Η γνώμη του παππού: «Ανάξιοι»

Πόση αξία όμως έχει η γνώμη ενός απλού, ηλικιωμένου ανθρώπου του λαού για όλα αυτά που ακούει, διαβάζει, βλέπει;

Ταξιδεύοντας πρόσφατα με τον ηλεκτρικό σιδηρόδρομο, είχα την ακόλουθη εμπειρία. Σε μια στάση μπήκε ένας ηλικιωμένος, καθαρός και περιποιημένος, αλλά φτωχικά ντυμένος. Συνοδευόταν από τη γυναίκα του μάλλον και κάθισαν συνεχίζοντας κάποια συζήτηση που είχαν.

Σε μια στιγμή, ανοίγοντας την εφημερίδα που κρατούσε, γύρισε και της είπε: «Μα δεν μου λες, πώς εμείς με τα λίγα που βγάζαμε κάναμε οικογένεια, μεγαλώσαμε και σπουδάσαμε παιδιά, βοηθάμε εγγόνια, ζήσαμε χωρίς να χρεοκοπήσουμε, και όλοι αυτοί εδώ μας έφεραν σε αυτήν την κατάσταση;». Και συνέχισε: «Αυτοί είναι οικονομολόγοι, σπουδαγμένοι εδώ και στο εξωτερικό. Εμείς δεν είμαστε.

Πώς τα κατάφεραν έτσι; Τι έγινε με όλα αυτά που μας κρατούσαν για συντάξεις και περίθαλψη τόσα χρόνια; Πώς τα κράτησαν; Δεν τα αυγάτισαν; Τι έκαναν και τώρα πάλι εμείς θα πληρώσουμε το μάρμαρο; Έτσι είναι άραγε και στις άλλες χώρες της Ευρώπης;».

Κούνησε η γυναίκα του το κεφάλι της. «Τι να πω…» μουρμούρισε. «Ένα μόνο ξέρω. Ακόμη και τώρα στα γεράματα, εμείς θα σφίξουμε και πάλι το ζωνάρι».

«Ανάξιοι», μονολόγησε ο παππούς. «Αυτό είναι. Ανάξιοι». Σώπασαν κι οι δυο.

Όσοι κάθονταν και στέκονταν κοντά άκουσαν τη συζήτηση. Ανάμεσά τους κι εγώ. Και σκέφτηκα με πόση απλότητα και λιτότητα, χωρίς πάθος, χωρίς αναφορές σε κάποιο κόμμα ή πολιτικό πρόσωπο, εξέφρασαν τη γνώμη τους οι δυο ηλικιωμένοι, και κυρίως ο παππούς.

Κι όμως, πόση πικρία, πόνος και απογοήτευση συμπυκνώνονταν στις απλές τους φράσεις.

Ήταν ο πόνος, η πικρία και η απογοήτευση των απλών ανθρώπων του λαού, που εργάζονται, παλεύουν να ανταποκριθούν στις καθημερινές ανάγκες, στις δυσκολίες της ζωής. Και τα βγάζουν πέρα. Και εκεί που ετοιμάζονται να απολαύσουν κάτι κι αυτοί, τους έρχεται ο καταπέλτης. «Χανόμαστε ως κράτος. Δεν μπορούμε να δανεισθούμε». Και ακούν και ακατανόητα πράγματα, όπως τα «spreads» ή άλλα παρόμοια, που δεν τα είχαν ακούσει μέχρι τότε. Και συνειδητοποιούν ότι το κράτος, όπως λένε επίσημα χείλη, είναι καταχρεωμένο. Ζει με δανεικά. Από τα δανεικά είναι προφανώς οι μισθοί και οι συντάξεις, τα επιδόματα και τα λοιπά.

Και αρχίζουν να αγωνιούν. Τι θα γίνει παραπέρα; Κι αν δεν βρουν να δανεισθούν; Κι αν δεν έχουν να πληρώσουν; Κι έπειτα, ποιος φταίει για όλα αυτά; Ο απλός λαός; Αυτός τα διαχειρίσθηκε; Αυτός έκανε το κουμάντο; Αυτός μοίρασε, προγραμμάτισε, αξιολόγησε;

Αναπόφευκτα τα ερωτήματα. Αναπόφευκτες και οι απαντήσεις. Εντυπωσιάζει με τη δύναμη της απλότητάς της η αξιολόγηση του παππού. «Ανάξιοι».