Πολίτες – ιθαγενείς υπό δικαστική αντίληψη

Κύριε Διευθυντά,
Η τωρινή κυβέρνηση, η οποία είναι υπέρμαχος της «συμμετοχικής δημοκρατίας», φαίνεται ότι κινείται μεθοδευμένα υπέρ των δικηγόρων-συμβολαιογράφων και ιδού οι αποδείξεις:
α) Η ρύθμιση των χρεών των υπερχρεωμένων δανειοληπτών προϋποθέτει την προσφυγή των ενδιαφερομένων στις «πρόθυμες» υπηρεσίες των δικηγόρων και σε πρώτο βαθμό (Ειρηνοδικείο) και σε δεύτερο και σε τρίτο βαθμό, γιατί οι τράπεζες και δικηγόρους διαθέτουν και τα όπλα δεν θα τα καταθέσουν ευκόλως. Θα επιμείνουν ώστε να καρπωθούν όσο το δυνατόν περισσότερα ή και να αποδείξουν ότι υπερχρεωμένοι δανειολήπτες δύνανται να καταβάλουν τα οφειλόμενα και οι χρεώσται – οφειλέται όλο και να βάζουν το χέρι βαθύτερα στην τσέπη για τα παράβολα παράστασης των δικηγόρων!
β) Το 1952 ή το 1953 καθιερώθηκε η παράσταση δικηγόρων στις αγοραπωλησίες ακινήτων αξίας άνω των 5.000.000 αειμνήστων δραχμών διά συμβόλαια συντασσόμενα στην Αθήνα και 750.000 δρχ. και άνω για την επαρχία. Με 5.000.000 δρχ. την εποχή εκείνη αγόραζε κάποιος ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο στην Αθήνα, όπως και στη Θεσσαλονίκη. Τα ποσά αυτά έμειναν μέχρι προσφάτως, όταν αναπροσαρμόστηκαν στις 20.000 ή 6.000.000 δρχ. Με το ποσόν αυτό δεν αγοράζει κανείς ούτε πιλοτή!
Και επιμένει το κράτος στην παράσταση των δικηγόρων και αναπροσαρμόζει τις αντικειμενικές αξίες κατά 15%-40% ή και περισσότερο και υποχρεώνονται οι συναλλασσόμενοι στην καταβολή επιπλέον αμοιβής της τάξεως 15%-40% στη σύνταξη των συμβολαίων όπως και στους συμβολαιογράφους.
Και οι ιθαγενείς αυτού του τόπου αναρωτιούνται: Ποιος άλλος πολίτης αυτού του τόπου θα ωφεληθεί το ίδιο, να αυξηθεί δηλαδή ο μισθός του ή το ημερομίσθιό του κατά 15%-40%; Γιατί υποχρεώνει το κράτος τον πολίτη να προσλαμβάνει δικηγόρο στις συναλλαγές του και δεν καθιερώνει την κατʼ αρέσκεια πρόσληψη δικηγόρου (αν ο αγοραστής αμφιβάλλει για την ειλικρίνεια του πωλητή, τότε να απευθύνεται στις υπηρεσίες δικηγόρου) ώστε να μην είναι υποχρεωτική και ο πολίτης να αισθάνεται ότι είναι υπό δικαστική αντίληψη!
Και από προσωπική πείρα:
Προς πενταετίας αγόρασα μια γκαρσονιέρα στη Θεσσαλονίκη αντικειμενικής αξίας 35.000 ευρώ και επειδή δεν γνώριζα κάποιον δικηγόρο, απευθύνθηκα στον κατασκευαστή, στον οποίο είχα εμπιστοσύνη, αν έχει δικό του δικηγόρο αφού ασχολείται με το αντικείμενο αυτό. Όπερ και εγένετο. Και όταν του ζήτησα να προσκομίσει τα στοιχεία από τυχόν έρευνα που έκανε (αν είναι ελεύθερο βαρών, αν υπάρχει προσημείωση ή υποθήκη ή άλλο τι), η απάντηση ήτο αφοπλιστική: Μα δεν μου ζητήσατε κάτι τέτοιο!
Ε, αυτόν τον δικηγόρο εγώ τον πλήρωσα και αγόρασα «γουρούνι στο σακί» και έκτοτε αισθάνομαι «πολίτης υπό δικαστική αντίληψη», αφού στις δικαιοπραξίες μου παραστέκεται δικηγόρος!
Ιωάννης Γ. Κιτσολάμπρος
Συνταξιούχος εκπαιδευτικός
Βράτσα, Βουλγαρία