Μέτρα εδώ και τώρα, Γιώργο, αλλιώς θα σου μείνει στα χέρια ο ασθενής…

Χάνονται ώρες γιατί οι «γιατροί» –κομπογιαννίτες και μη– μέρες τώρα… συζητούν αν θα του δώσουν το πιο δραστικό, που σίγουρα θα τον σώσει, ή κάποιο… καταπραϋντικό και αργότερα βλέπουμε. Μόνο που ως τότε ο ασθενής θα έχει πάθει ανήκεστο βλάβη…

Οι… συγγενείς έχουν μπερδευτεί. Βλέπουν τον ασθενή ότι δεν πάει καλά, ανησυχούν, αλλά και οι ίδιοι δεν θέλουν να διακινδυνεύσουν τίποτε… Χρόνο, σου λέει, να κερδίσουμε και πού ξέρεις, μπορεί να γλιτώσει ο δικός μας… Η ελπίδα, βλέπεις, πεθαίνει τελευταία.

Αυτή είναι η κατάσταση που ζει η χώρα. Και όλοι μας. Με μια κυβέρνηση που αποδεικνύεται ότι ήρθε όχι μόνο χωρίς πρόγραμμα, αλλά και με αλληλοσυγκρουόμενες μέσα της απόψεις. Σε τέτοιον βαθμό που τσακώνονται μεταξύ τους. Όλοι βέβαια λένε ότι ενδιαφέρονται για τον λαό. Όλοι θέλουν να τον σώσουν… Μόνο που τη σωτηρία δεν βλέπεις να ʼρχεται, Γιώργο.

Εσένα πίστεψε, εσένα ψήφισε, από σένα περιμένει, όπως υποσχέθηκες προεκλογικά, να αλλάξουμε για να μη βουλιάξουμε. Εσένα λοιπόν ξέρει και κανέναν άλλον…

Εδώ και τώρα, όπως έλεγε και ο πατέρας σου, κύριε πρωθυπουργέ, πες όλη την αλήθεια στον ελληνικό λαό, χρησιμοποιώντας γλώσσα Τσώρτσιλ –ζητάω δάκρυα και πόνο, αλλά σας υπόσχομαι ότι μετά ένα δύο χρόνια θα βγούμε ζωντανοί με τις μικρότερες απώλειες και με προοπτικές– και πάρε τα μέτρα που πρέπει. Αλλιώς θα πεθάνει στα χέρια σου ο ασθενής… Είσαι, Γιώργο, μπροστά στη στιγμή που αναδεικνύεται ο ηγέτης. Που αποδεικνύει ότι είναι ηγέτης…