Η επανάσταση του Συντηρητικού Χώρου και το τέλος της Μεταπολίτευσης

Στο σημείο αυτό η εν αναδύσει εθνική αστική τάξη ακολούθησε το δοκιμασμένο από τα μετεπαναστατικά «Τζάκια» «μοντέλο» να ανανεώνεται μέσω της ενσωμάτωσης στους κόλπους της των ευφυέστερων βλαστών της αγροτικής Ελλάδας.
Βεβαίως, η προσπάθεια αυτή του Μεγάλου Κρητικού για την εκ των άνω διαμόρφωση Εθνικής Αστικής Τάξης δεν είχε συνέχεια και το όνειρό του για τον αστικό εκσυγχρονισμό της χώρας πνίγηκε στα βαλτόνερα του Μαυραγοριτισμού της Κατοχής και της Μετεμφυλιακής Ελλάδας.
Η συγκρότηση εθνικής αστικής τάξης, που παραμένει και σήμερα το ζητούμενο από την Επανάσταση του 1909 στο Γουδί, ναι μεν ως προς τη σύλληψη παραμένει ένα ευφυές όραμα του Ελευθερίου Βενιζέλου, όμως, οι «αμέτοχοι», οι attentistes, στο δράμα του ελληνικού λαού στη διάρκεια της Τριπλής Κατοχής (Ιταλοί, Γερμανοί, Βούλγαροι) 1941- 1944 -δυστυχώς επίγονοι του Ελευθερίου Βενιζέλου- αντί να ηγηθούν της εθνικής έξαρσης, της Εθνικής Αντίστασης, σχοινοβατούσαν μεταξύ της Νέας Τάξης Πραγμάτων του Ναζισμού και του «Νέου Κόσμου» που αναδυόταν από τη Συμφωνία της Γιάλτας και τα «ποσοστά της χαρτοπετσέτας» των Τσώρτσιλ και Στάλιν και υπολόγιζαν, μετά την απελευθέρωση, να δρέψουν τους καρπούς της συνεργασίας τους και με τι δύο πλευρές!
Μέσα σ’ αυτό το κράτος του ζόφου (1941 – 1944) η νηπιώδης εθνική αστική τάξη, με ηυξημένη, αναφισβητήτως, εθνική ευαισθησία, στραγγαλίσθηκε από τον Μαυραγοριτισμό και τον εγχώριο δωσιλογισμό.
Ο συντηρητικός χώρος τη μετεμφυλιακή περίοδο, σε αγαστή συνεργασία με τη δεξιά πτέρυγα του κεντρώου χώρου (Γ. Παπανδρέου, Σοφοκλής Βενιζέλος, Εμμ. Τσουδερός κ.λπ.), προσέφυγε στην ξένη προστασία (Άγγλοι, Αμερικανοί) και πορεύθηκε σύμφωνα με τις επιταγές της Ξενοκρατίας, σε σημείο, εκτός τιμητικών εξαιρέσεων, την περίοδο 1967-1974 να τηρήσει ευμενή ουδετερότητα στο δικτατορικό καθεστώς των συνταγματαρχών.
Η τραυματική εμπειρία και ειδικότερα μετά την εθνική καταστροφή της Κύπρου, διήγειρε τις συνειδήσεις της πλειοψηφίας του συντηρητικού χώρου και ασπάσθηκε την αρχή της εθνικής ανεξαρτησίας.
Ο Αντώνης Σαμαράς, ο νέος ηγέτης του συντηρητικού χώρου, ενεργοποιείται στην πρώτη γραμμή του πολιτικού προσκηνίου, μετέωρος, μεταξύ της κληρονομιάς των παρακαταθηκών και ενοραματισμών της θνησιγενούς εθνικής αστικής τάξης -στον βαθμό που αυτές επιβιώνουν στη σημερινή πραγματικότητα- και των αντίστοιχων του συντηρητικού χώρου, που σε κρίσιμες στιγμές για τον λαό και την πατρίδα χαίρονταν την παθητική μακαριότητα εκείνων που δεν έχουν καμιά ιστορία!..
Ο Αντώνης Σαμαράς, απαλλαγμένος από το άγος και τις «προπατορικές αμαρτίες» των γόνων των πολιτικών δυναστειών ή πολιτικών τζακιών, ναι μεν μεταφέρει στους ώμους του το άχθος της «κληρονομικότητας», όπως αυτή προκύπτει από την αλλοτρίωση ευφυών βλαστών της επαρχιακής Ελλάδας από την «καθεστηκυία τάξη», το «κατεστημένο», όμως η τύχη τού επιφύλαξε αυτήν τη στιγμή να ηγείται της επαναστατικής αφύπνισης του συντηρητικού χώρου, να απαλλαγεί δηλαδή από την κηδεμονία του μεταπρατικού κεφαλαίου και επέκεινα να προχωρήσει στη χειραφέτηση από εξωχώριους παράγοντες.
