Το ταρακούνημα θα μας κάνει καλό…

// Η κωμωδία «33 φορές να φύγεις», που ανεβάζετε στο θέατρο «Διάνα» μαζί με τον Άκη Σακελλαρίου, πάει με τα χίλια… Στην παράσταση βρήκατε την ευκαιρία και κάνετε και ένα είδος κριτική για το σινάφι σας; Γιατί θίγετε έντονα το ζήτημα της ματαιοδοξίας…
«Αφορμή είναι τα επαγγέλματα που έχουν σχέση με το θέαμα, γιατί είναι πιο εκτεθειμένα και μπορείς πιο εύκολα να δεις τη ματαιοδοξία τους. Για πες μου, όμως, δεν έχεις δει ματαιόδοξους γιατρούς, δικηγόρους, μηχανικούς, τραπεζίτες; Ποιος νέος δεν έχει όνειρο την οικονομική καταξίωση, την άνεση, τη φήμη; Αυτοί είναι οι στόχοι σήμερα. Και όλες αυτές οι προβολές ονείρων είναι μπερδεμένες γιατί ενέχουν και τα αποτυχημένα θέλω των γονιών τους. Οι άνθρωποι που ψάχνουν σαν τρελοί την επιβεβαίωση και να γίνουν επιθυμητοί ως ενήλικες έχουν μια στέρηση. Δεν πήραν την αγάπη που ήθελαν και την επιβεβαίωση από τους γονείς τους στα παιδικά τους χρόνια. Σε κάποιους αυτό το ελάττωμα μπορεί να γίνει τεράστια δύναμη και να τους γυρίσει σε δημιουργία, σε άλλους να γίνει η αδυναμία τους και η καταστροφή τους. Η εποχή μας όμως τι είναι; Μια εποχή γκρεμισμένων ονείρων! Και να ελπίσεις, θα ελπίσεις για λίγο».
// Με τις εκλογές τι έγινε; Ελπίσαμε όλοι για μια αλλαγή, αλλά μας ξεφούσκωσε στον μήνα…
«Ξέρεις, το γκρεμισμένο όνειρο βγάζει πολύ θυμό! Γιατί ησυχάζει τον θυμό για λίγο. Το καλό όνειρο, που δεν έχει γκρεμιστεί, μαλακώνει την ψυχή. Σε βάζει σε θερμοκρασία ευεξίας. Η επανάληψη γκρεμισμένων ονείρων, από την πολιτική μέχρι τις προσωπικές σχέσεις, γεννά αλλεπάλληλες απογοητεύσεις και φέρνει αδιέξοδο. Αφορμή στο έργο είναι ο κόσμος του θεάτρου. Δεν είναι τυχαίο ότι όσες παραστάσεις πάνε καλά φέτος στρέφονται γύρω από το θέατρο. Είναι ενδοσκοπική σεζόν. Γιατί; Γιατί το θέατρο είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας μας. Με αφορμή τον κλάδο μου, που είναι ματαιόδοξος κ.ο.κ., μιλάω για πιο πλατιά πράγματα. Όπως για το όνειρο. Γιατί αυτός ο χώρος τον αντιπροσωπεύει. Και στον χώρο μου, σήμερα, τα όνειρα είναι τσακισμένα. Πολύ στρας και ουσία τίποτα».
