Η ΕΝΩΜΕΝΗ ΕΥΡΩΠΗ ΣΕ ΡΟΛΟ ΔΥΝΑΣΤΗ ΚΑΙ ΕΚΒΙΑΣΤΗ

Δεν υπάρχουν πια δίκαιες και ανεξάρτητες πολιτικές. Ό,τι εφαρμόζεται από τις κατά χώρα κυβερνήσεις αποτελεί μείγμα, συμβιβασμό και συμφωνία με μια υπερκείμενη αρχή, που οι ίδιες οι χώρες δημιούργησαν για να τις ελέγχει. Στην περίπτωση της Γηραιάς Ηπείρου πρόκειται για την Ευρωπαϊκή Ένωση, που θέτει κανόνες και σημεία αναφοράς – όροι από τους οποίους κανείς δεν μπορεί (και ίσως δεν θέλει) να ξεφύγει. Στην πραγματικότητα όσο επεκτεινόταν (διευρυνόμενη) η τότε ΕΟΚ και ΕΕ σήμερα, τόσο αυξανόταν η ανάγκη για δημιουργία κανόνων ασφαλείας, που θα αφορούσαν και τα μέλη και όσους επιθυμούσαν να γίνουν μέλη της. Στη μοντέρνα γλώσσα της εξωτερικής πολιτικής (γιατί από εκεί δρομολογήθηκε η έκφραση) θα μιλούσαμε για τη δημιουργία ενός οδικού χάρτη. Που δεν αφορούσε πια (μόνο) τη συνεννόηση των χωρών μελών, αλλά την επιβολή κανόνων συνύπαρξης, που κανείς δεν θα μπορούσε να παραβιάζει. Ως εδώ (σχεδόν) καλά. Οι κανόνες όμως άρχισαν να αποκτούν και μορφή παρεμβατισμού σε ζητήματα που άπτονται της εθνικής κυριαρχίας κάθε χώρας, όπως συμβαίνει με αφορμή την οικονομική κρίση στις περιπτώσεις της Ιρλανδίας (εντονότερα) και της Ελλάδας σήμερα. Και άλλων χωρών βεβαίως, που όμως αντιμετωπίστηκαν με διαφορετικό τρόπο, όχι προνομιακά, αλλά επειδή είχαν άλλη οικονομική, παραγωγική και επενδυτική ταυτότητα. Για παράδειγμα, αλλιώς εκφράζεται, μορφοποιείται και αντιμετωπίζεται η κρίση στο Βέλγιο και τη Δανία ή την Ολλανδία και αλλιώς στην Πορτογαλία, την Ιρλανδία και την Ελλάδα, μια και δεν παράγουν ομοειδή προϊόντα, και οι δεύτερες δεν έχουν βαριά (ίσως ούτε ελαφριά…) βιομηχανία.
Σε όλες όμως τις περιπτώσεις ήταν έντονη η απόφαση για άμεσο παρεμβατισμό της υπερκείμενης αρχής,που στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν οι αρμόδιοι για τα οικονομικά Επίτροποι και τα αντίστοιχα όργανα της ΕΕ. Παρατηρήθηκε αμηχανία από τις κυβερνήσεις χωρών που θίγονταν λόγω του προβλήματος που παρουσίαζαν (ελλείμματα, υπερχρεώσεις, υπερβολικά υψηλοί δανεισμοί κ.λπ.) στην έντονη παρουσία και παρέμβαση των κοινοτικών αρχών. Σε αρκετές περιπτώσεις η γλώσσα που χρησιμοποίησαν (και εξακολουθούν να χρησιμοποιούν) αυτές οι αρχές ήταν ευθέως προσβλητική προς εκλεγμένες κυβερνήσεις και λαούς, κάτι που γεννά δύο εύλογα ερωτήματα:
= Ποιος νομιμοποιεί μια διορισμένη κοινοτική γραφειοκρατία να επιπλήττει, να μαλώνει και να τιμωρεί εκλεγμένες κυβερνήσεις και λαούς;
= Είναι σε θέση και επιθυμούν οι χώρες μέλη να αντιδράσουν σε αυτή την επίθεση των γκρίζων (και με ομοιόμορφα μαύρα και σε αποχρώσεις του γκρι κοστούμια) ανθρώπων;
Ως προς το δεύτερο, η απάντηση έχει να κάνει με τη δυνατότητά τους να αντιδράσουν σε κάτι που όμως για τη δημιουργία του ευθύνονται, οι ίδιες οι χώρες. Θα πει κανείς ότι οι μεγάλες χώρες επέβαλαν στις μικρότερες κι εκείνες υποτάχθηκαν σε αυτά τα μέτρα, σε αυτές τις αρχές και ρυθμίσεις. Όσο κι αν είναι έτσι, η βασική αρχή της αυτονομίας και ανεξαρτησίας κάθε χώρας επιβάλλει από ένα χρονικό σημείο και πέρα να κινηθεί όπως εκείνη νομίζει. Κυρίως όταν θίγονται και τα συμφέροντά της και κυρίως η αξιοπρέπειά της. Οι αρχές και τα όργανα που φτιάχνουμε εμείς μπορεί με την κίνηση να καταργούνται ή να τροποποιούνται. Δεν έχουν αυτόνομες και μεταφυσικές δυνάμεις.
Ως προς το πρώτο ερώτημα, η απάντηση είναι απλή. Το επιτρέπει η λογική των χωρών που δημιούργησαν αυτήν τη γραφειοκρατία. Φυσικά αυτή ορισμένες φορές ξεφεύγει και ξεχνά ότι έχει να κάνει με κρατικές, θεσμικές οντότητες, συμπεριφερόμενη με την αλαζονεία και την απειλητική διάθεση που έχουν οι τράπεζες-νονοί προς πολίτες-οφειλέτες.
Ίσως η παρούσα οικονομική κρίση, που αποκάλυψε πολλά (μεταξύ των οποίων στόχους και συμπεριφορές), αποτελεί και καλή ευκαιρία για να ξαναδούν οι χώρες μέλη της ΕΕ και κυρίως οι μεγάλες από αυτές, που είναι και η ατμομηχανή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τον ρόλο της υπερκείμενης αρχής και των οργάνων. Ίσως να ξαναδούν το θέμα των αρμοδιοτήτων των οργάνων αυτών και το θέμα ανασχεδιασμού του οργανισμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δυνάμεις καταστολής, υβριστές, αστυνομικά μέτρα, απειλές, όλα αυτά υπάρχουν στα κράτη χωριστά. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να αναπτυχθεί μια λογική καταστολής και εκβιασμών και σε Ένωση που δημιουργήθηκε για να δώσει ομοσπονδιακή οντότητα στην Ευρώπη.
Η ΕΕ δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνει άλλο ένα κράτος-γίγας που θα ελέγχει τα κράτη μέλη ως δυνάστης και τιμωρός.
Αν προχωρεί προς τα εκεί, έχει χάσει και την ταυτότητα και τον δρόμο της.