Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΑΠΕΙΛΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΜΑΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ;

Πολλοί χαρακτήρισαν την πρωθυπουργική αυτή δήλωση ως κινδυνολογία και άλλοι υπερβολική ή ανυπόστατη. Δεν θα διαβαθμίσουμε τη δήλωση του Γιώργου Παπανδρέου, μόνον θα πρέπει να επισημάνουμε ότι είναι άκρως προσβλητική για την Ελλάδα. Πάντως είναι γεγονός ότι τα σοβαρά οικονομικά προβλήματα εξασθενίζουν τη θέση μιας χώρας στη διεθνή κοινότητα. Και, όπως είπε η καγκελάριος της Γερμανίας Ά. Μέρκελ στην προ ημερών Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ, και σε άλλα κράτη της Ευρώπης υπάρχουν σοβαρά δημοσιονομικά προβλήματα και πρέπει να είμαστε ρεαλιστές και να μην τα υπερτιμάμε. Και αυτά τα είπε για όσους κινδυνολογούν εις βάρος της οικονομίας της δικής μας χώρας. Εάν ο πρωθυπουργός έχει πεισθεί ότι οι προεκλογικές του υποσχέσεις δεν είναι δυνατόν να υλοποιηθούν λόγω της δύσκολης οικονομικής συγκυρίας, μπορεί να το δηλώσει ευθέως και δεν δικαιολογείται να μιλάει υποτιμητικά για την οικονομία της χώρας της οποίας ηγείται. Δεν ακούσαμε π.χ. από τον πρωθυπουργό της Ιρλανδίας να μιλάει για χρεοκοπία ή για απειλή ενάντια στην εθνική κυριαρχία της χώρας του. Εντελώς άσχετες υπερβολές, που πράγματι αποτελούν απειλή για την οικονομία μιας χώρας.

Τ ο πρώτο βασικό σφάλμα απειρίας της σημερινής κυβέρνησης ήσαν οι υπερβολικά ατυχείς δηλώσεις των κ. Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου, που τραυμάτισαν το κύρος και την αξιοπιστία της χώρας μας. Και άρχισε η κατρακύλα. Οι κερδοσκόποι άδραξαν την ευκαιρία και χτύπησαν. Αναμενόμενο ήταν. Οι τιμές των ομολόγων του ελληνικού Δημοσίου κατρακύλησαν, οι διαβόητες εταιρείες αξιολόγησης υποβάθμισαν την πιστοληπτική ικανότητα της χώρας μας και το «ιερατείο των Βρυξελλών» μάς χτύπησε αλύπητα. Η εθνική μας κυριαρχία τραυματίστηκε σοβαρότατα. Γίναμε κράτος έρμαιο των αγορών και των λογιστών της ΕΕ και της ΟΝΕ. Έρμαιο των διεθνών κερδοσκόπων και των αδίστακτων μεγαλοτραπεζιτών. Και τώρα περιδεής η κυβέρνηση αγωνιά να βρει τρόπους και να εφαρμόσει μέτρα που να ικανοποιούν τις αγορές και τους λογιστές των Βρυξελλών, ενώ ο Πρόεδρος της Γαλλίας μάς επισημαίνει με έμφαση ότι «είναι απαράδεκτο για μια χώρα να καθίσταται έρμαιο των αγορών». Και εξευτελιστικό, θα προσθέσουμε. Παραδοθήκαμε στις αγορές, δέσμιοι των δικών μας ανομημάτων. Ή μάλλον των δικών μας ανίκανων κυβερνήσεων, που από την εποχή της λήξης του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου μέχρι σήμερα έδειξαν πλήρη ανικανότητα στους χειρισμούς των εθνικών μας θεμάτων. Συρρικνώθηκε, έτσι σημαντικά η εθνική μας κυριαρχία. Και τώρα τι θα δούμε άραγε; Μέχρι τώρα έχουμε:
α) Τα μέτρα που μας υπαγορεύουν οι αξιωματούχοι της ΕΕ και της ΟΝΕ στον οικονομικό και τον κοινωνικό τομέα και ειδικά στη φορολογία, στον περιορισμό των κοινωνικών δαπανών του κράτους, στο Ασφαλιστικό και στις εργασιακές σχέσεις. Σε τομείς δηλαδή εξόχως σημαντικούς για την ευημερία του λαού μας.
