Τριάντα χρόνια μαζί με τον Χρ. Λαμπράκη

Με αυτό το λιτό, όπως πάντοτε επιθυμούσε και ο ίδιος, σημείωμα θέλω να αποτίσω φόρο μέγιστης τιμής και μέγιστης ευγνωμοσύνης προς τον πρόεδρό μου αείμνηστο Χρήστο Λαμπράκη.
Ο γράφων είχε την τύχη και την τιμή να συνεργαστεί με τον τελευταίο ίσως μεγάλο και πραγματικό εκδότη της χώρας μας επί πάνω από τριάντα χρόνια ανελλιπώς. Από την πρώτη στιγμή διαπίστωσα ότι δεν ήταν απλώς ένας μεγάλος δάσκαλος της δημοσιογραφίας, αλλά και άνθρωπος.
Είχε αναγάγει τη δημοσιογραφία σε θεσμό, όλα (πάμπολλα) τα έντυπα σε πηγή σωστής ενημέρωσης, με πρωταρχικό στόχο τον σεβασμό των αναγνωστών και την αξιοπρέπεια των συντακτών και όλων των εργαζομένων στο μεγάλο του εκδοτικό συγκρότημα. Νηφάλιος στη σκέψη του, ήρεμος στις επισημάνσεις, ολιγόλογος και λιτός σε όλα, στο ντύσιμό του και στη διατροφή του.
Τα σημειώματά του ήταν ιδιόχειρα, λιτά. Απεχθανόταν τα πολλά λόγια και τα μακροσκελή κείμενα. Ήθελε πάντοτε την ουσία του θέματος που ερχόταν προς συζήτηση. Και το κυριότερο: Δεν έκανε ποτέ «λογοκρισία», δεν εγκαλούσε ποτέ κανέναν συντάκτη, ακόμα και για τα πιο σκληρά άρθρα, που προκαλούσαν αντιδράσεις.
Για τον λόγο αυτόν και όλοι οι συνάδελφοί μου στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο», με τον διευθυντή μας κ. Γιάννη Μαρίνο, μεγάλο δάσκαλο και άνθρωπο, κάναμε «εύκολη» δημοσιογραφία, γιατί γράφαμε
ελεύθερα, δεν βασανίζαμε τις λέξεις, αλλά κοιτάζαμε κατάματα μόνο τον αναγνώστη. Κι αυτό οφειλόταν αποκλειστικά και μόνο στον πρόεδρό μας, τον Χρήστο Λαμπράκη. Μου εμπιστεύθηκε πολύ νωρίς τη θέση του αρχισυντάκτη και στη συνέχεια του διευθυντή σύνταξης του «Οικονομικού Ταχυδρόμου» και του αρθρογράφου, αναλυτή και σχολιαστή της οικονομικής επικαιρότητας στις εφημερίδες «Το Βήμα» και «Τα Νέα». Μεγάλη τιμή και ευγνωμοσύνη και πολλές παρακαταθήκες.
Δημήτρης Στεργίου