Βυζάντιον

Δεν ξέρω πώς συνέβη, πιθανότατα πρόκειται περί συμπτώσεως. Ζούμε ένα Σαββατοκύριακο γεμάτο ντέρμπι. Και στα παραπάνω που σας ανέφερα προσθέστε και το παιχνίδι μπάσκετ μεταξύ Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού. Αν δεν το έχετε καταλάβει, η χώρα έχει όλες τις ωραίες πιθανότητες για να ξεκινήσει ένας εμφύλιος σήμερα και να κάνει τη δουλειά που διστάζει να αναλάβει η νέα γρίπη. Ναι, ναι, το ξέρω ότι γράφω σε μια πολιτική εφημερίδα και πρέπει να βγάλω το μεροκάματό μου πολιτικολογώντας ακατασχέτως, γράφοντας εξυπνάδες που προσπαθούν να νικήσουν τη γελοιότητα. Δύσκολο. Διότι η πραγματικότητα είναι πιο γελοία ακόμα και από το τυποποιημένο προϊόν του μυαλού μου. Θέλεις ένα παράδειγμα; Οι ψηφοφόροι της Νέας Δημοκρατίας προσέρχονται μαζικά για να ψηφίσουν. Έλα, γέλα, το είπα. Δηλαδή οι τύποι που δεν πήγαν ούτε στις εκλογές θα βάλουν σήμερα τα γαλάζια, θα τελειώσουν από την εκκλησία και θα πάνε να ψηφίσουν. Δεν θέλω να γίνω εμπαθής, αλλά πριν από εξήντα χρόνια θα τους καθάριζαν με κονσερβοκούτι. Δεξιός, θρήσκος και με εμπλοκή στα κομματικά της Νέας Δημοκρατίας. Εγώ θα κάτσω στο μπαλκόνι και θα προσπαθήσω να τους εντοπίσω. Σιγά το πράγμα, θα φαίνονται από μακριά. Αλλά θα είναι κρίμα. Είναι μία διαδικασία που απευθύνεται πρωτίστως σε ηλικιωμένους. Μα, για σκεφθείτε το, υπάρχουν ανάμεσά μας άνθρωποι προχωρημένης ηλικίας που ίσως σήμερα προβούν στην τελευταία πολιτική τους πράξη, δηλαδή να επιλέξουν μεταξύ Ντόρας και Σαμαρά. Μα περισσότερο ελκυστικός δεν φαίνεται ο τύπος με το μαύρο το ριχτό και το δρεπάνι;
•••
Η Δέσποινα, η γνωστή Δέσποινα, που το παίζει και φωνή της συνείδησής μου, με ρωτάει ποιον προτιμώ εγώ. Να σου πω, αγάπη μου. Εντελώς ψυχρά προτιμώ Ντόρα γιατί ξέρεις ότι τέτοιοι τύποι μπορούν να κάνουν στη Δεξιά τεράστια ζημιά που ούτε ο Μάρκος Βαφειάδης κατάφερε να κάνει. Αισθητικά πάντως προτιμώ Σαμαρά επειδή είναι πιο κοντά στο γούστο μου και επειδή έχει στο πορτoφόλιό του την απόλυτη ελληνίδα σταρ. Βέβαια, ξέρω ότι κάθεται κάπως άσχημα να ξέρεις ότι ο δυνάμει πρωθυπουργός μοιράστηκε, κατά κάποιον τρόπο, την ίδια γυναίκα με τον Καρβέλα. Η οποία πριν από τον Σαμαρά τα είχε με τον Νταλάρα, η γυναίκα του οποίου είναι τώρα στην κυβέρνηση. Είναι αυτό που σας έλεγα για το πόσο μικρή χώρα είμαστε, πως βράζουμε όλοι στο ίδιο καζάνι και, αν το ψάξουμε λίγο παραπάνω, θα διαπιστώσετε ότι όλοι στο ίδιο κρεβάτι κοιμόμαστε. Επίσης το άλλο που θα διαπιστώσετε είναι ότι ζούμε σε τόσο γελοία χώρα ώστε αποτελεί πολιτική παράμετρο η επιλογή που θα κάνει ο Παναγιώτης Ψωμιάδης. Εκεί σταματάς και μένεις μόνος να ακούς την γκρίνια κάποιων ανθρώπων της ΝΔ που πίεζαν την κυβέρνηση να κινήσει, έστω για λίγο, την υπόθεση της Siemens. Ο λόγος; Ελάτε τώρα…
