Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΞΕΡΑΜΕ

Όσοι παρακολουθούν την προσωπική του πορεία, λένε ότι πρόκειται για έναν άνθρωπο ευγενή, χαμηλών τόνων, σεμνό, όμως ανασφαλή λόγω της αγωνίας του να ανέλθει τα κομματικά σκαλοπάτια γρήγορα, αλλά και ολίγον… κουτοπόνηρο λόγω της… εκλογικής του καταγωγής. Δεν περίμενε ότι ο Παπανδρέου θα του έκανε νεύμα να ανέβει τα σκαλιά της εξουσίας τόσο γρήγορα και ότι θα τον τοποθετούσε εκ δεξιών του, με αποτέλεσμα ό,τι έχτισε να το γκρεμίζει με αντίστοιχη ταχύτητα.

Θυμάστε τις πρώτες ημέρες μετά τη νίκη του ΠΑΣΟΚ πώς συμπεριφερόταν ο Παπακωνσταντίνου και τι θετική εντύπωση είχε κάνει η ομιλία του στη Βουλή κατά τις προγραμματικές δηλώσεις; Όλοι οι βουλευτές αλλά και οι πολίτες που τον είχαν ακούσει έβγαζαν το συμπέρασμα ότι να, επιτέλους ένας υπουργός Οικονομικών εντελώς διαφορετικός από τους προηγούμενους.

Στο γραφείο του, στην πλατεία Συντάγματος, οι συνεργάτες του λένε ότι ο Γιώργος είναι εργατικός. Τι να το κάνεις όμως όταν με τις κινήσεις σου χύνεις την καρδάρα με το γάλα και ό,τι θετικό χάνεται μέσα σε δηλώσεις και αντιδηλώσεις… Η τελευταία περίοδος για τον υπουργό Οικονομικών δεν είναι η καλύτερη. Νόμιζε ότι όλα είναι επικοινωνιακός χειρισμός όπως στην Ιπποκράτους. Όπου έβγαινε και μιλούσε στις κάμερες χωρίς καμία συνέπεια. Τώρα όμως δεν πρόκειται απλώς για το μέλλον ενός κόμματος αλλά για την ίδια τη χώρα. Τα γεγονότα και η συνολική πολιτική τακτική έχουν άλλες διαστάσεις.

Ως αντιπολίτευση, μιλούσε συνεχώς με το πολιτικό ρεπορτάζ, έβγαζε γραμμή και ειδήσεις, ιδίως την προεκλογική περίοδο που το ΠΑΣΟΚ κάλπαζε λόγω και της ανικανότητας της προηγούμενης κυβέρνησης. Πήγε μπροστά και όλοι έλεγαν ότι ο Παπανδρέου ησύχασε πια, βρήκε τον κατάλληλο άνθρωπο για την επικοινωνία. Πολλοί δε ευχόντουσαν για το καλό όλων να συνεχιζόταν αυτό και μετά, στην κυβέρνηση.

Τώρα που ως «τσάρος» δεν τα έχει όπως θα τα ήθελε, οι χειρισμοί του στον τομέα της οικονομίας αποδεικνύονται έωλες. Απόδειξη ότι άλλα αναφέρει τη μια και άλλα την άλλη, παίρνοντας πίσω τις ανακοινώσεις του, και γενικώς τα έχει βρει μπαστούνια. Να παραδέχεται ότι το κράτος δεν έχει αρχή, μέση και τέλος, να είναι όλα στον αέρα. Τη μια, με το πάγωμα των μισθών στους δημοσίους υπαλλήλους και την ηχηρή παρέμβαση Παπουτσή να βρίσκεται στο επίκεντρο κάθε άλλο παρά θετικών σχολίων. Την άλλη, με το ύψος και τη διαφορά του ελλείμματος, ο Προβόπουλος να αποδοκιμάζεται από τον Πεταλωτή και να βγαίνει ο Παπακωνσταντίνου να «χαμηλώσει» την ενόχληση της κυβέρνησης. Ο άνθρωπος που με την ταχύτητα του φωτός ανήλθε όλη την κλίμακα της πολιτικής ιεραρχίας έχει χάσει το πιο σημαντικό στην πολιτική του καριέρα: την αξιοπιστία. Ως αντιπολίτευση έβγαινε και μιλούσε με συνέπεια. Ως κυβέρνηση οι περισσότεροι τον ακούνε και δυσπιστούν.

Πρέπει ωστόσο να πούμε και τα δίκια που έχει ο «τσάρος», που κοντεύει να γίνει απλός… αυλάρχης. Ο Παπακωνσταντίνου είναι μόνος του σ’ αυτήν την προσπάθεια. Κάθε υπουργός Οικονομικών βέβαια είναι μόνος σε ανάλογες περιπτώσεις. Σαν τη σημερινή όμως δεν υπήρξε άλλη στο παρελθόν. Κανείς υπουργός, εκτός από την Άννα Διαμαντοπούλου, δεν τον στήριξε στο θέμα του προϋπολογισμού. Μερικοί λένε ότι ο Παπακωνσταντίνου είναι τόσο σίγουρος για την πολιτική που εφαρμόζει, ώστε από την πολλή σιγουριά θα πιαστεί σαν το έξυπνο πουλί από τη μύτη. Ως «τσάρος της οικονομίας» έχει την κάλυψη μόνο του Παπανδρέου, αν και αυτή δεν πρέπει να θεωρείται μόνιμη… Όχι και των υπολοίπων του ΠΑΣΟΚ που βλέπουν έναν άλλον Παπακωνσταντίνου που δεν είχαν γνωρίσει στο παρελθόν.

Έχει πέσει θύμα του ίδιου του του υπουργείου. Και επιπλέον κάνει το λάθος να ανακοινώνει τα σχέδιά του σε μια ομάδα ανθρώπων (δημοσιογράφοι) που νομίζουν ότι έχουν να κάνουν όχι με τον Παπαθανασίου, αλλά τουλάχιστον με τον Αλογοσκούφη. Δεν τους έχει… αποκωδικοποιήσει ακόμη, με αποτέλεσμα με καθετί που τους αναφέρει να σπέρνουν την καταστροφή και να νομίζουν οι έλληνες φορολογούμενοι ότι επέρχεται το χάος και η πτώχευση.

Όλα αυτά βέβαια συμβαίνουν γιατί λείπει στην κυβέρνηση ο κεντρικός συντονισμός. Και αν υπάρξει σε κάποια φάση, θα πρόκειται για… σύμπτωση.

Παρ’ όλα αυτά, οι κακοτοπιές ίσως του βγούνε σε καλό στο τέλος, λένε όσοι γνωρίζουν καλά τον χαρακτήρα του. Αυτό το πάθημα θα του γίνει μάθημα. Θα έρθει τότε η στιγμή που θα αλλάξει ρότα στην πολιτική του, θα συνεργάζεται με το σύνολο του Υπουργικού Συμβουλίου και όχι μόνο με όποιους απαιτεί η περίσταση, και από εκεί και πέρα ο ίδιος θα ηρεμήσει πάνω στην… ηλεκτρική καρέκλα στην οποία κάθεται. Αν του βγει, έχει καλώς, δεν υπάρχει όμως δεύτερη ευκαιρία… Ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε, για να θυμηθούμε το κύριο σύνθημα του άλλου Γιώργου, του Παπανδρέου.

Ο Αλχημιστής