…περί φραξιών, «τάσεων» και ομάδων
«Οι ιστορίες των κομμάτων είναι οι ιστορίες των φραξιών τους», έχει γράψει ο Φρίντριχ Ένγκελς.
Και φράξιες στα κομμουνιστικά κόμματα θεωρούνται οι εσωτερικές μειοψηφίες που με πρόσχημα τη δική τους ιδεολογική ορθοδοξία διαφοροποιούνται από τις επίσημες κομματικές θέσεις, σκεπάζοντας έτσι περίτεχνα τις προσωπικές αντιθέσεις και φιλοδοξίες που υποκρύπτουν.
Στα αστικά τώρα κόμματα, που δεν ασκούνται όσο η Αριστερά σε βασανιστικούς ιδεολογικούς προβληματισμούς, ανάλογα φαινόμενα, συνήθως ομάδες, παρέες και συμφέρουσες σχέσεις κλείνουν μέσα τους, που πονηρά όμως προβάλλονται ως δήθεν πολιτικές τάσεις, ενώ στον πυθμένα τους σοβούν πάντα οι ίδιες σχεδόν προσωπικές στρατηγικές.
Στη σημερινή τώρα Νέα Δημοκρατία, έτσι όπως το εσωτερικό της τοπίο διαμορφώθηκε μετά τη θριαμβευτική εκλογή του Αντώνη Σαμαρά και σε συνάρτηση με την έντονη και τραυματική προεκλογική σημειολογία, επίκαιρα μπαίνει το σχετικό ερώτημα.
Είναι δυνατόν η πλευρά που στήριξε την κ. Μπακογιάννη και που επιμελώς επιχειρήθηκε να ομοιομορφοποιηθεί με φανατισμό και αιτιάσεις, να σκέφτεται να περιχαρακωθεί εσωτερικά και να εκφραστεί σαν πολιτική τάση γκρίζου πιθανόν ορίζοντα, όταν εκτός της προσωποκεντρικής της συνεκτικότητας αυτή η πλευρά παντελώς στερείται ιδεολογικής ομοιογένειας, αλλά και συγγενών ιστορικών και πολιτικών χαρακτηριστικών;
Δεοντολογικά «σίγουρα όχι» είναι η απάντηση και χωρίς καμία φυσικά εκτίμηση στον εξορκισμένο δημοκρατικό συγκεντρωτισμό.
Αλλά και πολιτικά, πάλι «όχι»είναι η απάντηση, αφού οι ιδεολογικές αρχές της παράταξης και οι θέσεις της ιδρυτικής της διακήρυξης, που αδιαμφισβήτητα όλοι συνομολογούν, ελαχιστοποιούν την ευδοκίμηση και αξιοπιστία μιας πιθανής τέτοιας κίνησης, που με κυρίαρχα τα αντιφατικά της χαρακτηριστικά, μάλλον σαν εσωκομματική ομάδα και παρέα τελικά θα καταγραφεί.
Σαν παρέα δηλαδή και ομάδα προσώπων, που κάτω από αυτό το κουκούλι της δήθεν τάσης πρόσκαιρα θα στεγαστεί και θα λαθροβιώσει, ένα ετερόκλητο και μικροοπορτουνιστικό υποσύνολο, το οποίο, κατά τη συγκυρία και με πρώτο ορίζοντα το επικείμενο συνέδριο, ίσως επιδιώξει τη δόμηση ενός δεύτερου πόλου εξουσίας και συσπείρωσης στο εσωκομματικό τοπίο, με προσχηματικό συστατικό και πολλαπλής χρήσεως εργαλείο προσωπικής στρατηγικής το σαθρό ψευδοϊδεολόγημα της δήθεν τάσης.
Και αυτονόητα αυτό θα ήταν σοβαρό πολιτικό και παραταξιακό λάθος.
Σαν καθοριστικά όμως αποτρεπτικό αντίλογο και στον επίλογο των σκέψεων, να σημειώσουμε πως τα σχεδόν 800.000 μέλη της Νέας Δημοκρατίας που ψήφισαν και αποφάσισαν μετά την 29η Νοεμβρίου 2009 να στηρίξουν και να εμπιστευτούν στην ηγεσία της παράταξης τον νεοεκλεγέντα πρόεδρό μας Αντώνη Σαμαρά για μια διαφορετική πολιτική αισθητική σύνθεσης και δημόσιου ήθους, αυτό που από όλους μας απαιτούν, αλλά και μπορούν να επιβάλουν αν χρειαστεί, είναι η μπετόν-αρμέ ενότητα και ομοψυχία, χωρίς παρέες, ομάδες, τάσεις και εντάσεις, αφού αυτοί πάντα πληρώνουν το μάρμαρο της καταραμένης διχόνοιας και εσωστρέφειας, αφού αυτοί πάντα χειμάζονται και πονούν.