εθνικά μας θέματα. Συμμερίζεστε την άποψη ότι η έλλειψη χρημάτων μας βάζει στην άμυνα και όχι στην επίθεση;
«Φυσικά. Μια χώρα με ισχυρή οικονομία και όχι χρεοκοπημένη, έχει και διαπραγματευτική ισχύ σ’ όλα τα εθνικά της ζητήματα. Έχει πλεονεκτική θέση και στρατιωτική υπεροχή. Μια χώρα με δανεικά τι έχει;».
// Είπατε μια πολύ σημαντική λέξη πριν, «παιδεία». Πιστεύετε ότι η εξουσία μάς θέλει μορφωμένους;
«Όχι. Μας θέλουν αγράμματους. Το κράτος μισεί τους πολίτες. Θυσία και η παιδεία και ο πολιτισμός. Τα παιδιά μας στα σχολεία δεν μαθαίνουνε τίποτα! Δυο είναι οι πυρήνες για τη διαμόρφωση προσωπικότητας ενός παιδιού με αξίες και καλλιέργεια. Η οικογένεια και το σχολείο. Ο ένας πόλος, το σχολείο, είναι κατεστραμμένος».
// Τελικά, τι έγινε στην Κοπεγχάγη; Πλούσιοι αντί φτωχών για μια ακόμη φορά. Εδώ ολόκληρα νησιά θα χαθούν από την άνοδο της στάθμης της θάλασσας, λαοί θα μεταναστεύσουν και κανείς δεν συγκινείται… Έχει νόημα ο αγώνας;
«Εδώ δεν υπάρχει συνεννόηση στη χώρα μας, θα υπάρξει στην παγκόσμια σκακιέρα; Στην ιστορία οι ισχυροί επιβάλλουν τα δικά τους συμφέροντα. Οι αυτοκρατορίες πέφτουν με επαναστάσεις. Πρέπει να παλέψουν οι φτωχοί μέχρι θανάτου για να ανατραπεί η αδικία…».
// Υπάρχει ένας γενικότερος παραλογισμός σ’ όλα… Και αυτό το έχετε πιάσει σ’ ένα σκετσάκι από το πρόγραμμά σας στον «Ζυγό», όπου μια κοπέλα πάει στο γυμναστήριο, στο κομμωτήριο, κάνει μασάζ, επισκέπτεται ψυχολόγους, ομοιοπαθητικούς γιατρούς, μέντιουμ για να πείσει τον εαυτό της ότι είναι μια χαρά… Είναι;
«Στον “Ζυγό” κάνουμε αναφορά στη σχιζοφρένεια του σημερινού ανθρώπου. Οι γυναίκες είναι αναγκασμένες να κάνουν τρεις χιλιάδες πράγματα για να ισορροπήσουν σύμφωνα με τα πρότυπα του σύγχρονου μοντέλου ζωής, όπως έτσι πλασάρεται από τα μίντια… Η χειραφέτηση τσάκισε τις γυναίκες και την οικογένεια και μέσα στη σύγχυση έχασαν και οι άνδρες το ρόλο τους. Είναι μια εποχή μεταβατική όπου τα φύλα επαναπροσδιορίζονται. Και οι άνδρες πρέπει να βγουν ξανά μπροστά».
// Δεν μπορώ να μη σας ρωτήσω έτσι που σας βλέπω στο γύρισμα με τη στολή… Μήπως μικρός θέλατε να γίνετε αστυνομικός; Γιατί όλο τον αστυνομικό υποδύεστε στην τηλεόραση. Μια τον αστυνόμο Μπέκα, μια τον αρχηγό αστυνομικού τμήματος στην επιτυχημένη σειρά του MEGA…
«Οι αστυνομικοί στη λογοτεχνία και στον κινηματογράφο έχουν μεγάλο ενδιαφέρον γιατί είναι αρχετυπικοί ήρωες. Έχουν σχέση με τη μάχη του καλού και του κακού. Εγώ τους αστυνομικούς τους σέβομαι και δη τους Έλληνες αστυνομικούς. Στην Ελλάδα είμαστε σχιζοφρενείς. Ζητάμε περισσότερη ασφάλεια, προστασία και είμαστε εναντίον της Αστυνομίας. Καταλαβαίνω το ρόλο της αστυνομίας το 1974, αλλά σήμερα έχουμε 2010. Θα ζήσουμε με τους φόβους του παρελθόντος; Μιλάμε για εγκληματικότητα και κάποιοι μας πάνε στα καθεστώτα παρακράτους. Η πολιτική σκηνή να υπενθυμίσω σε κάποιους ότι άλλαξε και θα πρέπει να πάμε μπροστά…».