Βυζάντιον

Για τον Σαμαρά ακόμα δεν έχω ολοκληρωμένη άποψη, μόνο φοβίες. Βασικά εμάς φοβάμαι, εδώ στην εφημερίδα. Τη μια θα πετάξει ο Σαμαράς κανένα πατριωτικό, την άλλη θα πει τίποτα για τη ψυχή του Έλληνα, την τρίτη θα παραστεί σε κανένα μνημόσυνο για τον Μακαριστό, πάει, θα μπατάρει η βάρκα. Νομίζω πως έτσι και σφίξουν κάπως και τα εθνικά, είμαστε ικανοί να ακολουθήσουμε τον νέο πρόεδρο σε οδοιπορικό μνήμης στον Μελιγαλά, που βρίσκεται και κοντά στην ιδιαίτερη πατρίδα του. Για μένα βέβαια η εκλογή αυτού του ανθρώπου στην ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η είσοδός του στον προθάλαμο του Μαξίμου, σημαίνει πολλά. Κυρίως σημαίνει θέαμα, αν και το αποτέλεσμα θα είναι γκρίζο ως συνήθως, σαν το βλέμμα του Αντώνη πίσω από τα γυαλιά του. (Βλακεία, ήθελα να πετύχω κάτι ποιητικό, δεν μου βγήκε, αλλά το αφήνω για να αποδείξω ότι δεν σας ντρέπομαι.)
•••
Έχω την αίσθηση ότι ο Σαμαράς αγόρασε το τελευταίο κοστούμι του με δραχμές. Δεν εξηγείται αλλιώς. Πρέπει να το έχει πάρει από τον «Μπρακούλια» ή από τον «Σαράφη» στο Παρίσι, είναι το μοναδικό ρούχο στην ντουλάπα του από το εξωτερικό. Δεν έχει τίποτα καινούργιο πάνω του. Φοβάμαι ότι δεν έχει τίποτα καινούργιο ούτε μέσα του. Εντάξει, συμφωνούμε ότι εξελέγη για δύο βασικούς λόγους: μπα, άσʼ το μην το ψάχνεις. Ένας είναι ο βασικός λόγος, η απέχθεια προς την οικογένεια. Βέβαια, αυτό δεν ήταν αρκετό. Και φοβούμαι, που λέτε, ότι ένα μεγάλο ποσοστό των συμπατριωτών μας συγκινείται από τον πολιτικό λόγο και την πολιτική σκέψη του Αντώνη Σαμαρά. Μέσα μου ελπίζω ότι ψηφίστηκε επειδή είναι έντιμος, επειδή έδειξε τα δόντια του στην οικογένεια. Επειδή οι ψηφοφόροι παραμυθιάστηκαν, πιστεύοντας ότι η ψήφος στον Σαμαρά αποτελεί χαστούκι στο σύστημα. Λογικά αυτό είναι, πώς αλλιώς να ψηφίσεις έναν άνθρωπο από τον οποίο δεν έχεις δει απολύτως τίποτα τα τελευταία δέκα χρόνια; Μόνο που δεν ήταν μόνο αυτό. Φίλες και φίλοι, ζούμε σε μια χώρα όπου ανάμεσά μας κυκλοφορούν άνθρωποι που συγκινούνται από τον Ευάγγελο Αβέρωφ και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Ζούμε σε μια χώρα όπου η ανάδειξη ενός άχρωμου, άγευστου δεξιού πολιτικού σε θεσμικό παράγοντα της χώρας χαιρετίζεται ως θρίαμβος εναντίον του συστήματος. Η Ντόρα είχε κάποιο χρώμα. Μπορεί να ήθελες να την πυροβολήσεις ρε παιδί μου. Με τον Σαμαρά δεν ξέρω τι να κάνω. Τον βλέπω χαμογελαστό με το μαλλί χωρίστρα και σκέφτομαι ότι ο Βασιλάκης Καΐλας μεγάλωσε και θα γίνει πρωθυπουργός.