// Η αποτυχία πονάει πολύ;
«Δεν θα το έλεγα. Αυτό που πονάει πιο πολύ είναι να νιώθεις ότι δεν υπάρχεις. Μπορεί να κανείς μια επιτυχία και να νιώθεις ότι δεν υπάρχεις. Το υπαρξιακό είναι μεγάλο θέμα. Ο μεγαλύτερός μας δαίμονας είναι η ίδια μας η σκέψη. Κάποιες στιγμές δεν έχεις πιάσει τον εαυτό σου σε κρίση, σε κατάθλιψη; Αυτήν τη στιγμή το τέρας που κουβαλά ο καθένας μέσα του, κάνει την αυτοκριτική του, γιατί δεν μπορεί να κρυφτεί πια και σου λέει όλες τις αλήθειες που κουβαλάς μέσα σου. Για το πώς πορεύτηκες στη ζωή, με τι αξίες, με τι μέσα… Και άντε να το μαζέψεις. Αυτήν τη στιγμή ο άλλος μας εαυτός ή θα μας αφυπνίσει ή θα μας σκοτώσει. Γι’ αυτό συνηθίζω να λέω ότι ο μεγαλύτερος εχθρός είναι ο εαυτός μας».
// Στο έργο αναφέρεστε και στους δημοσιογράφους. Ο ήρωάς σας, άλλοτε επιτυχημένος σκηνοθέτης, έχει απομονωθεί για δυο χρόνια στο σπίτι του και λέει στην κοινωνία «δεν με κλείσατε εσείς μέσα, εγώ σας πέταξα έξω», ενώ χαρακτηρίζει τους κίτρινους δημοσιογράφους ρακοσυλλέκτες και νεκροθάφτες. Φταίνε οι δημοσιογράφοι που
έγιναν αδίστακτοι ή το κοινό που είναι αδηφάγο;
«Το κοινό δεν είναι άμοιρο ευθυνών! Η παράστασή μας είναι και αυστηρή προς το κοινό γιατί του υπενθυμίζει μέσα από την κωμωδία τι του αρέσει να βλέπει τόσα χρόνια. Τι είναι αυτό; Να παρακολουθεί τις ζωές των άλλων, να ζει με κλεμμένα όνειρα, με δανεικά πράγματα και όχι δικά του. Το έχω σκεφτεί γιατί έχει πέραση η δημοσιογραφία των σκουπιδιών. Γιατί μας αρέσει να βλέπουμε τη δυστυχία των άλλων. Σε απελπισμένες εποχές, τόσο οικονομικά όσο πολιτικά και ηθικά, μας αρέσει να βλέπουμε τη δυστυχία του άλλου για να νιώθουμε καλύτερα εμείς. Θα σου πω κάτι προσωπικό που έγραψε πολύ στην ψυχή μου. Ο πατέρας μου έφυγε από καρκίνο στον πνεύμονα. Νοσηλευόταν σε μια κλινική. Εμείς στην αρχή πιστεύαμε ότι είχε την καρδιά του, γιατί παραπονιόταν για πόνους στο στήθος. Στο διπλανό του κρεβάτι ήταν ένας κύριος με βαρύ περιστατικό καρδιάς. Όταν ήρθαν τα μαντάτα, ότι ο μπαμπάς μου δεν είχε καρδιά αλλά καρκίνο σε προχωρημένο στάδιο, είδα στα μάτια της γυναίκας του κυρίου που νοσηλευόταν με βαρύ περιστατικό μια ικανοποίηση. Ήταν σαν να διάβασα “υπάρχουν και χειρότερα”. Αυτό συμβαίνει στις μέρες μας που η εποχή δεν τροφοδοτείται με τίποτα καλό. Ζούμε το “όσο πιο χαλιά είναι ο άλλος, τόσο καλύτερα είμαι εγώ”. Αυτή είναι κλασική στάση απελπισίας που πλέον δεν την κακίζω, γιατί οι σημερινοί άνθρωποι είναι γέννημα μιας στοιχειωμένης εποχής. Όταν μια κοινωνία δεν αντιδρά για να παράγει κάτι δημιουργικό, βουλιάζει στο πράσινο, στο κίτρινο, στη χολή! Σαν άλλοθι έχουμε κρατήσει και τέσσερις με πέντε προσωπικότητες σε κάθε χώρο για να μας πηγαίνουν απέναντι όταν έχουμε υπαρξιακές ανάγκες και όλο το άλλο παιχνίδι ρέπει προς το πράσινο και το κίτρινο. Όλες αυτές οι κουτσομπολίστικες εκπομπές όταν ακούν για ένα γάμο χαίρονται τόσο πολύ, γιατί αυτόματα σκέφτονται ότι θα έχουν πολύ υλικό στον επικείμενο χωρισμό».
