Συκοφαντία και παροξυσμός

Ποτέ δεν έγινε δυνατό να εξορκισθεί η τερατώδης μάγισσα του πολιτικού βίου της χώρας, η συκοφαντία. Η σκηνή δράσεώς της απέραντη. Οι φορείς της οργανωμένοι σε απρόσιτες κρύπτες, στα παρασκήνια της πολιτικής, στους διαδρόμους των ραδιοθαλάμων, στις πλατφόρμες των συνδικαλιστών, στους προθαλάμους των Συγκλήτων.
Παλαιό ιδρυτικό συστατικό του ελληνικού κράτους. Στις μετεμφυλιακές συγκρούσεις σαρωτικό φαινόμενο, σε αδίστακτο παροξυσμό, φανερών και κρυφών υπηρεσιών. Όπλισε χέρια, ενέπνευσε κήρυκες, δημοσκόπους και εκπομπές. Βοήθησε κατασκόπους και άμβωνες, παλαιούς στυλογράφους και σύγχρονα
λάπτοπ.
Στη σημερινή πολιτική σκηνή οι αργυραμοιβοί της συκοφαντίας έχουν στήσει τον πάγκο τους σε σταυροδρόμια και στούντιο. Τα γραφεία τους γνωστά. Και εν τούτοις ανομολόγητα. Είναι επικίνδυνοι.
Η προσοδοφόρος πλαστογραφία της ιστορίας μαίνεται στα δίκτυα. Και επομένως η παραχάραξή της σέρνεται σε όλη τη χώρα.
Στους εσωτερικούς ανταγωνισμούς και τις ραδιουργίες της ΝΔ παίρνει νέες διαστάσεις βαθιάς έχθρας στις τάξεις του πολιτικού της δυναμικού.
Μέσα σʼ αυτόν τον πυρετό η παραχάραξη ανηύρε και ανέσυρε το παλαιό γνώριμο φαινόμενο της αποστασίας για να το προσάψει σʼ έναν αγωνιστή, τον Αντώνη Σαμαρά. Δεν είναι κανείς άλλος παρά αυτός που έπληξε τον «πουριτανικό κώδικα» ολόκληρης της ΝΔ. Η συκοφαντική διάθεση και η πρόκληση σύγχυσης είναι σαφείς. Διότι η έννοια της Αποστασίας είναι ιστορικά ηθική και συνώνυμη της προδοσίας ιδεών και πεποιθήσεων. Και είναι μʼ αυτήν την ηθική έννοια που τη χρησιμοποίησε ο αείμνηστος Γεώργιος Παπανδρέου, ως έννοια που ταράσσει τις συνειδήσεις, καταστρέφει κινήματα, δημιουργεί
αδιέξοδα και διαφθείρει την ιστορία. Όπως έγινε σʼ εκείνη την περίσταση των προδομένων εκ των ένδον ανένδοτων πρωταγωνιστών του 1965.
Αλλά τώρα είναι εκείνη η Αποστασία που εκυοφορείτο στα άδυτα του Φιλελεύθερου και αγωνιζόμενου ανένδοτου που αναζητήθηκε και «εντοπίστηκε» ως ασθένεια στους βαθύτερους πυρήνες της Δεξιάς, της ΝΔ. Διότι εζήτησαν κάτω από τον όρο Αποστασία να βουβάνουν δημιουργικές ιδέες και πρωτοβουλίες ανανέωσης που επιχειρήθηκαν συνεχώς από το 1986. Άραγε μʼ αυτήν την άποψη πώς ερμηνεύονται ο Κ. Στεφανόπουλος, ο Στ. Μάνος, ο Δ. Αβραμόπουλος, οι μετακινηθέντες Γ. Σουφλιάς, Δ. Νιάνιας, Α. Ανδριανόπουλος, Β. Κοντογιαννόπουλος, που επεχείρησαν μιαν αντίσταση στη γρήγορη παρακμή της παράταξης;
Ο Σαμαράς δεν αποτελεί εξαίρεση στις προσπάθειες όσων από το 1985 έως το 1997 εζήτησαν να παίξουν ρόλο στην κεντροδεξιά παράταξη, αναγγέλλοντας νέο κλίμα ηθικής και πρακτικής πολιτικής. Είναι προνόμιο της ελεύθερης σκέψης η μετάπλαση ιδεών, η βελτίωση πρακτικών, η κάθαρση συνειδήσεων. Και είναι προφανέστατα αυτός που κίνησε τις προσπάθειες μεταβολισμού της κεντροδεξιάς παράταξης σε οργανισμό ελεύθερης και συντονισμένης πρακτικής.
Μέρος της ιστορικής παραχάραξης των πραγμάτων είναι και η λεγόμενη πολιτική ζημιά που προξένησε στη ΝΔ ο Σαμαράς, προκαλώντας την πτώση της κυβέρνησης εκείνης (1993). Το ανέκδοτο κυκλοφορεί και προκαλεί παραπλανημένους ψηφοφόρους της ΝΔ. Η κυβέρνηση εκείνη (που τη βάση της πλειοψηφίας της αποτελούσε η μία και μόνη, «εξ αποστασίας» προερχόμενη, ψήφος κάποιου βουλευτού Αττικής εκλεγέντος με τις ψήφους άλλου κόμματος και μεταλλαγμένου σε Νεοδημοκράτη) είχε επαρκέστατο χρόνο στην εξουσία, πάνω από τριετία – επαρκέστατο για να κερδίσει τις επόμενες εκλογές ενάντια σε μια ανίκανη αντιπολίτευση. Τώρα δεν την ενθυμείται πλέον κανείς, ούτε εχθρός ούτε φίλος, όμως από τους κύκλους της προήλθαν οι δύο παραχαράξεις εναντίον Σαμαρά, ότι α) ανέτρεψε την κυβέρνηση Μητσοτάκη και β) προκάλεσε την ήττα της.
Αλλά, παραδόξως, ό,τι προσέλαβε τη θέση εθνικής αρχής στην εξωτερική πολιτική του κράτους, την οποία απεδέχθη ως βάση της πολιτικής του ο Κάρολος Παπούλιας και η κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή, είναι η αρχή αποκλεισμού του διπλού ονόματος για το κρατίδιο του βορρά, τα Σκόπια. Είναι αυτή η αρχή για την οποία εθυσίασε τη θέση του ο Σαμαράς και την εθεμελίωσε ως απαράβατη βάση συνεννοήσεων. Έκτοτε την ακολουθούν ως αρχή όλες οι κυβερνήσεις και φαίνεται σχεδόν σαν ανέκδοτο, καταγέλαστο, το πολυσήμαντο ότι την εθνική αρχή της εξωτερικής πολιτικής για τα Σκόπια τη δημιούργησε ένας αποστάτης.
«Αποστάτης» από τι;

Δ. Γ. Πυρραίος