Ο εργατοπατερισμός «πληγή» στο συνδικαλιστικό κίνημα

Η απήχηση του οργανωμένου συνδικαλιστικού κινήματος έχει συρρικνωθεί στο επίπεδο των δημοσίων υπαλλήλων και εκείνων των ΔΕΚΟ, των «ρετιρέ», κατά τον προσδιορισμό του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, Ανδρέα Παπανδρέου.
Ταυτοχρόνως, οι «επαγγελματίες συνδικαλιστές» έχουν συμπήξει μια ιδιαίτερη «τάξη», ως επί το πλείστον παρασιτική, και επωφελούνται από την «ιδιότητα» αυτή, εξασφαλίζοντας πλουσιοπάροχη διαβίωση, χωρίς καν προσφορά εργασίας!
Είναι ενδεικτικό ότι οι «επαγγελματίες συνδικαλιστές», προκειμένου να διατηρήσουν τη διακριτική, αλλά επωφελή για τους ίδιους, αυτή «ιδιότητα», δρουν και επιβάλλουν μια «μονιμότητα» στην… εκπροσώπηση των εργαζομένων και ουχί σπανίως προσαρμόζουν τις θέσεις τους επί του εργατικού ζητήματος στις εκάστοτε πολιτικές, κομματικές και οικονομικές συνθήκες!
Μάλιστα οι «επαγγελματίες» του συνδικαλιστικού χώρου (κατά παράβαση του «αξιώματος»: ο «συνδικαλισμός μετέχει ενεργώς στην πολιτική, αλλά αποστρέφεται την κομματικοποίηση») χρησιμοποιούν τη συνδικαλιστική «δράση» ως τη «γέφυρα τη μετάγουσα στην κομματική ανάδειξη και την κατάκτηση «πολιτικών» αξιωμάτων».
Και βεβαίως υπό το πνεύμα αυτό μετουσιώνονται από υπερασπιστές των δικαιωμάτων των εργαζομένων σε υπηρέτες κομματικών επιδιώξεων…
Στο λυκαυγές του 21ου αιώνα, οι «επαγγελματίες συνδικαλιστές» κι ενώ η παγκοσμιοποίηση και η διαρκής κυριαρχία στην οικονομική ζωή του πλανήτη των πολυεθνικών εταιρειών οδηγεί στην προλεταριοποίηση καθημερινώς και ευρύτερων στρωμάτων εργαζομένων, πρωταγωνιστούν στην πολυδιάσπαση του εργατικού κινήματος και την περιθωριοποίηση ή απώθηση από τις τάξεις του οργανωμένου συνδικαλιστικού κινήματος των διανοουμένων!
Η ηγεσία του ελληνικού συνδικαλιστικού κινήματος δρα ακόμη στο προ του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου πνεύμα των «διαχωριστικών γραμμών» μεταξύ των χειρονακτικώς εργαζομένων και των εργατών του πνεύματος!
Ο ιδιότυπος εργατισμός ή κατά το ευρωπαϊκότερο λεϊμπορισμός του Μεσοπολέμου, ο οποίος, παρά τις αντιγνωμίες που δημιούργησε στους κόλπους του εργατικού κινήματος, είναι αναμφισβήτητο ότι συνέτεινε στη σημαντική, οικονομική και κοινωνική βελτίωση της θέσης των εργαζομένων, παραμένει ακόμη το ζητούμενο για τη ΓΣΕΕ.
Η ανάλυση της τακτικής της ηγεσίας της ΓΣΕΕ, και ειδικότερα των θέσεων του προέδρου της, Γιάννη Παναγόπουλου, αναδεικνύει τη γραφειοκρατία σε καθοριστική δύναμη, ενώ επιβεβαιώνει την υποδούλωση του συνδικαλιστικού κινήματος στις κομματικές σκοπιμότητες.