// Έτσι κινείται το σύστημα;
«Γιατί, δεν το ξέρεις; Η εποχή μας είναι κανιβαλική, γιατί προέρχεται από ευμάρεια. Οι άνθρωποι τα ψιλοέχουν όλα. Πάλεψαν για να τα αποκτήσουν και πλέον έχουν κλείσει τον κύκλο της δημιουργίας. Με αποτέλεσμα να ανακυκλώνουν πλέον την περιέργειά τους. Πόσο αίμα θα δω, πόσο κακό θα δω, τι περίεργο σεξ θα ακούσω, ώστε μέσα στη μικρότητά μου να γίνω ευτυχής. Βέβαια οι δημοσιογράφοι που επαγγέλλονται αυτήν τη μιζέρια κουβαλάνε μεγάλο σταυρό! Αν κάθε μέρα η πηγή σου είναι το κουτσομπολιό πώς προάγεσαι ως άνθρωπος, ως μυαλό; Εγώ όταν επιλέγω ένα έργο, το επιλέγω με βάση το ταξίδι. Σε ποιες πηγές και σε ποιες βιβλιοθήκες θα με κάνει να ανατρέξω. Αν το σύμπαν σου είναι η κιτρινιά, σε τι προάγεσαι; Αυτόματα αυτήν τη δουλειά την κατατάσσω στα βαρέα και ανθυγιεινά σαν τον ανθρακωρύχο».
// Ο ήρωας του έργου έχει εξάρτηση από το αλκοόλ. Χρειάζεται η εποχή μας υποκατάστατα για διαφυγή από την πραγματικότητα;
«Οι εξαρτήσεις υπήρχαν από πάντα, αλλά η εποχή μας τις έχει αναδείξει. Ίσως ακούμε συνεχώς στα ΜΜΕ για τις εξαρτήσεις γιατί έχουν αυξηθεί και οι ψυχοθεραπευτές… Είναι η μόδα της εποχής… Πάντως, η τάση του αδύναμου ανθρώπου είναι η εξάρτηση. Η κοινωνία είναι οι φόβοι μας. Αν έχεις πολλούς φόβους, αυτούς θα συναντήσεις. Η κοινωνία μεγεθύνει τους φόβους μας. Η κοινωνία είναι αντανάκλαση δική μας».
// Πολλές φορές αυτή η αντανάκλαση δείχνει μοναξιά… Η μοναξιά δεν είναι το πρόβλημα της εποχής μας;
«Η μοναξιά είναι εφεύρημα των σύγχρονων ανθρώπων. Μοναξιά έχουν οι εγωιστές. Η μοναξιά είναι ένας τεράστιος εγωισμός που αν της ανοίξεις την πόρτα θα σε κρατήσει μέσα. Σ’ αυτό στο σπίτι θα είσαι μόνο εσύ, γιατί δεν χωράει άλλος μέσα. Πολλές φορές με έχω πιάσει να παραπονιέμαι για μοναχικότητα, αλλά προσπαθώ να ξεφουσκώσω το εγώ μου».
