Ποιος πατριωτισμός;

Το θέμα είναι καθαρά από ποια ταξική σκοπιά αντιμετωπίζει κανείς το ζήτημα.
Για το κεφάλαιο πατριωτικό είναι ό,τι υπηρετεί τις δικές του ανάγκες και τα δικά του συμφέροντα. Γι’ αυτό και τα κόμματά του, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, θεωρούν πατριωτικό ό,τι εντάσσεται στη στρατηγική του και την προωθεί. Άλλωστε και η λαίλαπα την οποία όλοι μαζί, κεφαλαιοκράτες, κυβέρνηση και ΝΔ, εξαπολύουν, εντάσσεται ακριβώς σε αυτήν τη στρατηγική. Οδηγεί σε ακόμα πιο φθηνή εργατική δύναμη, ένταση της εκμετάλλευσης, έχει στόχο τη διασφάλιση και μεγέθυνση της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Τα μέτρα που έρχονται τώρα δεν περιέχουν κάτι ρηξικέλευθο ούτε είναι καινούργια. Πρόκειται για τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις που αποτυπώνονται στο σύνολο των συνθηκών της ΕΕ, από το Μάαστριχτ και μετά, τις οποίες οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ συνυπέγραψαν. Είναι μέτρα που εφαρμόστηκαν σε βάρος του λαού και σε περίοδο υψηλής κερδοφορίας, που μέχρι σήμερα έβγαιναν σταδιακά από τα συρτάρια της ΝΔ και του
ΠΑΣΟΚ και τώρα έρχονται με τη μορφή χιονοστιβάδας για να φορτωθούν τα βάρη της καπιταλιστικής κρίσης στον λαό. Είναι η συνέχεια των αντιλαϊκών νόμων αυτών των κυβερνήσεων στο Ασφαλιστικό, στο φορολογικό, στην Παιδεία και αλλού.
Αυτό που είναι πατριωτικό για το κεφάλαιο δεν μπορεί να είναι πατριωτικό για τον λαό. Πατριωτικό για την εργατική τάξη, τους αυτοαπασχολούμενους, τους φτωχούς και μεσαίους αγρότες είναι ό,τι υπηρετεί το δικό τους ταξικό συμφέρον. Πατριωτικό είναι το προχώρημα της δικής τους συμμαχίας και η πάλη να έρθει ο λαός στην εξουσία, για ριζικές αλλαγές στην οικονομία και στην κοινωνία. Οι θυσίες που τους καλούν να κάνουν δεν είναι προσωρινές. Το κεφάλαιο δεν έχει όρια στις απαιτήσεις του, δεν χορταίνει. Ό,τι χάνεται σήμερα είναι η αρχή για να χαθεί και κάτι ακόμα αύριο. Επιπλέον η υποχώρηση διαμορφώνει χειρότερους όρους και προϋποθέσεις για την κατάκτηση έστω και επιμέρους στόχων του κινήματος.
Στο επόμενο διάστημα η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα της χώρας μας θα βρεθούν αντικειμενικά στην ανάγκη να επιλέξουν ανάμεσα στους δύο δρόμους που βρίσκονται μπροστά τους. Τον δρόμο στον οποίο καλούν η πλουτοκρατία και οι πολιτικοί εκφραστές της, τον δρόμο της συναίνεσης, της υποταγής, του «σφάξε με αγά μ’ ν’ αγιάσω» και σε αυτόν που το ΚΚΕ δείχνει, τον δρόμο της ταξικής πάλης, της υπεράσπισης και διεκδίκησης των δικών τους συμφερόντων, της οργάνωσης της λαϊκής συμμαχίας και αντεπίθεσης. Τον δρόμο που ανοίγει πόρτες για την απόκρουση και ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής, για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης, της λαϊκής εξουσίας και λαϊκής οικονομίας, που έχει στο επίκεντρο τις δικές τους ανάγκες. Η σωστή επιλογή από όσο το δυνατό μεγαλύτερα τμήματα του λαού είναι αυτή που θα καθορίσει την πορεία των πραγμάτων για τους ίδιους και τα παιδιά τους.