Η ΚΑΤΑΝΤΙΑ
Τελικά πέτυχαν τον στόχο τους οι πολιορκητές. Έσπασαν τα τζάμια, την πύλη, μπήκαν μέσα. Επετέθησαν στον πρύτανη. Σε κρίσιμη κατάσταση μεταφέρθηκε ο δυστυχής στο νοσοκομείο.
Δεν αποτελούν τα παραπάνω έναν απερίγραπτο εφιάλτη;
Στην Ελλάδα συμβαίνουν αυτά; Στην Αθήνα; Στον τόπο που δίδαξαν ο Σωκράτης, ο Πλάτων, ο Αριστοτέλης και τόσοι άλλοι; Στην Ελλάδα που μετά την πολυπόθητη απελευθέρωσή της -όνειρο γενεών- έθεσε ως βασική προτεραιότητα την ίδρυση πανεπιστημίου για τη μόρφωση επιστημόνων;
Και τελικά το όνειρο έγινε πραγματικότητα. Ιδρύθηκε με χίλια βάσανα και κόπους το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Στην αρχή λειτούργησε στην Πλάκα, στην οικία Κλεάνθους. Αργότερα σε σχέδια του δανού αρχιτέκτονα Χάνσεν και με χρήματα που συγκεντρώθηκαν από έρανο, από τις εισφορές δηλαδή πολλών, μπήκε ο θεμέλιος λίθος. Λαμπρό υψώθηκε το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο συμβολίζοντας την αναγέννηση της Ελλάδας. Αποτέλεσε σταθμό στην εκπαιδευτική ιστορία της χώρας.
Εκατοντάδες δίδαξαν και χιλιάδες διδάχθηκαν σε αυτό. Χιλιάδες πέρασαν το κατώφλι του, σπούδασαν, άλλοι με άνεση οικονομική και άλλοι με απίστευτες στερήσεις. Χιλιάδες προώθησαν ο καθένας στον τομέα του την Επιστήμη, τα Γράμματα.
Απέκτησε φήμη το Πανεπιστήμιο, διεθνή ακτινοβολία. Με σεβασμό αναφέρονταν σε αυτό, στους διδάσκοντες και στους αποφοίτους του.
Τι θα έλεγαν όλοι αυτοί οι Έλληνες και οι Ελληνίδες που πίστεψαν στο πανεπιστήμιο, το ενίσχυσαν πολλοί με το υστέρημά τους, αν μπορούσαν να δουν 173 χρόνια μετά την ίδρυσή του, τις σκηνές της απίστευτης βίας, της καταστροφής, του δολοφονικού μίσους, που εκτυλίχθησαν στις τηλεοράσεις την 6η Δεκεμβρίου;
Μία εικόνα χίλιες λέξεις. Χίλιες λέξεις που συμβολίζουν την κατάντια. Που σε γεμίζουν ανείπωτη θλίψη και οργή. Ποιοι είναι αυτοί που κάνουν τέτοιες κατάπτυστες πράξεις; Ποιοι είναι αυτοί που καταστρέφουν τη δημόσια περιουσία;
Πού πάμε; Ποια μέτρα λαμβάνονται για να σταματήσει επιτέλους αυτός ο κατήφορος;
Λέγεται. Διατυμπανίζεται σε όλους τους τόνους και σε όλα τα επίπεδα ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας σήμερα είναι η οικονομία. Χωρίς να υποβαθμίζω τη μεγάλη σημασία της, θα διαφωνήσω. Είναι η Παιδεία. Αυτή είναι το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα της Ελλάδας. Και είναι πρόβλημα βαθύτατα ποιοτικό.
Γιατί μέσα από αυτή διαμορφώνονται συνειδήσεις. Μορφώνεται η νέα γενιά. Και αυτή πρέπει να είναι γενιά γόνιμων αγώνων, δημιουργίας, αισιοδοξίας, σεβασμού, συνεχούς προσπάθειας. Μια γενιά αντάξια της Ελλάδας με ό,τι αυτή συμβολίζει στην παγκόσμια
Ιστορία.
Μετά τα γεγονότα ο πρύτανης υπέβαλε την παραίτησή του. Αξιέπαινη η πράξη του. Οι άλλοι όμως καθηγητές και καθηγήτριες του Πανεπιστημίου τι έκαναν; Τι κάνουν ή προτίθενται να κάνουν;
Αναμένουν από τις Δικαστικές Αρχές και την Αστυνομία να λύσουν το πρόβλημα;
Ας το κατανοήσουν όλοι. Πρωταρχικά είναι πρόβλημα Παιδείας. Πρόβλημα περιεχομένου, προτύπων και πάνω και πέρα από οτιδήποτε άλλο, στάση ζωής. Και εδώ είναι βαριά η ευθύνη των πανεπιστημιακών δασκάλων.