Πανηγυρική η δικαίωση Σαμαρά

Ο Σαμαράς δικαιώθηκε πανηγυρικά και μαζί του ο αφυπνισμένος –κυρίως λόγω Σαμαρά– και προδομένος λαός της Νέας Δημοκρατίας, ο οποίος πήρε ΜΑΧΗΤΙΚΑ τις τύχες του κόμματός του στα χέρια του, διαψεύδοντας τις Κασσάνδρες και σμπαραλιάζοντας ΑΤΕΛΕΣΦΟΡΟΥΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΑΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥΣ. Μηχανισμούς που απαρτίζονταν στη μέγιστη πλειονότητά τους από φθαρμένα και ανέμπνευστα πρόσωπα. Προσθέτω ότι λίγα ευτυχώς από αυτά έβγαλαν εκ των υστέρων σε δημόσια θέα ΤΗ ΧΟΛΗ ΤΟΥΣ, αποδεικνύοντας έμπρακτα τα συμπλέγματα κατωτερότητας που τα διέπουν. (Η μεγάλη μάζα των παταγωδώς ηττηθέντων βουλευτών και πάσης φύσεως αξιωματούχων, ωφελιμιστές γαρ από γεννησιμιού τους, σπεύδουν ήδη να υμνούν τον νικητή και να ομνύουν στην ενότητα του κόμματος…)

Πριν προχωρήσω θέλω να αναφερθώ σε ένα χαμερπές και θρασύτατο υποκείμενο, τον σύμβουλο του Κώστα Καραμανλή κ. Λούλη. Ο εν λόγω φωστήρ είχε πάρει ανοιχτά θέση υπέρ της κ. Μπακογιάννη (εκθέτοντας έμμεσα και τον Καραμανλή ότι είχε κάνει δήθεν ΤΗΝ ΙΔΙΑ με αυτόν επιλογή) και είχε δηλώσει πομπωδώς: «Ακούγονται αποστροφές που κολακεύουν την ιδεολογικοπολιτική “καθαρότητα” και την περιχαράκωση, δημιουργώντας προϋποθέσεις για συρρίκνωση της απήχησης του κόμματος»! Και ιδού ο αναίσχυντος αυτός άνθρωπος, που και να τον φτύσεις θα πάει το σάλιο σου χαμένο, τι τόλμησε να ισχυριστεί από τις στήλες των «Νέων», αυτοδιαψευδόμενος: «Εκφράστηκε η ανάγκη εκτόνωσης του θυμού των ψηφοφόρων της ΝΔ απέναντι σε ό,τι θεωρούσαν κατεστημένο»! (Ομοίως αναίσχυντη ήταν η προσχώρηση στο αντίπαλο στρατόπεδο, με εμετικές καταγγελίες κατά του Σαμαρά, του μεσσήνιου κυρίου Λαμπρόπουλου. Ο άνθρωπος δεν τολμά πλέον να κυκλοφορεί στην Καλαμάτα, φοβούμενος το γιαούρτωμα. Τα ίδια δεν ισχύουν για την κυρία Καλαντζάκου, η οποία απλώς υποστήριξε Ντόρα.)

Ο Αντώνης Σαμαράς είναι πλέον ΠΑΝΙΣΧΥΡΟΣ. Και διαθέτει όλα τα προσόντα όχι μόνο να μη διακυβεύσει την τεράστια δύναμη που απέκτησε, αλλά να διευρύνει σταδιακά την επιρροή του ΣΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΟΥ ΕΚΛΟΓΙΚΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ. Με αυτά τα δεδομένα, ορθώς πράττει και αγκαλιάζει, με αυτονόητη εξαίρεση όσους τον έβριζαν χυδαία κατά την εσωκομματική αντιπαράθεση για τη διαδοχή στην προεδρία της ΝΔ, τους ικανούς και άμεμπτους ηθικά της άλλης πλευράς, προσφέροντάς τους διακριτούς ρόλους στο αναγεννώμενο, κοινωνικά φιλελεύθερο κεντροδεξιό κόμμα. Ένα κόμμα το οποίο με επικεφαλής τη θλιβερή κ. Μπακογιάννη θα είχε καταντήσει απόκομμα.

Λίγο παραπάνω εκτίμησα –το επαναλαμβάνω– ότι ο Αντώνης Σαμαράς «έχει όλα τα προσόντα να διευρύνει σταδιακά την επιρροή του ΣΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΟΥ ΕΚΛΟΓΙΚΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ». Ήδη αυτή η εκτίμηση καταρρίπτει μια προσωπική μου διαπίστωση που τη λανσάρισα πρώτος (και βοήθησε και αξιολογότατους μιμητές) από την εποχή της πρωθυπουργίας Σημίτη. Διαπίστωση ότι στο πολιτικό μας σύστημα «δεσπόζει ο ΜΟΝΟΚΟΜΜΑΤΙΚΟΣ ΔΙΚΟΜΜΑΤΙΣΜΟΣ». Πράγμα που ίσχυε, κατά την αντίληψή μου, επί χρόνια, γιʼ αυτό είχα κάνει και κατάχρηση του προαναφερθέντος όρου.

