Δημοψήφισμα για το άσυλο

Τότε τι είναι αυτό που τους προσφέρει η βίαιη συμπεριφορά τους στις τυχοδιωκτικές τους ανησυχίες; Πιθανόν βίωμα έντονων συγκινησιακών καταστάσεων μέσα από μια «ιερή κατάκτηση» των προοδευτικών δυνάμεων, που δεν είναι άλλη από το πανεπιστημιακό άσυλο και που λειτουργεί σαν ασπίδα και απόρθητο κάστρο των πάσης μορφής αμφισβητιών.
Η Ελλάδα, μια σύγχρονη ανεπτυγμένη κοινωνία με δημοκρατικούς θεσμούς, δεν εμποδίζει κανέναν να θέτει τους προβληματισμούς του για δημόσια συζήτηση. Άρα οι βίαιες και καταστροφικές συμπεριφορές κάποιων στο όνομα των προσωπικών τους προβληματισμών και επιδιώξεων δεν εμπίπτουν στα πλαίσια των δημοκρατικών αρχών της Πολιτείας και δεν νομιμοποιούνται. Το πανεπιστημιακό άσυλο δημιουργήθηκε τον 19ο αιώνα, που επικρατούσαν αυταρχικά καθεστώτα και ήταν αναγκαίο να υπάρχει ένας ελεύθερος χώρος προβληματισμού, έκθεσης και διακίνησης των ιδεών. Τα 27 χρόνια νομικής κατοχύρωσης του πανεπιστημιακού ασύλου στην Ελλάδα προσέφεραν πολλά στο φοιτητικό κίνημα και στη Δημοκρατία μας, αλλά φαίνεται ότι με τη σημερινή του «παραποιημένη μορφή» έχει κάνει τον ιστορικό του κύκλο.
Οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι, βλέποντας τον στραγγαλισμό της ελεύθερης διακίνησης ιδεών στα ΑΕΙ από διάφορα εξωθεσμικά-εξωπανεπιστημιακά στοιχεία, αλλά και την εξάρτηση της εκλογής τους από τις φοιτητικές παρατάξεις, τρέμουν και δεν διατυπώνουν ποτέ δημοσίως αυτά που συζητούν μεταξύ τους. Και όταν το κάνουν, προσπαθούν να ρίξουν την ευθύνη στη Δικαιοσύνη, στην Αστυνομία και στους πολιτικούς.
Τα πολιτικά κόμματα, φοβούμενα το πολιτικό κόστος, μιλάνε για «επάρκεια νομοθετικού πλαισίου» και πετούν το μπαλάκι στους πανεπιστημιακούς.
Φαύλος κύκλος λοιπόν σε μια προηγμένη κοινωνία με παραδοσιακούς δημοκρατικούς θεσμούς, που παρακολουθεί τα έκτροπα και την καταστροφή των περιουσιών ελλήνων πολιτών με μεγάλη αμηχανία.
Στις χώρες του δυτικού κόσμου τα ΑΕΙ λειτουργούν άψογα, προστατεύουν τη λειτουργικότητά τους, την επιστημονικότητά τους και είναι ανταγωνιστικά μεταξύ τους στις απαιτήσεις της κοινωνίας, της αγοράς εργασίας και της επιστήμης.
Το κύρος των ΑΕΙ έχει τραυματιστεί τα τελευταία χρόνια και έχουν χάσει πολλά από τη φήμη τους στην κοινωνία. Σ’ αυτό συνέβαλαν πολλοί παράγοντες (έλλειψη αξιολόγησης, οικονομική δυσπραγία, συντεχνιακή αντίληψη και οικογενειοκρατία) αλλά και το άσυλο, που είναι η αιμορραγούσα πληγή τους.
Η κραυγή απόγνωσης του παραιτηθέντος πρύτανη του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, «Η μοναδική ελπίδα της χώρας μας, τα νιάτα μας, περιμένουν άλλα από όλους εμάς. Μην τους προδώσετε», ας είναι προτρεπτική για τη διενέργεια δημοψηφίσματος.
Ο ελληνικός λαός θα εκφραστεί για το άσυλο και η απόφαση που θα πάρει δεν πρόκειται να έχει πολιτικό κόστος για κανέναν και σίγουρα θα είναι λυτρωτική.

* Ο Λεωνίδας Γρηγοράκος είναι γιατρός,
βουλευτής ΠΑΣΟΚ Λακωνίας και αναπληρωτής καθηγητής Εντατικής Θεραπείας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών