Η νέα γενιά ζει σ’ ένα πυροτέχνημα!

Διαπιστώσεις πικρές, ξεκάθαρη αποτύπωση του σήμερα, από μια ηθοποιό που έχει δώσει τη ζωή της στο σανίδι, την Τζένη Ρουσσέα, που συνεχίζει, κόντρα στο… ρεύμα, όπου όλοι θέλουν να φύγει η παλιά φρουρά! Τους βολεύει να φύγουμε, λέει, χωρίς βέβαια να συμφωνεί και να παραδίδεται, απόδειξη η πρωταγωνιστική παρουσία της σ’ ένα έργο που φέρνει μπροστά μας το τι χάσαμε, αυτά που νοσταλγούμε.
Αλλά καλύτερα να τα διαβάσετε από την ίδια την Τζένη Ρουσσέα, όπως μας τα είπε στην πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα που είχαμε.

// Πάνω σ’ εσάς ο Μιχάλης Ρέππας και ο Θανάσης Παπαθανασίου έγραψαν το νέο τους θεατρικό έργο «Αττική οδός» και τα βράδια στο θέατρο «Εμπορικόν» οι νεοέλληνες βλέπουν τον εαυτό τους στον καθρέφτη… Πάνω στη σκηνή συναντιέστε διαφορετικές γενιές ηθοποιών, από την Ελένη Γερασιμίδου, τον Σταύρο Ζαλμά, τον Γιάννη Τσιμιτσέλη και πόσοι ακόμη, και η πλατεία γεμίζει από κόσμο. Σας είχαμε συνηθίσει σε μεγάλα κλασικά θεατρικά έργα, γιατί τώρα αυτή η ανατροπή;
«Το θεωρώ μεγάλη μου τιμή να παίζω σ’ ελληνικά έργα. Για τους Έλληνες ηθοποιούς αυτό είναι και χαρά και υποχρέωση. Ήξερα τις επιτυχίες των παιδιών, αλλά πάνω απ’ όλα ήξερα ότι τα έργα τους στηρίζονται σε σπουδαία θέματα. Όσο κι αν είναι ανοιχτοί στο λόγο τους, όσο κι αν είναι ανοιχτοί στο γέλιο τους, το υπόβαθρό τους είναι πάντα πάρα πολύ σοβαρό. Το έργο δεν είναι η ιστορία μιας οικογένειας. Είναι το οικοδόμημα όλης της αστικής κοινωνίας με τη ρευστότητα που υπάρχει σήμερα στις αρχές, στην ηθική και στις αξίες. Ίσως σοκάρει λίγο η γλώσσα, αλλά το θέμα είναι να σκεφτούμε για εμάς, την οικογένειά μας, τα παιδιά μας. Και γιατί όμως να μας σοκάρουν όσα θίγονται στην παράσταση και να μη μας σοκάρουν όσα γίνονται στη ζωή;».