Δεν στιγματίζει μόνο το «έλος της εργατικής τάξης», αλλά και οριοθετεί στους κόλπους του συνδικαλιστικού κινήματος μια «εργατική αριστοκρατία», η οποία πρεσβεύει ότι «η εργατική τάξη γεννήθηκε χάρη σ’ αυτήν και όχι στις οικονομικές συνθήκες που καθορίζουν και τη θέση του ατόμου στην κοινωνική τάξη».
Οι εναλλαγές στην ηγεσία της ΓΣΕΕ, σε επίπεδο προσώπων, ολίγον απέχουν από τα συντεχνιακά βοναπαρτιστικά πραξικοπήματα, ερήμην των εργαζομένων και χωρίς καν να λαμβάνεται υπόψη, έστω και υποκριτικώς, η θέλησή τους!
Ο νυν πρόεδρος της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών, ενώπιον των τεράστιων προβλημάτων (Ασφαλιστικό, ανεργία κ.λπ.), συμπεριφέρεται και επιβεβαιώνει ότι είναι προϊόν του «κομματικού σωλήνα»…
Ο κηδεμονευόμενος κομματικός συνδικαλισμός διακινείται πέρα από τις ανάγκες, τις αγωνίες και τις επιδιώξεις των εργαζομένων.
Τα στελέχη του σιτίζονται στο Δημόσιο Πρυτανείο και ενυπάρχουν για τη διαιώνιση πλούσιων αργομισθιών με τη φροντίδα των κρατούντων, και τοιουτοτρόπως διακινούνται στην ευθεία των επιθυμιών και των συμφερόντων των κομματικών σχηματισμών…
Η εποχή μας επιτάσσει και προβάλλει την έκδηλη ανάγκη το συνδικαλιστικό κίνημα να ηγηθεί της προσπάθειας για τη διαμόρφωση του «συλλογικού εργάτη».
Όμως, η συνδικαλιστική ηγεσία, μέτοχος στη νομή της εξουσίας, παραμένει αμέτοχος και αδρανής σ’ ένα περιβάλλον στο οποίο παραμονεύει η απειλή της απόλυσης και της μακροχρόνιας ανεργίας!
Η θέση του Γ. Παναγόπουλου στην αντιμετώπιση των παιδιών των Stage εξαερώνει την οποιαδήποτε τάση να ενισχυθεί η συλλογική ταυτότητα των εργαζομένων.
Στους κόλπους της ΓΣΕΕ, αντί να εξαφανίζονται οι «ταξικές διακρίσεις» με τις ραγδαίες μεταλλαγές στον τομέα της οικονομίας και της παραγωγής, διευρύνονται. Επακόλουθο: η εξάπλωση της ανεργίας, η πτώση του βιοτικού επιπέδου και η ανασφάλεια στο σύνολο σχεδόν των εργαζομένων.
Το συνδικαλιστικό κίνημα παρουσιάζεται αποστρατευμένο. Η διάκριση ανάμεσα σε εργάτες και μισθωτούς, ανάμεσα στη χειρωνακτική και πνευματική εργασία, ανάμεσα σε εργάτες και υπαλλήλους γραφείου είναι σήμερα πιο προβληματική.
Οι προσπάθειες για την υποβάθμιση του ουσιαστικού και όχι του σημερινού επίπλαστου συνδικαλιστικού κινήματος προσελκύουν την εύνοια των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, αλλά και της διανόησης, και συμβάλλουν αποτελεσματικώς στην κρίση που διέρχεται το συνδικαλιστικό κίνημα.
Ο «εργατοπατερισμός», σε όλα τα επίπεδα, περιχαρακωμένος στη διασφάλιση των ιδιοτελών συμφερόντων των μελών του, έχει μετουσιωθεί σ’ έναν έντονο συντηρητισμό!
Οι «επαγγελματίες συνδικαλιστές» αντιπαθούν και καταπολεμούν κάθε μεταβολή και νεωτερισμό και στρέφουν την προσοχή τους στο παρελθόν, που το εξιδανικεύουν και το θεωρούν ανώτερο από το παρόν και το μέλλον!