•••
Να μην το ξεχάσω. Κυκλοφορεί ένα ακραίο σενάριο που φέρει τον Σαμαρά να αγγίζει σήμερα οριακό ποσοστό εκλογής. Το σενάριο, που δύσκολα επιβεβαιώνεται μαθηματικά, προϋποθέτει ότι ένα σημαντικό κομμάτι ψηφοφόρων του Ψωμιάδη θα μετακινηθεί αυτοβούλως προς τον Σαμαρά. Δεν το πιστεύω, είναι παράλογο. Λογική είναι η άποψη στελέχους που βρίσκεται πολύ κοντά στην Ντόρα και, πριν πνίξει τον πόνο του μέσα στην μπίρα, μου λέει το εξής: «Προκόπιε, ήταν εντελώς ηλίθια η επιμονή μας στο παρελθόν του Σαμαρά και στο 1993. Οι άνθρωποι που το θυμούνται και ασχολούνται με αυτό είναι άνω των 40. Χάσαμε έτσι τους νέους που ξέρουν τον Μητσοτάκη (όσο και αν τον κρύψαμε) και κάνουν συγκρίσεις που μας αδικούν». Σωστό κι αυτό. Εγώ, με την ελάχιστη σοβαρότητα που με διακρίνει, θα προσέθετα και κάτι ακόμα: Η Ντόρα απέκτησε πρόβλημα επειδή βρέθηκε ξαφνικά να απαντάει σε πρωτοβουλίες και να ακολουθεί κινήσεις. Δεν μοίραζε η ίδια το χαρτί, προσπαθούσε να απαντάει στο ποντάρισμα. (Ντεμοντέ αυτές οι συγκρίσεις, σε λίγο θα πω και για πολιτικό πόκερ, αλλά τελικά κάνουν ακόμα τη δουλειά τους…)
•••
Και κάτι ακόμα, Ντόρα. Όταν ισχυρίζεσαι ότι θα αλλάξεις το κόμμα, όταν υποστηρίζεις ότι οι ιδέες που κομίζεις είναι ποτισμένες στην καινοτομία, τότε καλείσαι να το αποδείξεις και εμπράκτως. Δεν έχω ξαναδεί εμπόριο υποσχέσεων για το αύριο με ό,τι πιο παλαιοκομματικό υπάρχει. Βέβαια, έχει την πλάκα του, αλλά καμιά φορά είναι εξοργιστικό να βλέπεις μια πολιτικό που επικαλείται το σύγχρονο να χρησιμοποιεί blogs που συμπεριφέρονται ως κομματάρχες των ’60s. Να, θυμάμαι τώρα αυτό που συνέβη στην αρχή της εβδομάδας με τον Λυριτζή. Η Ντόρα αρπάχτηκε επειδή οι ερωτήσεις ήταν πιεστικές. Σωστά. Διότι έχουμε μάθει να μας αντιμετωπίζουν, περίπου, ως guest star στις εκπομπές όπου πηγαίνουμε. Και χαζεύω τώρα ένα ολόκληρο σύστημα να την πέφτει στον Λυριτζή και να τον κατηγορεί ότι είναι του συστήματος. Ποιου συστήματος; Προφανώς του άλλου. Δηλαδή ο δημοσιογράφος που κάνει στοιχειωδώς τη δουλειά του είναι εγκάθετος. Ενώ όταν μας γλείφει, είναι ένας ευδιάθετος σκυλάκος που κάνει χαρούλες όταν μας βλέπει. Θα ξεράσω. Θεέ μου (δηλαδή εκδότη μου), σε ευχαριστώ που με έχεις στην αφάνεια, άγνωστο, άσημο και συνάμα ασήμαντο. Έχω το στομάχι μου ήσυχο.