•••
Θα πάμε όλοι προς τα δεξιά. Ακόμα και αν δεν το θέλουμε, θα μας πάνε. Όταν φύγει η μόδα του Γιώργου, όταν η Μπιρμπίλη βάλει κιλά και η Γκερέκου επισκεφθεί πλαστικό χειρουργό, θα γυρίσουμε το ιδεολογικό ρολόι πίσω. Μόδες είναι αυτές, έρχονται και παρέρχονται. Μετά από έναν κύκλο σοσιαλδημοκρατίας ακολουθεί ένας κύκλος Δεξιάς και πάει λέγοντας. Μάλιστα η ροπή προς τα δεξιά θυμίζει, ρε παιδί μου, τη διάθεση για δίαιτα μετά την κραιπάλη. Είναι η συντηρητική φωνή που σου λέει να μαζευτείς, να χάσεις κανένα κιλό και να κοιμηθείς νωρίς το βράδυ. Θυμάστε πώς είχε γίνει μόδα η Δεξιά πριν από είκοσι χρόνια, όταν κατέρρεε ο υπαρκτός σοσιαλισμός; Μέχρι και ο Σαββόπουλος είχε γράψει το «Κούρεμα», για να στηρίξει Μητσοτάκη, που είδε ευτυχής τον Μίκη να σπεύδει αρωγός και υπουργός του. Αυτό λίαν συντόμως θα επιστρέψει, ίσως πριν από το γύρισμα της τετραετίας του Γιώργου. Απλώς τώρα σας φαίνεται αδύνατο επειδή είναι ακόμα δυνατή η μπόχα της διαχείρισης Καραμανλή. Ξέρουμε όλοι πως θα συμβεί. Η κυβερνητική φθορά θα δώσει ισχυρότερο βήμα στον δεξιό λόγο του Σαμαρά. Αυτό όμως θα σπρώξει πιο δεξιά τον Καρατζαφέρη, για την ακρίβεια θα τον εξωθήσει πιο πέρα από τα άκρα. Αν δεν ενσωματωθεί στη Νέα Δημοκρατία, θα καταφύγει σε ουρλιαχτά. Ειλικρινά, δεν θα ήθελα να είμαι μετανάστης στην Ελλάδα γύρω στο 2013.
•••
Και η Ντόρα; Άσʼ το καλύτερα, δεν είναι πρέπον, όσο και αν ο πειρασμός με τραβάει από το μανίκι. Νομίζω πως πλέον το ενδιαφέρον για την τύχη της δεν είναι πολιτικό. Είναι μεταφυσικό, ψυχολογικό, πιθανότατα και ψυχιατρικό. Θα ήθελα να βρεθώ μέσα στη ψυχή της ή, τέλος πάντων, σε ό,τι αντίστοιχο διαθέτει. Να βρεθώ εκεί μέσα φορώντας αδιάβροχο, δεμένος με σχοινιά, μη με παρασύρουν οι θυελλώδεις άνεμοι. Θα είναι έτσι ή απλώς θα δω μια έρημο; Πιστέψτε με, έχει τόσο ενδιαφέρον να δεις το ψυχογράφημα ενός ανθρώπου που γεννήθηκε για να υπηρετήσει κάποιο σκοπό, πέρασε δεκαετίες προετοιμάζοντας τον εαυτό του και τον κόσμο του γιʼ αυτόν τον σκοπό και ξαφνικά τα πάντα χάνονται από το χέρι του μεγαλύτερου εχθρού. Στην αρχαία Ελλάδα θα είχε γίνει τραγωδία. Στη σύγχρονη Ελλάδα διακωμωδείται. Κρίμα.
•••
Τέλος πάντων, ας επιστρέψουμε σʼ αυτά που αγγίζουν τα χέρια και όχι η ψυχή. Έκανα ρεπορτάζ και αποφάσισα να σας εξηγήσω τι στο διάολο θα συμβεί με την οικονομία, για να ησυχάσουμε όλοι και να μη διαβάζετε διάφορα που δεν ισχύουν. Πρώτα, όμως, να γυρίσουμε μερικά χρόνια πίσω. Τώρα πια γνωρίζετε ότι ο Σημίτης έστησε τη μεγαλύτερη απάτη στα οικονομικά της Ευρωζώνης. Μαγκιά του. Μόνο που η Ελλάδα μπήκε στο ευρώ με στοιχεία τόσο ψεύτικα όσο και οι διαβεβαιώσεις των Καραμανλή-Παπαθανασίου πριν από τις εκλογές. Και ειλικρινά, αξίζει κάποτε ο ιστορικός του μέλλοντος να μπει στον κόπο και να το ψάξει πώς το κατάφερε ο γίγαντας κύριος Κώστας, που μάλλον έχει πάρει προαγωγή και είναι πλέον μπάρμπας. Μόνο που αυτό θα είναι το θέμα μας κάποιον Αύγουστο, όταν δεν έχουμε τι να πούμε. Το ζήτημα είναι αλλού. Δεν γίνεται να χρεοκοπήσει ή να πτωχεύσει η χώρα, εντάξει; Δεν γίνεται να πτωχεύσει χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το καταλάβαμε; Κρίμα βέβαια, γιατί ήλπιζα ότι θα βγει στον πλειστηριασμό ένας αρχαίος ναός, το Ηραίο, στη Λίμνη Βουλιαγμένη που είναι μετά το Λουτράκι, ή θα μπορούσα να αποκτήσω ένα αυτοκίνητο της Πυροσβεστικής, όπως το ονειρευόμουν από παιδί. Επίσης δεν γίνεται χώρα της ΕΕ να υπαχθεί σε ρυθμίσεις του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου – απαγορεύεται από τη συνθήκη του Μάαστριχτ. Τότε τι γίνεται; Αυτό που είδατε. Ο Παπακωνσταντίνου δίνει επισήμως τα κλειδιά στις Βρυξέλλες. Επισήμως είπαμε, βάσει συνθηκών. Στο εξής κάθε μήνα τα δημόσια οικονομικά θα ελέγχονται από επιτροπή εμπειρογνωμόνων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Ουσιαστικά σε βάζουν υπό έλεγχο με όρους και συνθήκες ΔΝΤ, απλώς σε ελέγχουν οι εταίροι σου και όχι η διεθνής κοινότητα.
Και μια και μιλάμε για διεθνή κοινότητα, να σας πω ότι έτσι και κάτσει το ντιλ και αγοράσουν οι Κινέζοι ομόλογα αξίας 25 δισ. ευρώ, όχι απλώς τα λιμάνια, τη θάλασσα ολόκληρη θα πρέπει να τους δώσουμε. Έχω και άλλα. Για θεαματικότερη της αναμενόμενης μείωση των εξοπλισμών, για καινούργια εισφορά που θα πάει να σώσει τα Ταμεία, για βίαιη αλλαγή στο Ασφαλιστικό μέχρι την άνοιξη. Αλλά δεν τα γράφω πρώτον επειδή δεν τα έχω πλήρως διασταυρωμένα και δεύτερον επειδή, ούτως ή άλλως, ουδείς μου δίνει σημασία. Και τώρα το πιο σημαντικό: Είναι βλακώδη αυτά που ακούτε για κάλυψη από τη διεθνή κερδοσκοπία. Αυτά τα κεφάλαια είναι πλέον τόσο ισχυρά που δεν ελέγχονται. Τέλος.
•••
Το καθιερώνω. Η στήλη θα κλείνει με δικό σας μήνυμα. Σπύρος Κεραμίδας: «Βοήθεια, έχουν ανοίξει οι ντουλάπες και βγήκαν έξω οι σκελετοί! Ακούω για Μακρόνησο, για πατρίδα και θρησκεία. Πάνος Παναγιωτόπουλος, Κατερίνα Παπακώστα, νυχτερίδες και αράχνες γλυκιά μου έχουν στήσει φωλιά!»