// Υποδύεστε μια μεγαλοαστή που ο γιος της την πετάει από τη μονοκατοικία της για να χτίσει διαμερίσματα… Πρώτη φορά ελληνικό θεατρικό έργο καταπιάνεται με την αντιπαροχή, με την αρχιτεκτονική και πώς από τα νεοκλασικά σπίτια με τις αυλές περάσαμε στις πολυκατοικίες και μετά στην Κηφισίας με τα πανομοιότυπα γυάλινα κτίρια, που δεν δίνουν καμία ταυτότητα και δεν δημιουργούν καμία μνήμη… Όταν περνάτε από την Κηφισίας τι σκέφτεστε;
«Στενοχωριέμαι που δεν υπάρχουν σπίτια με αυλές και κήπους. Ήταν η ανάσα του κόσμου και η ομορφιά της ζωής. Τι ανάγκασε τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, ώστε να πέσει ο ένας πάνω στον άλλο, να γίνουμε πίτα όλοι και να μαζευτεί όλη η Ελλάδα στην Αθήνα, ακόμη το ψάχνω… Το πιο θλιβερό είναι ότι η Υπηρεσία Νεωτέρων Μνημείων παίρνει από τους ιδιοκτήτες τα νεοκλασικά, τα κλείνει και μετά τα αφήνει να γκρεμιστούν. Γιατί το κάνει αυτό; Εγώ ζω σε μια γειτονιά με αρκετά νεοκλασικά με κήπους και τα αφήνουν να καταρρέουν μέρα με την ημέρα. Για αυτά τα σπίτια γιατί δεν επεμβαίνει το υπουργείο Πολιτισμού; Γιατί δεν τα αναμορφώνει; Αντιθέτως το υπουργείο Πολιτισμού παίρνει άλλα νεοκλασικά στα οποία ζουν μέσα οικογένειες που για να τα διατηρήσουν όμορφα έχουν φτύσει αίμα… Και ξέρω τι σας λέω από δική μου υπόθεση. Αυτά που έχουν συντηρηθεί από τους ιδιώτες και είναι έτοιμα, τα αρπάζουν και τα κάνουν, λένε, πολιτιστικά κέντρα, που τις περισσότερες μέρες είναι κλειστά και εκεί δουλεύουν πέντε άνθρωποι. Αν παίρνουν τις περιουσίες του κόσμου να τις αξιοποιούν, ειδάλλως αυτό είναι ντροπή…».
// Η κόρη σας στο έργο έχει μπει για τα καλά μέσα στο σύστημα. Εξοχικά στην Πάτμο, διαμέρισμα για το παιδί που σπουδάζει στο Λονδίνο, τζιπ σαν του γείτονα, αλλά ευτυχία καμία με το σύζυγο. Πώς γίναμε τόσο άπληστοι;
«Μας τον επέβαλαν αυτόν τον τρόπο ζωής. Όταν οι νέοι για να διασκεδάζουν βγαίνουν από το σπίτι τους στη μία το βράδυ, γιατί τότε ανοίγει το κλαμπ, απλά έχουν χάσει την αυριανή ημέρα. Εμείς από τα πάρτι γυρίζαμε στο σπίτι μας στη μία. Τώρα η ζωή των νέων αρχίζει μετά τη μία. Άντε να πάνε στο σχολείο, άντε να πάνε στις δουλειές τους. Η απληστία αρχίζει από την ώρα… Όταν η νύχτα γίνεται μέρα. Το πιο τραγικό είναι ότι όλα αυτά τα αγαθά τα μαζεύουμε για μόστρα. Πόσο θα στενοχωρηθεί ο συνάδελφος, ο κουμπάρος με τα συσσωρευμένα μας πλούτη… Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από την επίδειξη. Η ευτυχία ωστόσο στηρίζεται στις σχέσεις. Στην καλή ερωτική σχέση, στην οικογενειακή, στη φιλική. Όταν δεν υπάρχει αυτή, τότε ψάχνουν την ευτυχία στην ύλη. Αλλά μάταια… Γι’ αυτό τους βλέπεις να αγοράζουν, να αγοράζουν, γιατί δεν ξέρουν τι θέλουν ακριβώς… Και προσπαθούν να μπαλώσουν την εσωτερική τους φτώχεια με σπίτια, αυτοκίνητα, ρούχα κ.τ.λ.».