β) Τους κοινοτικούς αξιωματούχους να πηγαινοέρχονται στην Αθήνα για να ελέγχουν την οικονομική μας κατάσταση υπαγορεύοντας όλο και σκληρότερα μέτρα εις βάρος του ελληνικού λαού, που καλείται να πληρώσει τα σπασμένα. Η οικονομική πολιτική της κυβέρνησης θα ελέγχεται από τους «επιθεωρητές» της ΕΕ και της ΟΝΕ. Βέβαια με την ένταξή μας στην ΟΝΕ χάσαμε την εθνική μας κυριαρχία, στον νομισματικό τομέα εντελώς και κατά το μεγαλύτερο μέρος στον δημοσιονομικό τομέα εν ονόματι της σταθερότητας του ευρώ. Τώρα ήρθε η στιγμή να χάσουμε την εθνική κυριαρχία σε όλο το φάσμα της οικονομικής πολιτικής. Η Ελλάδα θα είναι η πρώτη χώρα μέλος της ΟΝΕ που θα αισθανθεί τι σημαίνει στην πράξη Οικονομική και Νομισματική Ένωση. Και ποιες αντιδράσεις προκαλεί στον λαό η αυστηρή πολιτική που εφαρμόζει για να πετύχει τη νομισματική σταθερότητα.
γ) Δεν θα πηγαινοέρχονται μόνον οι κοινοτικοί ελεγκτές, αλλά θα μας κάνουν τη χάρη να έρχονται συχνά στην Αθήνα και οι επιθεωρητές του διαβόητου Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για να ελέγχουν και αυτοί τις εξελίξεις στην ελληνική οικονομία και την πιστή εφαρμογή των μέτρων. Επιτήρηση από δύο αυστηρούς κηδεμόνες. Μόνον έτσι και κάτω από πλήρη εξάρτηση και αυστηρή επιτήρηση θα μπορέσει να επιβιώσει το σύστημα της ελεύθερης (ασύδοτης) αγοράς και της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας. Με πλήρη ελευθερία των λαών η κατάρρευσή του είναι σίγουρη. Όπως έγινε στη Νότια Αμερική.
δ) Δεν μας φτάνει αυτή η διπλή κηδεμονία. Θα έχουμε και την επιτήρηση των αγορών. Ήδη την περασμένη εβδομάδα μάς επισκέφθηκε κλιμάκιο της γνωστής εταιρείας Moody’s, που εκδίδει τα «πιστοποιητικά» πιστοληπτικής ικανότητας των κρατών για να συγκεντρώσει στοιχεία για την οικονομία μας και να τα πουλήσει στη συνέχεια στο κερδοσκοπικό τάχα επενδυτικό κεφάλαιο. Αν τολμάει η ελληνική κυβέρνηση, ας εμποδίσει την εις βάρος τής οικονομίας μας κατασκοπεία των αγορών. Το αποτέλεσμα της επιθεώρησης από το κλιμάκιο της Moody’s θα είναι να υποβιβαστεί η πιστοληπτική ικανότητα της χώρας μας.
Αν όλα αυτά δεν αποτελούν εξαφάνιση της εθνικής μας κυριαρχίας στον οικονομικό τομέα, δεν γνωρίζω ποιον άλλον χαρακτηρισμό μπορούμε να δώσουμε όταν δεν έχουμε τώρα ούτε την ευχέρεια της κατάρτισης του κρατικού προϋπολογισμού! Πρώτα θα τον εγκρίνει η
ΕΕ και στη συνέχεια τροποποιημένο και σύμφωνο με τις κοινοτικές διορθώσεις θα τον ψηφίζει η ελληνική Βουλή, για να δημιουργείται στον λαό η ψευδαίσθηση ότι είμαστε κυρίαρχο κράτος με αυτονομία αποφάσεων και δράσεων. Ο πρωθυπουργός τώρα πιστεύω ότι έχει πλήρως συνειδητοποιήσει πως η χώρα μας έχει πλέον εξ ολοκλήρου απολέσει τα κυριαρχικά της δικαιώματα στον οικονομικό τομέα. Όμως μίλησε για απειλή ενάντια στην εθνική μας κυριαρχία. Γιατί άραγε έδωσε τόση ευρύτητα στην απειλή; Μήπως εννοούσε ότι υπάρχει απειλή και για τη διατήρηση της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας μας; Αν κάτι τέτοιο διαγράφεται στον ορίζοντα, πώς δικαιολογείται η μείωση των αμυντικών μας δαπανών; Δεν μπορούμε να φανταστούμε ότι είναι δυνατόν να υπάρξει ποτέ ελληνική κυβέρνηση που να θυσιάζει την ακεραιότητα της χώρας προς χάριν της μείωσης του δημοσιονομικού ελλείμματος. Άρα ο κ. Παπανδρέου μίλησε για απειλή ενάντια στην άσκηση οικονομικής πολιτικής από την ελληνική κυβέρνηση. Κάτι που δεν είναι πλέον απειλή, αλλά οδυνηρή πραγματικότητα! Και ίσως ντράπηκε να ομολογήσει ότι η κυβέρνηση της χώρας μας δεν έχει πλέον τη δυνατότητα χάραξης και εφαρμογής μιας οικονομικής πολιτικής που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες της ελληνικής οικονομίας και να υπηρετεί πιστά τα συμφέροντα του ελληνικού λαού και μόνον. Αυτή η εξήγηση φαίνεται λογική.
