Έκρηξη της βάσης, ιστορική ευκαιρία (για Σαμαρά)…

Η 29η Νοεμβρίου αποκτά διαστάσεις ιστορικής ημερομηνίας για τα καθʼ ημάς πολιτικά πράγματα. Πρώτον, για το τέλος του Μητσοτακισμού. Δεύτερον, για την «επανάσταση» στον συντηρητικό χώρο, με την πρωτοφανή κινητοποίηση της περιφρονημένης βάσης. Και, τρίτον, για την αποτροπή της πιθανότητας να εγκατασταθεί ηγετικά στην πολιτική ζωή του τόπου η ομόδοξη διαρχία (Παπανδρέου – Μπακογιάννη), που θα επέβαλλε μια επίφοβη για τα εθνικά θέματα πολιτική… Συνέβη, δηλαδή, αυτό που εχθρεύεται η «εκσυγχρονιστική» λογική και δεν αντιλαμβάνεται –ή υποτιμά– ικανό μέρος της Αριστεράς…
Στο πρόσωπο της κυρίας Μπακογιάννη δεν ηττήθηκε ο Καραμανλισμός, όπως διατείνονται εκείνοι που αρέσκονται σε αβαθείς προσεγγίσεις. Κατατροπώθηκε το φάντασμα του Μητσοτακισμού που ταλανίζει επί δεκαετίες την Ελλάδα. Συνετρίβησαν οι μηχανισμοί, οι ίντριγκες και ο ιστός της διαπλοκής (οικονομικοί μεγαλοπαράγοντες και μίντια). Και, βέβαια, συνεθλίβη και τίθεται εκποδών το προτελευταίο «τζάκι». Προηγήθηκε το τέλος του Καραμανλισμού και έπεται η περάτωση του παπανδρεϊκού κύκλου, μετά τις επόμενες (ή μεθεπόμενες) εκλογές…
Καταλυτικό στοιχείο για τη διαμόρφωση του αποτελέσματος ήταν, φυσικά, η έγνοια του λαϊκού κόσμου της Δεξιάς για τα «εθνικά θέματα». Αποδείχθηκε ηχηρά ότι ούτε το όνομα ξεχάστηκε, όπως προέβλεπε ο κ. Μητσοτάκης, ούτε περνούν απαρατήρητες οι δήθεν κοσμοπολίτικες, αμερικανόπνευστες επιλογές στο Κυπριακό (Σχέδιο Ανάν) και στην αντιμετώπιση των τουρκικών διεκδικήσεων. Η ευδιάκριτη διαφορά απόψεων μεταξύ του κ. Σαμαρά και της κυρίας Μπακογιάννη, καθώς και η γειτνίαση της λογικής από την οποία εμφορείται η ηττημένη με εκείνη που διακρίνει τον σημερινό πρωθυπουργό, έπαιξε –λέει ο Σταύρος Λυγερός στην «Καθημερινή» της 1ης/12/09– «καθοριστικό ρόλο για τη διαμόρφωση του κλίματος, όχι μόνο στον κεντροδεξιό χώρο, αλλά σε όλο το πολιτικό φάσμα (…) Πολίτες από όλο το φάσμα τρόμαζαν με την προοπτική εκλογής της Μπακογιάννη, επειδή θεωρούσαν ότι –λόγω αρχηγικού χαρακτήρα των δύο μεγάλων κομμάτων– θα επιβαλλόταν σαν εθνική πολιτική, μια πολιτική που βρίσκεται σε κατάφωρη αντίθεση με τις πεποιθήσεις και τις επιθυμίες της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού»…
Όμως, το συγκλονιστικό στοιχείο της αναμέτρησης ήταν το εκπληκτικό ποσοστό της συμμετοχής και το συντριπτικό πλήγμα που κατάφερε ο οργισμένος κόσμος του συντηρητικού χώρου στην αυθαιρεσία των εκπροσώπων του. Το αποδεικνύει καθαρά η συντριβή της κυρίας Μπακογιάννη στη Β΄ Αθηνών, όπου δέκα από τους έντεκα βουλευτές της ΝΔ τάχθηκαν στο πλευρό της… Όπως σημείωσε η στήλη πριν από δύο Κυριακές, μιλώντας για το «κρυμμένο ηφαίστειο της βάσης», η πάνδημη κινητοποίηση αποκτά ιδιαίτερη αξία, με δεδομένο το γεγονός ότι ο κόσμος της Δεξιάς δεν είχε συμμετοχική κουλτούρα. Αυτό το νέο στοιχείο δεν αφορά μόνο στις εξελίξεις του συντηρητικού χώρου, αλλά εξ αντικειμένου παρουσιάζει ενδιαφέρον για όλο το πολιτικό φάσμα.
