Εθνική στρατηγική: Ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε…
Η σχεδόν μόνιμη άσκηση κατευναστικής στρατηγικής τοποθετεί την Ελλάδα μονίμως σε αμυντική θέση. Και μάλιστα μετακινούμενη πάντοτε προς τα πίσω!
Ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Αντώνης Σαμαράς έχουν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία εκ βαθέων επαναπροσδιορισμού και επαναπροσανατολισμού της εθνικής μας στρατηγικής. Ο κατευνασμός απέτυχε παταγωδώς και πρέπει να αντικατασταθεί από στρατηγική αποτρεπτικής
ισχύος.
Η Τουρκία μάς ασκεί, λεκτικά και έμπρακτα, αδιάκοπα και κατά κλιμάκωση, στρατιωτικό εκβιασμό. Στην Κύπρο με εισβολή – κατοχή – εποικισμό, στο Αιγαίο με συνεχείς παραβιάσεις των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων, στη Θράκη με μετατροπή του προξενείου της σε κέντρο μιας πολυδάπανης (ο ετήσιος προϋπολογισμός του υπερβαίνει τα 20.000.000 ευρώ) ιδιότυπης συγκυβέρνησης, που τελείται υπό τα αδρανή βλέμματα των ελληνικών αρχών.
Μολονότι διαρκής στόχος του στρατιωτικού εκβιασμού, επιμένουμε να τον «αντιμετωπίζουμε» με φοβικό σύνδρομο, εκ διαμέτρου αντίθετο στη διαχρονική αντιστασιακή παράδοση του Ελληνισμού.
Το Κυπριακό δεν είναι διακοινοτική διαφορά, αλλά θηριώδες πρόβλημα στρατιωτικής κατοχής που διαπράττει κατ’ εξακολούθηση εγκλήματα πολέμου και κατά της ανθρωπότητας και εποικίζει τα κατεχόμενα. Οι έποικοι υπολογίζονται ήδη στις 500.000. Σε λίγο θα είναι η πλειοψηφία των κατοίκων της Μεγαλονήσου!
Ο διακοινοτικός διάλογος νομιμοποιεί τα τετελεσμένα της εισβολής. Οι ξένες κυβερνήσεις και η διεθνής κοινή γνώμη αποκομίζουν την ψευδή εικόνα ότι δεν υπάρχει «Αττίλας», δεν υπάρχει εποικισμός, δεν υπάρχουν εγκλήματα αλλά «απλή στρατιωτική παρουσία της Τουρκίας» (αμερικανός υφυπουργός Εξωτερικών Γκόρντον). Η στρέβλωση της πραγματικότητας βαραίνει βεβαίως εμάς. Ευρωαμερικάνοι και οι παραίτιοι -όπου δεν είμαστε εμείς- της κυπριακής τραγωδίας Βρετανοί δεν θα γίνουν πιο Έλληνες από μας. Οι Άγγλοι ξεσήκωσαν το 1950 τους Τούρκους, που ήταν ανυποψίαστοι ως τότε, αφού ο υπυργός Εξωτερικών τους, Κιοπρουλού δήλωνε τίμια: «Για την Τουρκία δεν υφίσταται ζήτημα Κυπριακό» (20/6/50).
Η Τουρκία εκμεταλλευόμενη την ελληνική επιπολαιότητα κατάφερε από κατηγορούμενη να καταστεί «τρίτος». Και από δράστης παρατηρητής, που ενδιαφέρεται δήθεν για τη «λύση» του προβλήματος.
Η Άγκυρα κρίνεται τώρα στις Βρυξέλλες. Ελλάδα και Κύπρος δεν την καταγγέλλουν για τα εγκλήματά της. Ο πρωθυπουργός δηλώνει
-όπως και ο προκάτοχός του- ότι «στρατηγική επιλογή μας είναι η ένταξη της Τουρκίας στην Ευρώπη»! Όχι! Χίλιες φορές όχι. Χρέος μας είναι να ξεκουμπιστούν ο «Αττίλας» και οι έποικοί του.
Ελλάδα και Κύπρος ασχολούνται με ένα πολλοστημόριο των τουρκικών υποχρεώσεων, ήτοι το άνοιγμα κάποιων τουρκικών λιμένων και αερολιμένων.
Δηλαδή μηδέν εις το πηλίκον! Ενώ από την άλλη μεριά η γαλαντομία Χριστόφια (εναλλακτική Προεδρία, «σταθμισμένη ψήφος», νομιμοποίηση εποίκων κ.λπ.) αν, ο μη γένοιτο, πραγματωθεί, θα τουρκοποιήσει και το ελεύθερο κομμάτι της Μεγαλονήσου.
Χάνουμε πολύτιμο χρόνο, ενώ ενός έστι χρεία, να επαναπροσδιορίσουμε τη στρατηγική μας με αποτρεπτική κατεύθυνση. Μια διαφορετική στρατηγική, η οποία, χωρίς να μας βγάζει από τα γνώριμα νερά μας, τη «Δύση», θα μας άνοιγε ορίζοντες που ανοήτως αγνοούμε, ή υποτιμούμε επί μεγίστη ζημία μας, είναι κατεπείγουσα: Ρωσία, Κίνα και αντιτουρκικές συμμαχίες στην ΕΕ.
Δεν είναι ευφυέστεροι από μας οι Τούρκοι, ούτε οι ασήμαντοι Σκοπιανοί που αλωνίζουν προς πάσα κατεύθυνση.
Η συγκυρία είναι καλή: Νέα ηγεσία στην κυβέρνηση και στην αντιπολίτευση, νέα στρατηγική. Πολυδιάστατη.
Για όλες τις χώρες ισχύει ο κανόνας «pacta sunt servanda», για την Τουρκία όχι. «Δεν θα τηρήσουμε τη συμφωνία με την Αρμενία. Και για την Κύπρο υπογράψαμε αλλά δεν την τηρήσαμε»! (Δήλωση Γκιουλ προς Αζέρους.)
Προχθές ο κ. Νταβούτογλου στην Αθήνα μάς πούλησε φύκια για μεταξωτές κορδέλες: «Τα τελευταία 7-8 χρόνια κύλησαν χωρίς ούτε μία κρίση ανάμεσα στις δύο χώρες». Ναι, κύριε, επειδή σας κάναμε όλα τα χατίρια, από ζεϊμπεκιές μέχρι κουμπαριές. Αλλά εσείς προσβάλλετε καθημερινά την εδαφική μας ακεραιότητα, μηχανεύεσθε γκρίζες ζώνες, τερατουργείτε σε βάρος της κυριαρχίας μας. Γι’ αυτό δεν υπάρχει κρίση.
Και κείνο το άλλο του Νταβούτογλου: «Βασίσαμε όλη μας την εξωτερική πολιτική, κι εμείς και εσείς, σε μια παρεξήγηση, ότι οι σχέσεις μας είναι μοιραία ανταγωνιστικές».
Ισχύει για σας, κύριε, εμείς λειτουργούμε ως ευλαβείς προσκυνητές του ειδώλου της ανύπαρκτης ελληνοτουρκικής φιλίας.
Εδώ, Γιώργο και Αντώνη, «ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε»!