// Ο γιος της οικογένειας κατασκευάζει συνέχεια οικοδομές ενώ έχει λεφτά για να φάνε και τα δισέγγονά του. Και όλα αυτά τα κάνει για να μη βγει από το παιχνίδι, όπως λέει… Πώς σας φαίνεται το παιχνίδι της πρωτιάς;
«Αυτός δεν έχει ανάγκη από λεφτά, αυτός χτίζει για να υπάρχει. Αυτό είναι το νόημα της ζωής του. Δεν θέλουν να τον σταματήσουν οι άλλοι, να τον βγάλουν από το παιχνίδι. Δεν θέλει να πηγαίνει κανένας καλύτερα από αυτόν. Δεν έχει καμία ωραία φιλοδοξία. Μα, πες μου πόσο κενός είναι ένας άνθρωπος που χαραμίζει τη ζωή του στο κυνήγι της πρωτιάς; Πόσο βλάκας; Αυτή είναι η ουσία της ζωής, ρε άνθρωπε; Για αυτό σου έδωσε ο Θεός αυτό το δώρο; Ή για να ερωτευθείς, να ταξιδέψεις, να βοηθήσεις αυτόν που δεν έχει; Όποιος το καταλάβει νωρίς, σώθηκε. Όλοι οι άλλοι έχουν χάσει το νόημα της ζωής. Και οι καλλιτέχνες δημιουργούν από φιλοδοξία, αλλά αυτό πηγάζει από ευαισθησία. Στο έργο υποδύομαι την Αθηνά. Συμβολικό όνομα. Συμβολίζω τη γειτονιά που πεθαίνει, την παλιά γενιά που χάνεται, τις αρχές που χάνονται. Αυτό αισθάνομαι και εγώ. Όλοι θέλουν την παλιά φρουρά να αποχωρήσει. Τους βολεύει να φύγουμε. Γιατί οι συμβουλές μας ενοχλούν. Θέλουν να μας βγάλουν από τις ζωές τους. Έτσι και στο έργο, ο γιος μου παίρνει ό,τι περισσότερο αγάπησα, το σπίτι μου. Με ξεθεμελιώνει… Ξεριζώνει τη μάνα του για να χτίσει μεζονέτες που δεν έχει ανάγκη, απλά για να είναι ο καλύτερος… Πάντα οι ισχυροί θα εκμεταλλεύονται τους αδύναμους. Είναι στη φύση τους».
// Λέτε κάποια στιγμή στο έργο ότι «η ζωή ό,τι και να κάνει, το κάνει σωστά». Τελικά, η ζωή κινεί τα νήματα ή ο άνθρωπος; Υπάρχει ελεύθερη βούληση ή όλα είναι μοίρα, πεπρωμένο;
«Πιστεύω ότι όλα είναι επιλογές. Το κατά πόσο έχει τη δύναμη ο καθένας μας να ξεπεράσει την κοινωνία και τον εαυτό του. Τις περισσότερες φορές όμως ο άνθρωπος συμβιβάζεται. Συμβιβάζεται σ’ ένα γάμο π.χ. ή από απογοήτευση ή γιατί ο άλλος έχει λεφτά. Μετά λένε ότι είναι άτυχοι. Συνεχώς παραπονούμενοι. Ας κοιτάξουν μέσα τους».
// Η νέα γενιά, την οποία εκπροσωπεί ο Γιάννης Τσιμιτσέλης, στο έργο βλέπουμε ότι τρελαίνεται με το να οδηγήσει ένα γρήγορο αμάξι, να δουλέψει κοντά σε μια τραγουδίστρια και να παίξει στο βίντεο κλιπ της και μια δουλειά του μεροκάματου δεν της φτάνει…
«Συγγνώμη που σε διακόπτω, αλλά αυτά τα όνειρα δεν είναι μόνο των μικρών αλλά και των μεγάλων. Η νέα γενιά ζει σ’ ένα πυροτέχνημα και νιώθει ενθουσιασμένη με τα χρώματα. Πιστεύω ότι κάποια στιγμή θα δουν ότι η ζωή είναι αλλού. Αν σνομπάρουν το νυχτερινό ωράριο από μόνοι τους, τότε θα δουν ότι δεν είναι φυσιολογική η ζωή τους. Δεν έχουν δυνάμεις οργανικές για να βγάλουν τη μέρα. Όταν αρχίζουν να σκέφτονται κατά το μεσημέρι η μέρα έχει περάσει. Και ξανάρχεται η νύχτα…».
