Η ταυτότητα

Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένωση εθνικών κρατών. Κανένα από αυτά τα εθνικά κράτη δεν έχει αποφασίσει με δημοκρατικό τρόπο -για παράδειγμα με δημοψήφισμα- να αυτοκαταργηθεί. Κανένα, ασφαλώς ούτε η Ελλάδα, δεν έχει αποφασίσει να αποποιηθεί την ταυτότητά του, τα ιδιαίτερα πολιτιστικά χαρακτηριστικά του, προκειμένου να υιοθετήσει μιαν άλλη ταυτότητα. Αλλά ακόμα κι αν ένα ή περισσότερα εθνικά κράτη έπαιρνε σήμερα μια τέτοια απόφαση, το αποτέλεσμα θα ήταν η αμηχανία, το κενό. Γιατί καμιά «νέα» ταυτότητα δεν υπάρχει. Καμιά δεν προτείνουν όσοι συστηματικά και λυσσαλέα επιτίθενται στις αξίες, τις παραδόσεις της Ευρώπης, στον ίδιο τον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Κι όμως, επιμένουν. Το πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων να απαγορεύσει την ανάρτηση θρησκευτικών συμβόλων στα δημόσια σχολεία της Ιταλίας. Με την απόφαση αυτή, το ΕΔΑΔ στοχεύει, ουσιαστικά, στην εκδίωξη του χριστιανισμού από το ιταλικό εκπαιδευτικό σύστημα, με το σκεπτικό ότι «το κράτος πρέπει να επιδεικνύει απόλυτη ουδετερότητα σε ζητήματα πίστης».
Δεν άργησαν, φυσικά, να εμφανισθούν και στην Ελλάδα πολιτικοί και δημοσιογραφικοί υπέρμαχοι της εκδίωξης του χριστιανισμού και των συμβόλων του από την εγχώρια δημόσια ζωή.
Με το ίδιο σκεπτικό που υπερασπίσθηκαν, προ ετών, την απάλειψη του θρησκεύματος από τις ταυτότητες, επιχειρηματολογούν ότι η σημερινή κατάσταση -η ύπαρξη εικόνων σε σχολεία, δικαστήρια και άλλα δημόσια καταστήματα- προσβάλλει τα δικαιώματα των θρησκευτικών μειονοτήτων που διαβιούν στην Ελλάδα.
Εδώ προκύπτουν αρκετά ερωτήματα. Το πρώτο και ουσιαστικότερο είναι το πώς κανείς αντιλαμβάνεται την ύπαρξη των θρησκευτικών συμβόλων. Υπάρχει, αλήθεια, κανείς που ισχυρίζεται στα σοβαρά ότι η σημερινή Ελλάδα είναι «θεοκρατικό» κράτος; Ένας τέτοιος ισχυρισμός δεν αντέχει στην κοινή λογική και διαψεύδεται από την εμπειρία δεκαετιών πλήρους ελευθερίας άσκησης του δικαιώματος της θρησκευτικής λατρείας στον τόπο μας. Το γεγονός ότι οι παγκόσμιες συνθήκες της τελευταίας δεκαετίας έφεραν στη χώρα -όπως και σε πολλές άλλες ευρωπαϊκές- εκατοντάδες χιλιάδες οικονομικούς μετανάστες, αλλόδοξους στη συντριπτική τους πλειονότητα, δεν συνεπάγεται ότι οφείλει η δική μας κοινωνία να εγκαταλείψει σύμβολα και παραδόσεις αιώνων που αποτελούν τα βασικά συστατικά στοιχεία της ταυτότητάς μας. Όπως λέει και ο λαός μας, «δεν ήρθαν τα άγρια να διώξουν τα ήμερα»! Ασφαλώς, σεβασμός στις μειονότητες. Πλήρης, όπως τον επιβάλλει και τον διδάσκει ο ανθρωποκεντρικός πολιτισμός μας. Αλλά, επιτέλους, σεβασμός και στις πλειοψηφίες! Όπως επιτάσσει η Δημοκρατία! Η Ευρώπη είναι χριστιανική! Η ευρωπαϊκή ταυτότητα διαμορφώθηκε σε μια πορεία χιλιετιών, μέσα από τη συνάντηση, την αντιπαράθεση και, τελικά, τη σύνθεση του αρχαίου, ελληνικού και ρωμαϊκού, κόσμου με τον χριστιανισμό. Αν κάποτε αυτό αλλάξει, θα αλλάξει επειδή θα το θελήσουν οι λαοί, τα έθνη της Ευρώπης και όχι επειδή το «διέταξε» ένα δικαστήριο με τυπική και όχι ουσιαστική δημοκρατική νομιμοποίηση. Αλλιώς, δεν μιλάμε για δημοκρατική Ευρώπη. Μιλάμε για ολοκληρωτισμό!

Υστερόγραφο: Η ελληνική σημαία έχει σταυρό. Μήπως στο όνομα του σεβασμού των «μειονοτικών δικαιωμάτων» θα πρέπει να την αλλάξουμε; Τι να λένε, άραγε, οι εγχώριοι πανηγυριστές
υπέρ της απόφασης του ΕΔΑΔ;

Κρίτων Βασιλικόπουλος