// Μήπως κλειδωνόμαστε στον εαυτό μας γιατί πολλές φορές έχουμε εμπιστευτεί και έχουμε πληγωθεί;
«Για να σε πληγώσει ένας άνθρωπος πρέπει να πει ότι του έχεις δώσει το δικαίωμα. Γενικότερα είμαι πολύ ανοιχτή και δίνω αυτά τα δικαιώματα. Εξαρτάται από τον άλλον αν θα με σεβαστεί και θα μείνει στη διάρκεια του χρόνου. Εγώ πάντα δίνω τα κλειδιά του σπιτιού μου. Τώρα αν ο άλλος με κλέψει ή μου φτιάξει ένα φαγητό μέχρι να γυρίσω ή το κάνει μπουρδέλο ή το προσέξει και το συγυρίσει κιόλας, είναι θέμα τύχης. Πάντως εγώ, ό,τι και αν μου έχει συμβεί μέσα στο σπίτι από διάφορους και διάφορες, συνεχίζω να δίνω τα κλειδιά. Γενικά είμαι διάπλατος τύπος. Και έτσι όταν βρίσκω περιττώματα μέσα και το σπίτι μπάχαλο ή όταν πλέον οι άλλοι έχουν βολευτεί στο σπίτι μου και εγώ περισσεύω, δεν πληγώνομαι. Λέω μέσα μου “Ελένη μου, εσύ έδωσες τα κλειδιά. Το έπαιξες 50-50”. Κάποιοι θα σου φροντίσουν τα λουλούδια στη ζαρντινιέρα, κάποιοι θα σ’ τα κάψουν. Εγώ δεν μπορώ να γίνω καχύποπτη με τους ανθρώπους. Την παιδικότητά μου δεν θα τη χάσω. Ξέρω ότι αν δώσω πολλά δικαιώματα σε κάποιον, αυξάνω το ρίσκο, αλλά έτσι είμαι. Δεν μπορώ να τα υπολογίζω όλα. Αυτό είναι το χούι μου. Αν δεν συμφιλιωθώ ότι είμαι έτσι, θα πληγώνομαι συνέχεια».
// Η ηρωίδα του έργου εισπράττει βία από τον συνομιλητή της. Διάβασα ότι στο σύγχρονο κόσμο ένα μεγάλο ποσοστό γυναικών πέφτουν θύματα ενδοοικογενειακής βίας αλλά και κοινωνικής… Γιατί η γυναίκα κάθεται σ’ ένα σπίτι που ο άνδρας χειροδικεί πάνω της;
«Αυτό με ρωτάς; Κατ’ εμένα, στη σωματική βία μπορεί και να αντιδράσεις. Με τη λεκτική τι κάνεις; Αυτή είναι η χειρότερη. Την ώρα που οδηγείς δεν έχεις νιώσει την ξεφτίλα; Να σε κάνουν σκουπίδι; Αυτό με πονάει περισσότερο και από μπουνιά. Είναι πιο ύπουλη. Αν κάποιος μου χώσει ένα χαστούκι κάτι θα κάνω. Στη λεκτική βία,
όταν κάποιος παλεύει να σε μανιπουλάρει και να σε διαχειριστεί, σου παίρνει πολύ χρόνο να καταλάβεις τι παίζει… Μέχρι τότε έχεις βουλιάξει σε μια κατάσταση που δεν ξέρεις τι σ’ ενοχλεί ή ακόμη χειρότερα πιστεύεις ότι εσύ φταις για όλα».
// Μόνο οι γυναίκες βάλλονται;
«Και βάλλουν. Οι γυναίκες βγάζουν νύχια. Έχουν γίνει αγρίμια. Γιατί η εποχή ευνοεί μια ανδρική στάση προς τα πράγματα. Άλλαξαν οι ρόλοι, μπερδεύτηκαν. Οι γυναίκες όμως δεν δείχνουν μια ώριμη στάση. Αφού έχουν υποστεί βία και διωγμό και ξέρουν πώς είναι, δεν την απαξιώνουν. Την ανακυκλώνουν και αυτές. Στα παιδιά τους, στους συναδέλφους τους. Δυστυχώς, ζούμε σε παρακμιακές εποχές και τα έχουμε χαμένα. Επιβιώνουμε ως Μπουμπουλίνες και ακούμε και από τους άνδρες μας “με τις πρωτοβουλίες σου με έχεις κάνει ανάπηρο”. Να και οι ευθύνες. Τα ακούει κιόλας… Ευχαριστώ πάντως δεν ακούει. Ο ρόλος του άνδρα έχει συρρικνωθεί και παίζει τον ρόλο του κομπάρσου. Η γυναίκα μπορεί να συντηρεί το σπίτι, να είναι μάνα, εργαζόμενη, ερωμένη, τα πάντα. Είναι κρίμα ο άνδρας να κάθεται στην άκρη, να είναι φόντο. Να βγει ξανά μπροστά…».