Αυτή η ολοσχερής εξαφάνιση της εθνικής μας κυριαρχίας στον οικονομικό τομέα αναγκάζει τον πρωθυπουργό να ζητάει επίμονα διακομματική συναίνεση για την οικονομική πολιτική που θα αναγκαστεί να εφαρμόσει η κυβέρνηση. Κυρίως επιδιώκει τη συναίνεση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και αυτή η επιδίωξη έχει τη λογική της. Τα δύο κόμματα, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, βρέθηκαν διαχειριστές της εξουσίας τα τελευταία 35 χρόνια από τη Μεταπολίτευση μέχρι και σήμερα (1974-2009), και συνεπώς ευθύνονται για πράξεις και παραλείψεις που οδήγησαν στην τωρινή κατάσταση. Επομένως πρέπει να επωμιστούν και το όποιο πολιτικό κόστος των σκληρών μέτρων που θα εφαρμοστούν. Αυτή φαίνεται να είναι η λογική του ΠΑΣΟΚ. Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, από την άλλη, αμφισβητεί την ορθότητα των μέτρων και δεν δίνει «λευκή επιταγή» στην κυβέρνηση. Άρα το πρόβλημα που προκύπτει είναι: Ποια μέτρα πρέπει να ληφθούν και ποιους πρέπει να πλήξουν; Θα κληθούν άραγε να πληρώσουν οι κερδοσκόποι της αγοράς, τα λαμόγια και οι μιζαδόροι; Θα πληρώσουν οι πλουτίσαντες από τη μεγάλη ληστεία του χρηματιστηρίου την περίοδο 1999-2000; Θα πληρώσουν οι μεγαλοτραπεζίτες και τα ανώτατα τραπεζικά στελέχη που επί χρόνια εισέπρατταν αστρονομικά μπόνους ρουφώντας το αίμα των δανειοληπτών; Θα πληρώσουν οι μεγαλοεργολάβοι, οι μεγαλοεκδότες και οι μεγαλομέτοχοι που πλούτισαν αποκομίζοντας κέρδη από τη συνεχή επί χρόνια υψηλή φοροδιαφυγή; Θα έχει αναδρομική εφαρμογή το «πόθεν έσχες» για όσους εισήλθαν στην πολιτική φτωχοί και σήμερα κατέχουν τεράστια περιουσία; Θα κληθούν άραγε να πληρώσουν οι επιχειρηματίες που δήλωναν κέρδη κατώτερα και από τον μισθό ενός υπαλλήλου τους; Όσοι πλούτισαν χωρίς να έχουν δηλώσει ανάλογα εισοδήματα θα κληθούν να πληρώσουν;
Ο πρωθυπουργός επιδιώκει συναίνεση για τη φορολογική καταιγίδα που θα μας πλήξει. Είναι άραγε αναγκαία η τόση ένταση και έκτασή της και θα κινείται προς την κατεύθυνση της διαμόρφωσης δίκαιου φορολογικού συστήματος στη χώρα μας; Αν δεν αποκτήσουμε δίκαιο φορολογικό σύστημα και αδέκαστους εφαρμοστές του, η φοροδιαφυγή δεν θα καταπολεμηθεί. Και το κράτος θα παραλύσει. Αυτή είναι η πραγματική απειλή. Δεν υπάρχουν μόνον εξωτερικές απειλές ενάντια στην εθνική μας κυριαρχία. Υπάρχουν και οι εκ του εσωτερικού προερχόμενες, που είναι άκρως επικίνδυνες. Αυτές είναι που έχουν οδηγήσει το ελληνικό κράτος σε πλήρη παράλυση. Και αν δεν προλάβουμε, θα οδηγηθούμε σε οδυνηρή παρακμή.