Πού είσαι νιότη μου…

Τελικά, αν διαβάσεις τη δήλωση προσχώρησης του Άρη στην Ντόρα, για όλα στη Νέα Δημοκρατία, για τις πολιτικές επιλογές, για το έργο της κυβέρνησης, για την ιδεολογία του χθες, για τον διασυρμό του «σεμνά και ταπεινά», για τα πλυντήρια και τα τηλεφωνικά κέντρα της Ζήμενς, για το Βατοπέδι, για τις άγονες γραμμές, για τα δομημένα ομόλογα, για τους κουμπάρους, για το «ναι» της Ντόρας στο Σχέδιο Ανάν, για το «ναι» στην αντιπυραυλική ζώνη, έφταιγε ο Καραμανλής. Κι όλοι εσείς οι άλλοι, Άρη, ήσασταν θεατές, παρατηρητές, παιδική χαρά… Όπως και τον Δεκέμβρη. Βλέπατε τις φωτιές, τις καταστροφές, αλλά ΚΑΝΕΙΣ σας δεν παραιτήθηκε, δεν είπε εγώ διαφωνώ και αφού δεν εισακούγομαι, πάω σπίτι μου. Αλλά ποιος αφήνει την καρεκλούλα του… Να του την πάρει ο άλλος, που έχει αλληθωρίσει από το… μάτι που κάνει στην καρέκλα;
Το ένα εκατομμύριο των οπαδών της ΝΔ που δεν πήγε να ψηφίσει το έστειλε για μπάνιο ο Καραμανλής… Καλά του κάνατε όλοι… Δικές τους οι επιλογές, αυτός καλώς πλήρωσε. Κι όλοι εσείς τώρα άμωμοι. Και αποκαθαρμένοι…
Δεν τους φέρατε τους νέους στις κάλπες, Άρη, στις 4 Οκτωβρίου που κρινόταν το κόμμα σας και θα τους φέρετε πίσω τώρα; Πιστεύεις αλήθεια, ότι η Ντόρα εκφράζει τις νέες γενιές; Την αυθεντική αλλαγή και όχι τη διαχείριση; Τον εκσυγχρονισμό και όχι τον λαϊκισμό; Ένα κόμμα αρχών; (Εδώ γελάνε…) Πες μας ένα δείγμα από τη θητεία της στο υπουργείο Εξωτερικών, στον Δήμο της Αθήνας, στην αντιπολίτευση και πιο παλιά, όταν ήταν υπουργός Πολιτισμού ή υφυπουργός παρά τω Πρωθυπουργώ, που να δείχνει έστω ότι κάτι πέτυχε. Ποιος έστησε το «βρώμικο ʼ89»; Οι Μαμανέηδες και οι Μαυρίκηδες ποιανού ήταν παιδιά;
Πώς λοιπόν θα εμπνεύσει τους πολίτες; Και με ποιο πρότυπο; Όλες εκείνες οι ενστάσεις σου περί πασαρέλας, που σε έκαναν να αποκρούεις τη συμμετοχή σου στις διαδικασίες, ξαφνικά εξαλείφθηκαν;
Δικαίωμα του καθενός, και ιδιαίτερα ενός κομματικού στελέχους, με φιλοδοξίες και ικανότητες, να κάνει τις επιλογές του. Όμως όλα κρίνονται. Και αν είναι σύμφωνα μʼ αυτά που έλεγε μέχρι χθες. Και εδώ πολλοί, μόλις άκουσαν το στρατόπεδο που διάλεξες, αιφνιδιάστηκαν, ακόμη και οι δικοί σου, ένιωσαν ότι διαψεύστηκαν και μονολόγησαν εκείνο το πικρό: «Πού ʼσαι νιότη που ʼδειχνες πως θα γινόμουν άλλος…».
Παραμένει, πάντως, αναπάντητο το ερώτημα γιατί διάλεξες τον δεύτερο ρόλο κι όχι τον πρώτο. Όπως και το γιατί δίστασες να μπεις στην αρένα, να αναμετρηθείς, ακόμη κι αν ήξερες ότι θα χάσεις. Η νίκη δεν προσφέρεται στο πιάτο. Αγωνίζεσαι, όταν τη θέλεις, για να την κατακτήσεις…