// Μέσα από τη σειρά του ΑΝΤ-1 «Εργαζόμενη γυναίκα», στην οποία πρωταγωνιστείτε, όλα αυτά που μας λέτε τα βλέπουμε. Πόσο φταίει και η τηλεόραση με τα γυναικεία στερεότυπα που προωθεί;
«Η τηλεόραση για εμένα κάνει κάτι χειρότερο, τρομοκρατεί! Κρατά τον κόσμο μέσα και περνά γρίπες, αναρχικούς, καταιγίδες και όλα τα δεινά του κόσμου να κυκλοφορούν με υπερβολή στους δρόμους. Αυτή η ενημέρωση της χειραγώγησης με θυμώνει γιατί νεκρώνει μια ολόκληρη αγορά. Τι καταστροφική διόγκωση είναι αυτή; Όταν την προκαλούμε τόσο συμπαντικά θα μας συμβεί».
// Τι ελπίζετε για τη νέα χρονιά;
«Θέλω να πιστεύω ότι με αυτήν την οικονομική κρίση θα γεννηθούν καινούργιες ανάγκες. Αν δεν βουλιάξουμε στην απόλυτη μιζέρια, δεν θα γίνουμε ευρηματικοί, ώστε να επιβιώσουμε. Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια ζούσαμε σε μια τέτοια αισχροκέρδεια που αυτό το ταρακούνημα θα μας κάνει καλό. Είδα ένα φόρεμα που μου άρεσε και έκανε 180 ευρώ. Και με έπιασα να λέω από μέσα μου, δεν πάει να είσαι και η τάδε φίρμα, εγώ 180 ευρώ για ένα κομμάτι ύφασμα δεν δίνω. Δεν θα γίνω μαλάκας καταναλωτής για ένα τσίπι. Ας πάψουν να μας πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Οι πονηροί και οι βλάχοι να μαζέψουν το καλάμι του μυαλού τους. Ας βάλουμε τέλος στην τρέλα που μας θέλει να ξυπνάμε και να ψωνίζουμε. Αυτοί που θα αντιδράσουν θα είναι πρώτα οι σεμνοί και οι ταπεινοί, γιατί θα την πληρώσουν άδικα. Και εγώ θα είμαι η πρώτη. Γιατί είμαι τυπική στις υποχρεώσεις μου και είμαι η πρώτη που θα την πληρώσω, και μάλιστα άδικα, από τους ελέγχους του κράτους γιατί δεν θα δεχθώ να μπω στο παιχνίδι του λαδώματος. Θα βρουν μια μουτζουρωμένη απόδειξη και θα μου βάλουν πρόστιμο. Ε, μετά δεν φοροδιαφεύγεις; Το να με θεωρεί το κράτος εκ των προτέρων απατεώνα είναι απαξιωτικό. Δεν το δέχομαι ως πολίτης. Απατεώνας ο πολίτης, απατεώνας το κράτος, πώς θα τα βγάλουμε πέρα; Προκαλώ ότι δεν είμαι απατεώνας, αλλά άσπρη μέρα δεν έχω δει από αυτήν τη στάση. Αυτό εύχομαι λοιπόν… Να στραφούμε στον άνθρωπο και όχι στην ύλη και τα μπιχλιμπίδια… Για να γίνει το συναίσθημά μας ουσιαστικό πρέπει να γίνουν οι άνθρωποι ουσιαστικοί».