Βυζάντιον

Ήταν ένα κομμάτι που, την ίδια στιγμή, το ζήλεψα, με τρόμαξε, και του ανταπέδωσα με μια θέση στο αρχείο μου. Το ζήλεψα από λογοτεχνικής απόψεως. Ήταν τόσο άρτιο λογοτεχνικά και τεχνικά που νόμιζες ότι το άκουγες, δεν το διάβαζες. Αισθανόσουν το φίδι της παγκοσμιοποίησης να σέρνεται κάτω από τα δάχτυλά σου, να μολύνει την αφή σου με τη γλοιώδη ουσία του. Το θυμάστε; Δεν μπορεί να μην το θυμάστε τέτοιο κομμάτι, αντίστοιχό του δεν έχει δημοσιευθεί στον Τύπο. Πόσες λέξεις ήταν; Δεν έχει σημασία. Όσες και αν ήταν, υφάνθηκαν με τέτοιον τρόπο μεταξύ τους που έκλεισαν μέσα τους την αγωνία για ένα μέλλον που δεν περιλαμβάνει την Εκκλησία. Την έπαρση για ένα παρελθόν που, όμως, ξεπεράστηκε. Την απέχθεια για την εκλογίκευση και την εκκοσμίκευση που, επιτέλους, πατούν στα πόδια τους. Το μίσος, θα τολμούσα να πω, για την ελεύθερη σκέψη και τη ματιά που δεν φυλακίζεται. Ένα τρομακτικό κείμενο, είτε το βλέπετε με δέος είτε το πετάτε στην απόρριψη. «Εμείς μπορούμε να πορευθούμε μόνοι μας», γράφει ο Άγιος Αλεξανδρουπόλεως. Ασφαλώς και μπορείτε. Μόνο που χρόνο με τον χρόνο θα είστε λιγότεροι. Και στο τέλος των αιώνων δεν θα έχετε μείνει ούτε ως ανάμνηση.
•••
Όπως καταλαβαίνεις, αυτός είναι ο λόγος που λατρεύω αυτήν την εφημερίδα. Υπάρχουν μέρες που είμαστε δεξιότεροι του Άδωνι, πλην όμως ο λαχανόκηπος έχει θέσεις για όλα τα λουλούδια. Και είναι παλιά η αντιπαράθεση με τον εκδότη μου. «Η Εκκλησία είναι αυτή που μας κρατά ενωμένους, Προκόπιε», θα μου πει στο τηλέφωνο, εκφράζοντας τη διαφωνία του με τα παραπάνω. Και εγώ θα του πω ότι, εκτός από ενωμένους, μας κρατάει δέσμιους. Θα του θυμίσω ότι δεν βρίσκω τίποτα καλό σε όλα αυτά και θα του αποδείξω πως δεν έχεις τίποτα καλό να περιμένεις από σύμβολα και εμμονές ενός παρελθόντος που μας έχει ρίξει στα γόνατα. Οι στρουθοκάμηλοι δεν μπορούν να δουν το μέλλον. Και στην κατάστασή μας είναι καλύτερο να αδειάζουμε το μυαλό από μνήμες και να το γεμίζουμε ελπίδα. Ο Άγιος Αλεξανδρουπόλεως, ο εκδότης, η μισή εφημερίδα πιστεύουν ότι αυτό που θα μας σώσει είναι η προσκόλληση στις παραδόσεις – με το αζημίωτο για τις παραδόσεις βέβαια. Το κάναμε για δύο αιώνες. Φτάνει. Στους δρόμους κυκλοφορούν νέα παιδιά που μισούν αυτήν τη χώρα γιατί δεν έχει τίποτα να τους δώσει, παρά μόνο να τους πάρει. Τα παιδιά των μεταναστών είναι η ελπίδα μας, παραδεχθείτε το. Αυτά έχουν να πάρουν από τη νέα πατρίδα, θα της χαρίσουν την αγνότητά τους. Αν είναι και Ασιάτες, μη χριστιανοί, ακόμα καλύτερα. (Εντάξει, εντάξει! Αυτό με τους Ασιάτες το έγραψα για πλάκα, για να προκαλέσω λίγο, εντάξει;)
•••
Ασφαλώς ο Άγιος Αλεξανδρουπόλεως και ο εκδότης έχουν μεγαλύτερο ακροατήριο από την ταπεινότητά μου. Η κοινωνία μας ετοιμάζεται να κάνει μια τεράστια συντηρητική στροφή και αυτές οι φωνές είναι αεράκι που φουσκώνει τα πανιά του πλοίου πριν αλλάξει ρότα. Το αστείο είναι ότι οι περισσότεροι συμφωνούμε. Να καταργηθεί το άσυλο; Φυσικά και να καταργηθεί! Όχι μόνο να καταργηθεί, εν ανάγκη να λειτουργεί και αστυνομικός σταθμός μέσα στα πανεπιστήμια, να προστατεύει την περιουσία του ελληνικού λαού που λυμαίνονται τα ρεμάλια. Το άσυλο υποτίθεται ότι προστατεύει τη διακίνηση των ιδεών. Μόνο που τελικά λειτουργεί με τον εντελώς αντίθετο τρόπο. Πας να μιλήσεις στα πανεπιστήμια, όπως η Τριανταφύλλου και ο Μανδραβέλης; Θα φας αυγά από εκείνους που θέλουν το άσυλο. Όχι, αγόρι μου. Όχι άλλο. Δεν μπορείς να απαιτείς άσυλο για την προστασία των ιδεών και την ίδια στιγμή να χρησιμοποιείς το άσυλο για να επιβάλλεις αποκλειστικά τις δικές σου ιδέες ή τις δικές σου σημαίες. Είναι εξοργιστικό, αλλά υποτίθεται ότι αυτοί οι τύποι που κρατούν τη μολότοφ επιθυμούν την αλλαγή της κοινωνίας. Και τελικά την οδηγούν στη πιο συντηρητική της στροφή. Αλλά τι διαφορετικό μπορείς να προτείνεις; Τι; Δεν παράγουμε ιδέες, έχουμε τα χειρότερα πανεπιστήμια στον δυτικό κόσμο, η διανόηση σέρνεται πίσω από εκδοτικά συγκροτήματα, επιχειρηματίες και κυρίες με πλατινέ μαλλιά. Σκέφτομαι τελικώς ότι η μοναδική υγιής πρόταση είναι αυτή του Αγίου Αλεξανδρουπόλεως. Να γίνουμε κάτι σαν Θιβέτ της Ορθοδοξίας. Με τους ήχους της καμπάνας να παίζουν το πένθιμο τραγούδι της μιζέριας μας.