Εύστοχα ο Παναγιώτης Πάντος, στέλεχος του «Συνασπισμού», σημείωσε στην «Αυγή» της 2ας/12/09: «Αντί να προσπαθούμε να προσεγγίσουμε ανύπαρκτους
αριστερούς εκτός των τειχών, ας επιδιώξουμε να προσηλυτίσουμε στην Αριστερά υπαρκτούς προοδευτικούς, κεντρώους και συντηρητικούς»…
Και τώρα; Τώρα ορισμένα πράγματα είναι προφανή: Πρώτον, η επικράτηση Σαμαρά απωθεί τον ΛΑΟΣ στη γωνία και τον απειλεί με πανωλεθρία. Ήδη ο κ. Καρατζαφέρης ρετάρει (ζήτησε εκλογές!) και εκνευρισμένος ψάχνει για προνομιακά πεδία στην αντιπαράθεσή του με τη Ρηγίλλης του Σαμαρά. Δεύτερον, η κυρία Μπακογιάννη δεν θα μείνει με σταυρωμένα τα χέρια. Με άλλοθι τη γόνιμη κριτική θα αναπτύξει εν καιρώ μια δυναμική αντίθεσης, η οποία δεν αποκλείεται να προσλάβει διαστάσεις κεκαλυμμένης υπονόμευσης, κατά το προηγούμενο της συμπεριφοράς του πατέρα της έναντι του Έβερτ. Επίφοβο εγχείρημα: Η βάση της ΝΔ βρίσκεται εν εγρηγόρσει και ο Σαμαράς θα έχει –σε περίπτωση ανοιχτής υπονόμευσης– τη δυνατότητα για δυναμικές επιλογές… Και, τρίτον, πρέπει να θεωρείται βέβαιον ότι στα «εθνικά» ο νέος αρχηγός της ΝΔ, με σαφείς τις «κόκκινες γραμμές», δεν θα συνηγορήσει σε οιαδήποτε υποχώρηση στο Μακεδονικό και τα Ελληνοτουρκικά…
Στα οικονομικά/κοινωνικά θέματα ο Σαμαράς θα δοκιμαστεί δεινά. Αν επιλέξει τον εύκολο δρόμο του επιθετικού λαϊκισμού, όπως έκανε ο Γ. Παπανδρέου, και απορρίπτει οτιδήποτε θεσμοθετεί η κυβέρνηση, κινδυνεύει να απολέσει νωρίς την αξιοπιστία του. Αντιθέτως, η εκ μέρους του επιδοκιμασία τομών και θετικών μεταρρυθμίσεων (π.χ. αξιοκρατία, διαφάνεια κ.λπ.) ενδέχεται να αντιμετωπίσει τον κραυγαλέο λαϊκισμό του ΛΑΟΣ, αλλά θα προσπορίσει στη ΝΔ κύρος, σοβαρότητα και αξιοπιστία… Παράλληλα, στο ζοφερό πεδίο της οικονομίας, ο Σαμαράς δεν διαθέτει μεγάλα περιθώρια ευελιξίας, μετά την ευρωπαϊκή επιτήρηση. Δύναται, όμως, να αναπτύξει συγκροτημένη αντιπολιτευτική δραστηριότητα σε διαχειριστικής φύσεως θέματα (π.χ. πάταξη της φοροδιαφυγής). Εκείνο, όμως, που θα τον εγκαταστήσει σταθερά στη λεωφόρο επανάκαμψης στην εξουσία είναι η εκπόνηση σοβαρού σχεδίου για την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας. Εγχείρημα που απαιτεί ενδελεχή μελέτη και υπεύθυνη, σκληρή δουλειά…
Καθʼ όλη τη διάρκεια της αντιμαχίας με την κυρία Μπακογιάννη, ο κ. Σαμαράς επικρίθηκε ως εκπρόσωπος της σκληρής Δεξιάς, η οποία επανέρχεται στον Μεσαίωνα, ύστερα από μια σύντομη θητεία στον χώρο της Κεντροδεξιάς. Ο καιρός θα δείξει κατά πόσον ο νέος αρχηγός της ΝΔ θα σταθμεύσει στο παλιό ενδιαίτημα της πρωτόγονης Δεξιάς ή θα μεταγγίσει προοδευτικά στοιχεία στην ιδεολογική της δέλτο. Το ζέον θέμα της μετανάστευσης θα αποτελέσει λυδία λίθο (π.χ. η νομιμοποίηση των παιδιών που έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα από γονείς μετανάστες, οι οποίοι έχουν ικανό χρόνο παραμονής στη χώρα μας, καθώς και η απόκρουση του μισαλλόδοξου, ρατσιστικού λόγου)…
Τέλος, υπάρχει ένα κρίσιμο πεδίο στο οποίο, τη στιγμή αυτή, ο Σαμαράς διατηρεί ηθικό πλεονέκτημα. Είναι η σχέση με τη διαπλοκή και τα ΜΜΕ… Αν ληφθεί υπʼ όψιν ότι η συντριβή του Καραμανλή οφείλεται πρωτίστως στην απώλεια του πλεονεκτήματος αυτού και ότι η κυρία Μπακογιάννη αποδοκιμάστηκε ως εκπρόσωπος της διαπλοκής και της αδιαφάνειας, καθίσταται πρόδηλο ότι και το παραμικρό ολίσθημα του κ. Σαμαρά θα καταγραφεί ως ρυθμιστική προσαρμογή στον κόσμο της διαπλοκής. Και ως προδοσία απέναντι στη θέληση της λαϊκής βάσης της συντηρητικής παράταξης… Αν ενδώσει ο νέος αρχηγός της ΝΔ, η ιστορική 29η Νοεμβρίου δεν θα απολέσει τον ιστορικό της χαρακτήρα. Απλώς, ο Σαμαράς θα έχει χάσει διά παντός μια ιστορική ευκαιρία…