Σήμερα, με ηγέτη της ΝΔ τον Σαμαρά, υφίσταται, μολονότι –πλην εθνικών θεμάτων φυσικότατα– όχι κατά πολύ διαφοροποιημένος, ΕΤΕΡΟΣ ΠΟΛΟΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ. Πόλος εξουσίας που θα απορροφήσει συν τω χρόνω τον ΛΑΟΣ. Γεγονός το οποίο τρέμει ως πιθανότατο ενδεχόμενο ο κ. Καρατζαφέρης και τον έχει οδηγήσει στις κατατρομοκρατημένες αντιδράσεις του στη Βουλή, που αγγίζουν τα όρια της αυτογελοιοποίησης.

Εναλλαγή, επομένως, στην εξουσία ΠΑΣΟΚ και ΝΔ; Πιθανότατα, εφόσον η Αριστερά παραμένει διασπασμένη και εάν διεθνώς δεν καταρρεύσει η ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ και ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗ για την ανθρωπότητα παγκοσμιοποίηση. Πάντως προσωπικά –και σε θεωρητικό φυσικά επίπεδο– μέσα θα είμαι ούτως ή άλλως! Θα χαρώ αφάνταστα να δω τον εκλεκτό μου φίλο Αντώνη Σαμαρά πρωθυπουργό και θα χαρώ εξίσου αφάνταστα να βιώσω την απαρχή ενός εξανθρωπισμού του πλανήτη. Θυμίζω, εξάλλου, ότι ως αριστερός εντάχθηκα στην Πολιτική Άνοιξη –είχε προηγηθεί η ενεργός συμμετοχή μου στον ενιαίο Συνασπισμό Φλωράκη – Κύρκου– μαζί με τον Λεντάκη, τον Παναγούλη, τον Γιώτα, τον Φραγκιά, τον Καραγκούνη, τον Κοροντζή κ.ά. Για μένα, άλλωστε, ο ανιδιοτελής αριστερισμός ταυτίζεται με τον χριστιανισμό. Το λέω έτσι απλά, βάζοντας στην μπάντα τις όποιες κοινωνιολογικές και φιλοσοφικές μου γνώσεις. «Ο έχων δύο χιτώνας…» Και δεν εννοώ –εξυπακούεται– τους επίσημους εκπροσώπους του χριστιανισμού στη χώρα μας και αλλαχού, που αποθησαυρίζουν το αντίτιμο εκατομμυρίων χιτώνων και δίνουν στον «πλησίον» τους ψιχία.

Επανέρχονται στον θριαμβευτή των εσωκομματικών εκλογών Αντώνη Σαμαρά με αφορμή τα όσα βδελυρά και φαιδρεπίφαιδρα ανεβάζουν στη σελίδα της κ. Μπακογιάννη στο Facebook. Το πάντοτε αιχμηρό και καίριο στα ρεπορτάζ του «Ποντίκι» –πολλοί από τους πανέξυπνους δημοσιογράφους του με διαβάζουν (και χρησιμοποιούν ενίοτε κάποιες χαρακτηριστικές μου λέξεις), επειδή τους διαβάζω με απόλαυση– παραθέτει στο τρέχον φύλλο του ένα εξοργιστικό, κατάπτυστο, αλλά και «ξεκαρδιστικό απάνθισμα» των όσων γράφουν οι φανατικοί φίλοι της Ντόρας, χωρίς –να εξηγούμαστε– ευθύνη της τελευταίας.

Εκείνο που με ενόχλησε σφόδρα είναι ότι ανεβάζουν και κατεβάζουν τον Σαμαρά… προδότη! Και αυτό προφανώς από άγνοια ή ηθελημένη στρεβλή πληροφόρηση. Διότι, όταν ο κ. Μητσοτάκης και η θυγατέρα του προσχώρησαν στη ΝΔ, τον Σαμαρά ΤΟΝ ΒΡΗΚΑΝ ΕΚΕΙ, και αργότερα, με μοχλό τον Έβερτ, τον έδιωξαν, αναγκάζοντάς τον να ιδρύσει την Πολιτική Άνοιξη. Τι έπρεπε να κάνει δηλαδή; Να υφίσταται μια άδικη ταπείνωση από τους εισβολείς στο κόμμα του και να μένει άπραγος, λέγοντάς τους ευχαριστώ;

Θα κλείσω χωρίς καμία υπόδειξη στον νέο πρόεδρο της ΝΔ. Θα υιοθετήσω απλώς την ακόλουθη προτροπή του Παναγιώτη Ψωμιάδη: «Να διώξουμε τα παράσιτα από το σπίτι μας».

ΥΓ.: Ας μου επιτραπεί να συστήσω ένθερμα ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα, το προλογικό σημείωμα του οποίου έχω γράψει αφιλοκερδώς. Τίτλος του: «Το σπίτι στον Κάτω Αιγιαλό». Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Διόπτρα και είναι προϊόν της γραφίδας της ταλαντούχου εκ Χίου συγγραφέως Ειρήνης Νικολάκη – Καλαμάρη, η οποία καταπιάστηκε με τη λογοτεχνία σε μεγάλη σχετικά ηλικία. Το μυθιστόρημα πραγματεύεται, με τα ήθη και έθιμα της εποχής, την ιστορία μιας οικογένειας λίγο πριν και κυρίως μετά τον καταστροφικό σεισμό του 1881 που ισοπέδωσε σχεδόν τη Χίο. Έρχονται γιορτές και φρονώ ότι το εν λόγω καλαίσθητο βιβλίο θα αποτελούσε ένα εκλεκτό και πάμφθηνο δώρο.