•••
Μόλις κατάλαβα ότι η Αστυνομία είναι η τελευταία που καλείται να κάνει σωστά τη δουλειά της. Ας την κάνουν πρώτα οι δάσκαλοι, οι δικαστές, εμείς οι ίδιοι ως γονείς. Δεν πονάω πια όταν καίγονται τα πάντα γύρω μου. Σηκώνω τους ώμους από αδιαφορία. Και καμιά φορά κρυφογελάω μήπως και κάνω την ελπίδα να φανεί μέσα από τα αποκαΐδια.
•••
Εδώ σκόπευα να βάλω κάτι για την Ντόρα και τους χειρισμούς στο Σκοπιανό, αλλά δεν το κάνω επειδή είμαι σε ενδοτική διάθεση και μπορεί να μου έφευγε κανένα καλό σχόλιο για τη ρεαλιστική προσέγγιση της υπόθεσης. Άλλωστε δεν υπάρχει τίποτα πιο αηδιαστικό από τη διγλωσσία και τον εμπαιγμό των ανθρώπων. Αλλά, ρε γαμώτο, εγώ δεν θα έκανα τη διαρροή των εγγράφων στο «Έθνος». Θα την έκανα προς τον Ψωμιάδη, να τα διαβάζει όταν έπαιρνε εξιτήριο. Έχοντας τον Άνθιμο από δίπλα.
•••
Επίσης μπορούσα να υποχρεώσω τον εκδότη να βάλει φωτογραφία το δημοσίευμα όπου γράφω πρώτος ότι θα επιβληθεί μηνιαία επιτήρηση αλλά και ότι όλα όσα ακούγονται περί πτώχευσης είναι αηδία. Δεν το κάνω ούτε αυτό, με διακρίνει μια σεμνότητα. Ομοίως δεν θα αναφέρω εδώ το κυβερνητικό σχέδιο για τη δημιουργία μιας νέας λαϊκής τράπεζας με τη συγχώνευση της Αγροτικής και του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου. Το σχέδιο δεν είναι παλαιό, απλώς τώρα το βλέπουν πιο ζεστά, τώρα η ανάγκη είναι μεγαλύτερη από ποτέ.
•••
Άλλο που θα μπορούσα να κάνω είναι να αραδιάσω, με την ευκαιρία της Κοπεγχάγης, στοιχεία ευρωπαϊκών μετρήσεων για τη ρύπανση στην Αττική με υπαίτιους τις μεγαλύτερες βιομηχανίες και τη μισή διαπλοκή. Και αυτό δεν το κάνω επειδή υπάρχει η (αμελητέα) περίπτωση να αδικήσω κάποιον, καθώς τα στοιχεία πρόκειται να αναθεωρηθούν με τη νέα χρονιά και ίσως ορισμένοι να έχουν βελτιώσει τις υποδομές τους. Ειλικρινά, όμως, απορώ τι πάμε να πούμε εμείς στην Κοπεγχάγη για το κλίμα. Αλήθεια, τι; Τουλάχιστον ας στέλναμε τον Σουφλιά, να τον έβλεπαν, να τον άκουγαν και να πίστευαν ότι η περιβαλλοντική κρίση είναι τόσο μεγάλη που ο έλληνας υπουργός υπέστη μετάλλαξη.
•••
Άσ’ το καλύτερα. Σπεύδω, όμως, να συνταχθώ με τη Σύμπραξη Πολιτών για τα τέλη κυκλοφορίας, για τη ληστεία μετά φόνου στην οποία μας υποβάλλει το κράτος. Καλή πρωτοβουλία, τη στηρίζω. Πρώτον, να μας πει ο Γιώργος με ποια λογική έγιναν οι μετρήσεις για τη ρύπανση που προκαλούν τα αυτοκίνητα. Δεύτερον, να μας εξηγήσει γιατί ευνοούνται οι πλούσιοι που έχουν αγοράσει καινούργια τεχνολογία και αδικούνται οι φτωχότεροι που οδηγούν αυτοκίνητο παλαιάς τεχνολογίας. Η Σύμπραξη σκοπεύει να διοργανώσει και συγκέντρωση διαμαρτυρίας. Αυτό μάλιστα. Μέσα και εγώ. Διότι επαναστατική πράξη είναι να μην πληρώσεις τέλη και Εφορία. Να το κάνεις συνειδητά και δημόσια. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αντιεξουσιαστική αντίδραση. Χτυπάς τον μηχανισμό στην αρτηρία από την οποία παίρνει ζωή. Ναι, θα στηρίξω οποιαδήποτε σχετική πρωτοβουλία. Εν ανάγκη δέχομαι να κάψουμε και αυτοκίνητο στο Σύνταγμα. Όχι το δικό μου βέβαια, αλλά εντάξει, κάτι θα βρεθεί.