•••
Μόνο που επιτρέψτε μου να τα αφήσω λίγο στην άκρη όλα αυτά. Όσο ενδιαφέρον και αν έχουν, δεν μπορούν να κοιτάξουν στα μάτια τις δραματικές εξελίξεις στην οικονομία. Και αυτήν τη φορά θα ήθελα να είμαι σοβαρός. Όπως και ο άνθρωπός μου, που έχει άποψη για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει το οικονομικό επιτελείο. Και όχι μόνο άποψη, αλλά και διάθεση να σας διαφωτίσει. Του παραδίδω τον λόγο: «Πρόσεξε, Προκόπιε, το αντιφατικό του πράγματος. Έχεις μια κυβέρνηση που σου λέει ότι κινείται με άξονα τετραετίας, ενώ την ίδια στιγμή δηλώνει ότι ο προϋπολογισμός θα είναι δεκτικός αναθεωρήσεων και αναπροσαρμογών. Δεν θέλω να μεταφέρω στη στήλη σου τα σχόλια που έκαναν διεθνείς οίκοι και αναλυτές για τη φαρσοκωμωδία με το πάγωμα των μισθών άνω των 2.000 ευρώ. Διότι, αγαπητέ μου, όταν αλλάζεις βασικά μεγέθη της πολιτικής σου την τελευταία στιγμή, τότε η εικόνα που εκπέμπεις προς τα έξω μόνο αξιόπιστη δεν είναι. Και, τέλος πάντων, αν θέλεις να δεις τι αντίκρισμα έχει η οικονομική πολιτική προς τις μεγάλες αγορές, να βλέπεις πάντα το spread μεταξύ γερμανικών και ελληνικών ομολόγων. Ξέρεις πού είναι η διαφορά; Σε επίπεδο διπλάσιο από όσο εκτιμούσαν οι ΠΑΣΟΚοι πριν από τις εκλογές. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι η εμπιστοσύνη δεν υφίσταται ως έννοια για την ελληνική οικονομία. Αυτό μπορείς να το δεις και στις κινήσεις στο χρηματιστήριο, πως γίνεται επιμελές ξεφόρτωμα βαριών χαρτιών, τίτλων που παραδοσιακά συνδέονται με την πορεία μιας οικονομίας. Λογικό. Διότι αν τα δημοσιονομικά έχουν την πορεία που προβλέπεται, οι τίτλοι θα διατίθενται κοψοχρονιά. Και για να τελειώνουμε, Προκόπιε, ελπίζω να προσέξουν οι αναγνώστες σου αυτό που θα πω: Στην κυβέρνηση δεν έχουν αποφασίσει ακόμα αν θα δώσουν και επισήμως τα κλειδιά του μαγαζιού στις Βρυξέλλες. Πιο απλά, δεν αποκλείεται η κυβέρνηση να εκπέμψει αυτό ακριβώς το μήνυμα προκειμένου να δηλώσει ότι οι πιέσεις που θα ασκηθούν από την κοινωνία δεν θα έχουν αντίκρισμα, καθώς τον πρώτο λόγο έχουν οι Αλμούνιες.»
•••
Θα ήθελα να σας αφήσω με ένα μήνυμα ελπίδας. Και όμως, αυτή η χώρα δεν έχει ξοφλήσει ακόμα, δεν είναι ακόμα για πέταμα, δεν έχει περιέλθει σε απελπιστική κατάσταση. Διότι αν ήταν έτσι, δεν θα γινόταν χαμός για το ποιος θα μπει στη λίστα αναμονής για να την κυβερνήσει. Από την άλλη, βέβαια, θα μου πείτε ότι δεν τη λυπούνται ούτε τώρα, θέλουν να την ξεζουμίσουν. Γι’ αυτό στο λέω: Δεν αξίζει να αφήσουμε τίποτα όρθιο.