// Πόσα χρόνια είστε στο θέατρο;
«Από το ’57. Ταγμένη στο θέατρο. Και δεν δέχομαι με τίποτα πλέον να βλέπω να παίρνει ο καθένας ένα θεατρικό κείμενο χιλιάδων ετών, τόσο κατανοητό, τόσο αποδεκτό από τον κόσμο, τόσο σεβαστό και να το κάνει ένα τίποτα. Τι θέλει να δείξει; Ούτε και ο ίδιος δεν ξέρει. Εγώ όταν είχα το θέατρο “Μουσούρη”, μπορεί να καταστράφηκα οικονομικά, αλλά ανέβασα όλους τους κλασικούς λέξη προς λέξη. Δεν είχα πρόθεση να γίνω θιασαρχίνα αλλά το ήθελε ο Κώστας Μουσούρης να περάσει το θέατρό του στα χέρια μου. Το Εθνικό Θέατρο πού είναι; Δεν πρέπει να ανεβάζει μεγάλα κλασικά έργα και επιτέλους να χρησιμοποιήσει τους σπουδαίους Έλληνες ηθοποιούς; Δεν είναι υποχρέωσή του; Αλλά τόση σημασία δίνει η πολιτεία στον πολιτισμό όσο το κεφάλαιο που βάζει για τον πολιτισμό».
// Η τηλεόραση τι ρόλο παίζει στην καλλιέργεια του Έλληνα;
«Στην αρχή της δημιουργίας της πολύ σημαντικό. Υπέροχα σίριαλ, υπέροχες εκπομπές. Μέχρι και θέατρο έβλεπες στην τηλεόραση. Και μάθαινε το θέατρο και ο κάτοικος στην επαρχία. Από εκεί και πέρα καλύτερα η τηλεόραση να μη λειτουργούσε καθόλου. Ποιος χώρισε, ποιος γέννησε… Χαζά πράγματα. Στο δικό μου το χώρο τώρα… Οι νέοι ηθοποιοί αν προσπεράσουν την πρόσκαιρη επιτυχία της τηλεόρασης και συνεχίσουν να μελετούν τον πλούτο της ελληνικής γλώσσας και των θεατρικών κείμενων θα επιβιώσουν. Το ένστικτο των Ελλήνων ηθοποιών είναι σπάνιο. Όπως και ο συναισθηματισμός μας. Ας μην το χαραμίσουν λοιπόν με ευκολίες. Εγώ πορεύτηκα με αυτές τις αξίες, τη γλώσσα, τη σοβαρότητα, το συναισθηματισμό. Αν δεν θέλεις αυτές τις αξίες άσε το θέατρο και παίξε στην τηλεόραση μια σαχλαμάρα και μετά πήγαινε να πάρεις ένα σπίτι στη Μύκονο. Οι νέοι ηθοποιοί μένουν στο σκίτσο και δεν γεμίζουν το εσωτερικό με χρώμα».
// Από τους πολιτικούς μας περιμένετε άνοιξη;
«Πιστεύω ακόμη. Γι’ αυτό ακόμη πηγαίνω και ψηφίζω. Θεωρώ την αποχή αναρχία. Υπάρχει καθίζηση στην πολιτική από τα σκάνδαλα. Οι πολιτικοί πρέπει να μας υπηρετούν όπως πρέπει, όχι να τους ψηφίζουμε για να μας διορίζουν. Θλιβερό χάος και πάμε ελπίζοντας. Εμένα πόνεσε η ψυχή μου στη Ζάκυνθο το καλοκαίρι. Είμαι από τη Ζάκυνθο και τη λατρεύω. Την αγαπάω και την έβλεπα να καίγεται… Γι’ αυτό σας λέω πάμε ελπίζοντας».
// Ποιος βάζει τις φωτιές;
«Πάντως, όχι Έλληνας. Δεν είναι τόσο άπονοι… Γιατί να κάψουν οι οικοπεδοφάγοι χαράδρες; Ψάξτε ξένους δάκτυλους. Και εδώ θα σας κάνω μια παρένθεση. Για τους μετανάστες μας. Να έρχονται στην Ελλάδα, αλλά όχι με τους σκοπούς που έρχονται. Και οι δικές μας κυβερνήσεις να τους δέχονται με νόμιμα χαρτιά. Και εμείς πήγαμε μετανάστες αλλά με χαρτιά. Πλέον φοβάσαι να μη σε σκοτώσουν για δέκα ευρώ…».