Το ερώτημα, πάντως, παραμένει αν έχει κατανοήσει στον βαθμό που απαιτούν οι περιστάσεις τη σημασία και το βάθος των διεργασιών που συντελούνται στον πολιτικό χώρο του οποίου ηγείται.
Ηλίου φαεινότερον, όμως παραμένει ότι όταν ο απλός λαός, και μάλιστα τα πλέον συντηρητικότερα τμήματά του, αναδέχεται τέτοιες πράξεις, όπως αυτή της περασμένης Κυριακής, 29 Νοεμβρίου 2009, επηρεάζει κι αυτός την ιστορία των ανθρώπινων πράξεων. Όχι όμως με τον ίδιο τρόπο και στο ίδιο βάθος όπως οι πολιτικοί, ούτε για τους ίδιους λόγους!
Είναι δυνατόν να υποστηριχθεί πως οι εκατοντάδες χιλιάδες εκλογείς της περασμένης Κυριακής κατευθύνθηκαν από το συναίσθημα και το ένστικτο. Η νέα ηγεσία του συντηρητικού χώρου επιφορτίζεται να μετουσιώσει σε λογική πράξη αυτήν τη συναισθηματική έκφραση.
Στην αντίθετη περίπτωση, το αποτέλεσμα της Κυριακής, παράγωγο της επήρειας αυτών των συναισθημάτων, δεν αποκλείεται από την παρόρμηση ενός άλλου συναισθήματος να μετατραπεί σε κάτι εντελώς το διαφορετικό, το οπισθοδρομικό.
Δεν διαφεύγει της προσοχής των μελετητών των πολιτικών και κομματικών τεκταινομένων στη χώρας μας, και ειδικότερα αυτών που συμβαίνουν στον συντηρητικό χώρο, στον οποίο συναθροίζεται, όπως άλλωστε συμβαίνει και στους λοιπούς πολιτικούς χώρους, σημαντικός αριθμός πολιτικών παραγόντων, προσωπικοτήτων, ότι ο καθένας τους έχει ένα πολύπλοκο σύστημα εσωτερικών και εξωτερικών σχέσεων, μηχανισμών. Κι εδώ εμφιλοχωρεί ο κίνδυνος να δράσουν υπογείως και να εξουδετερώσουν τις επαγγελίες της σημαντικής επαναστατικής πράξης της περασμένης Κυριακής.
Η ανατροπή της αρχής των πολιτικών δυναστειών στον συντηρητικό χώρο την Κυριακή είναι, όπως προκύπτει από τις πρώτες αξιολογήσεις, μια πράξη αποδέσμευσης, μάλλον, παρά οριστικής εκκαθάρισης από το βεβαρημένο παρελθόν της συντηρητικής παράταξης.
Στη Νέα Δημοκρατία από το 1974 μέχρι σήμερα το ένα είδος «πολιτικού θανάτου» το διαδέχεται ένα άλλο και μάλιστα επτά φορές. Η εκάστοτε αφετηρία ήταν πλήρως ευθυγραμμισμένη με το λογοπαίγνιο γνωστής υφασματοβιομηχανίας: «Αποφασίζουμε πριν από σας για σας»! Ή κατά το αντίστοιχο δόγμα της πεφωτισμένης δεσποτείας: «Για τον λαό, χωρίς τον λαό»!
Η νέα ηγετική ομάδα της Νέας Δημοκρατίας αναντιρρήτως πιστώνεται, έπειτα βεβαίως από αμφιταλαντεύσεις, την αποδοχή του αιτήματος της βάσης του συντηρητικού χώρου να επιλέξει μεταξύ του «αμαρτήματος» της εμμονής στα ειωθότα (ή της απελπιστικής συνεργασίας με τις πολιτικές δυναστείες) και της ηρωικής εξόδου από τη στάση των παθητικών θεατών σ’ εκείνη των ενεργών πολιτών.
Αυτή η επανάσταση του συντηρητικού χώρου επισφραγίζει το τέλος της Μεταπολίτευσης και ανοίγει ελπιδοφόρες προοπτικές για την Γʼ Ελληνική Δημοκρατία.