Ζωντανός και μεταθανατίως θα είμαι παρών

Αισθάνομαι αναξιοπρεπής διότι και πάλιν αισθάνομαι υποχρεωμένος να υπενθυμίσω ακόμα και στη διχοτομημένη Κύπρο ότι το Κυπριακό είναι θέμα εισβολής, εθνοκάθαρσης, κατοχής, βίαιου διαμελισμού, καταπάτησης της ανεξαρτησίας και της εδαφικής ακεραιότητας μιας χώρας μέλους του ΟΗΕ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των δικαιωμάτων του λαού της.
Αισθάνομαι οργισμένος όταν τίθενται υπό διαπραγμάτευση βασικές αρχές δικαιοσύνης και δημοκρατίας. Ζούμε σε μια μονοδιάστατη, διεστραμμένη παγκοσμιοποίηση πλανηταρχισμού, μεταποικιοκρατισμού, με νέο imperium, περιφερειάρχες και δορυφόρους με πολυεθνικές ενώσεις, όπως η ΕΕ, που ακόμα δεν έχουν πλήρως αποδεσμευθεί από δορυφορικές διασυνδέσεις, μʼ ένα σοσιαλιστικό κίνημα που πρέπει να εγκαταλείψει τον διαχειριστικό ρόλο και να εδραιώσει έναν καινούργιο ρόλο διαμόρφωσης του παγκόσμιου γίγνεσθαι, με τον φιλελευθερισμό και τον μονεταρισμό να οδηγούν σε κρίσεις και όμως να ανατίθεται στους αίτιους της κρίσης η θεραπευτική αγωγή. Με την ανισότητα και τη στέρηση εθνικών και ατομικών ελευθεριών να οδηγεί σε βίαιες συγκρούσεις, ακόμα και τρομοκρατία, που ενισχύεται από το δήθεν αντίδοτο της κρατικής τρομοκρατίας.
Το Κυπριακό κινείται μέσα σε αυτό το διεθνές σκηνικό και η εγκατάλειψη αρχών από παγκόσμιους κηδεμόνες και πληρεξούσιους αναμενόμενη. Πάντοτε το πολιτικό γίγνεσθαι στηριζόταν στην εξυπηρέτηση συμφερόντων, αλλά πάντοτε για λόγους συντήρησης υπήρχε κάποια στοιχειώδης προσήλωση σε αρχές που όταν παραβιάζονται οδηγούν σε ανωμαλία επισφαλή και για τους δημιουργούς.
Ο ΟΗΕ απέτυχε και χωρίς ριζοσπαστική αναδιοργάνωση θα καθίσταται ολοένα και πιο αναποτελεσματικός. Κλασικό παράδειγμα ο Κόφι Ανάν, στην ουσία ανώτατος αξιωματούχος εξυπηρέτησης πλανηταρχικών συμφερόντων. Το μόνο του ελαφρυντικό ότι στηρίχθηκε στη συγκατάθεση κυπριακών ηγεσιών.
Η ΕΕ αν δεν αποδείξει στοιχειώδη προσήλωση σε αρχές κινδυνεύει να χάσει ολωσδιόλου την αξιοπιστία της, με επακόλουθο τη διεύρυνση του δημοκρατικού ελλείμματος και τη μείωση της επιρροής της. Ίσως αυτό οδηγήσει σε κάποια μορφή διορθωτικής πορείας.
Και η επιχειρούμενη αποπολιτικοποίηση με την απαράδεκτη αναφορά σε ηγεσίες, λες και πρόκειται για ομοιογενή σώματα, εδραιώνει τα κατεστημένα και η αποεθνοποίηση διευκολύνει την παγκόσμια κηδεμονία. Και αυτή υποβοηθείται από νεοφιλόσοφους του πολιτικού μαζοχισμού, που θεωρούν εθνικισμό την αναφορά σε εθνικές ρίζες.
Ο προασπιζόμενος βασικά εθνικά δικαιώματα χαρακτηρίζεται εθνικιστής.
Διεξάγεται ένας διάλογος, ψευδεπιγράφως διακοινοτικός, δεδομένου ότι η Τουρκία όχι μόνα ασκεί ασφυκτική κηδεμονία επί των Τουρκοκυπρίων, αλλά καθορίζει την ηγεσία τους. Στις προηγούμενες εκλογές στα κατεχόμενα επίσημα ανακοινώθηκε ότι ψήφισαν διπλάσιοι έποικοι από τους Τουρκοκυπρίους.
Πάνω σε ποια βάση διεξάγεται ο διάλογος;
Πάγιες, διαχρονικές οι θέσεις της Τουρκίας για δύο λαούς, δύο κράτη, συνεταιρισμό, νομιμοποίηση του σφετερισμού ελληνοκυπριακών περιουσιών, κηδεμονικών δικαιωμάτων και στρατιωτικής παρουσίας.
Παρά το γεγονός ότι αποφάσεις ευρωπαϊκών δικαστηρίων θεωρούν ως νομικώς μη υπαρκτό το δορυφορικό κατοχικό καθεστώς και την Τουρκία ως υπεύθυνη για τις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις κατεχόμενες περιοχές, ουδέποτε με μεθοδικότητα δεν καταγγείλαμε την Τουρκία στα διεθνή σώματα και δικαστήρια για εγκλήματα πολέμου, για εποικισμό, για συνεχιζόμενη κατοχή, για σφετερισμό περιουσιών (υπήρξαν ατομικές προσφυγές), για καταστροφή πολιτιστικής κληρονομιάς, για συνεχιζόμενη κατοχή κ.λπ. Αφήνουμε τον διακοινοτικό διάλογο να προσφέρει άλλοθι στην Τουρκία, που έτσι με κυνικότητα προβάλλει το θέμα ως θέμα απομόνωσης και καταπίεσης των Τουρκοκυπρίων. Να μετατρέπεται σε προστάτη των Τουρκοκυπρίων όταν με τον εποικισμό τούς μετέτρεψε σε μια θλιβερή μειονότητα.
Όμως το πιο βασικό είναι ποιες είναι οι δικές μας προτάσεις. Ανταποκρίνονται στις δεσμεύσεις μας έναντι του λαού; Ποια η άμεση ή έμμεση συνενοχή μας στην εκτροπή και στην επίρριψη ευθύνης στο θύμα αντί στον θύτη;
Γιατί με πολιτικό μαζοχισμό εξισώνουμε μεμονωμένα εγκλήματα Ελληνοκυπρίων με την οργανωμένη τρομοκρατία της Τουρκίας, που σε ελάχιστο χρονικό διάστημα δολοφόνησε το 1,5% των Ελληνοκυπρίων, εκδίωξε το 1/3 του πληθυσμού, βίασε, δολοφόνησε εν ψυχρώ αιχμαλώτους, αμάχους, γυναίκες, παιδιά; Τι αναμένουν οι δικοί μας πλαστογράφοι;
Γιατί δεν μελετούν τα αμερικανικά και τα βρετανικά στοιχεία που καταδεικνύουν το προμελετημένο έγκλημα κατά της Κύπρου;
Γιατί θεωρούν σοβινισμό την αναφορά σε ελληνική εθνική οντότητα όταν εμείς σεβόμαστε την εθνότητα όλων των άλλων ομάδων;
Η συμφιλίωση δεν επιτυγχάνεται με την απάλειψη της εθνικής μας οντότητας, αλλά με τον αλληλοσεβασμό και την κοινή πορεία όλων των κυπρίων πολιτών σε κοινά ιδεολογικά ρεύματα και κοινούς εκλογικούς καταλόγους.
Σʼ αυτό το βιολογικό στάδιο καταθέτω την απόφασή μου να συνεχίσω τον αγώνα για δικαίωση. Ωσότου λεύτεροι, όλοι οι Κύπριοι, θα έχουμε τη δυνατότητα να κατοικούμε και να ασκούμε όλα τα δικαιώματά μας σε λεύτερη πατρίδα, χωρίς συρματοπλέγματα, κηδεμόνες και ξένους στρατούς.
Το ʼπα πολλές φορές. Σʼ αυτόν τον αγώνα δεν υπάρχει δικαιολογητικό απουσίας.
Δική μου δέσμευση είναι ότι ζωντανός και μεταθανατίως θα είμαι παρών.