Κατά διαφθοράς περιττοί οι νέοι νόμοι, επιβάλετε τις κυρώσεις των παλιών

Χρυσό μετάλλιο διαφθοράς μάς απένειμε προχθές η Διεθνής Διαφάνεια. Διαβρωμένο το ελληνικό κράτος, από κορυφής μέχρις ονύχων. Συνένοχη η κοινωνία ως αναγκαίος συνεργός του εγκλήματος. Με απόκλιση βαρύτητας, διεφθαρμένες αμφότερες οι πλευρές, ο διαφθείρων και ο διαφθειρόμενος. Κατρακυλήσαμε από την 57η θέση (2008) στην 71η, ενώ το 2000 ήμασταν στην 35η!
Έχουμε καταντήσει μια κοινωνία χωρίς αξίες ζωής. Πλην μίας και μοναδικής, του κέρδους. Άγχος για τη μεγιστοποίηση της κερδοφορίας για το αυτοαναπαραγόμενο χρήμα, για την ασταμάτητη παραγωγή υπεραξίας και προστιθέμενης αξίας. Επειδή περί αξιών (ζωής και όχι χρηματιστηριακών) ο λόγος, διαβάζουμε στα «ΕΠΙΚΑΙΡΑ» (20-26/11/09): «Αποκαθήλωση εικόνων στα σχολεία εξετάζει η κυβέρνηση». Πρώτο σχόλιο: Η τρέλα δεν πάει στα βουνά. Δεύτερο σχόλιο: Αχρείαστο να είναι το αγιογραφικό «μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι».
Στα ενδότερα της ανθρώπινης ψυχής η βαθύτερη αιτία του κακού. «Ρίζα πάντων των κακών η φιλαργυρία», λέει ο Απόστολος Παύλος. Θηριώδης η πλεονεξία. Είναι αναγκαίο να αναστηλώσουμε τα κατερειπωμένα ιδανικά στις ψυχές των ανθρώπων. Και κατ’ εξοχήν των νέων ανθρώπων. Χωρίς ιδανικά ο κόσμος μετατρέπει τις επιθυμίες του σε ανάγκες και πασχίζει να τις υπηρετήσει παρορμητικά, όπως τη δίψα και την πείνα του. Σωστά ο Φρανσουά Μιτεράν έλεγε για τους ταχυδακτυλουργούς της χρηματιστηριακής οικονομίας πως «είναι ανήθικο άλλοι να πλουτίζουν κοιμώμενοι και άλλοι να ταλανίζονται για να εξασφαλίσουν μετά βίας τα προς το ζην». Και επειδή ενός (κυρίου) κακού μύρια έτερα έπονται, να εντοπίσουμε την παθογένεια του ελλαδικού κράτους που θάλπει την αναπαραγωγή του κακού:
– Αναποτελεσματική δημόσια διοίκηση. Λειτουργεί σε όλα τα επίπεδα μόνο με λάδωμα. Δυσλειτουργία ή και ανυπαρξία ελεγκτικών μηχανισμών.
– Μυθώδης ατιμωρησία των πάσης ιδιότητος και επιπέδου
ενόχων. Πειθαρχική και λοιπή δικαιοσύνη «χαλαρή» και ευεπίφορη σε αθωωτικούς προσανατολισμούς.
– Αποενοχοποίηση της αδικοπραγίας στη συνείδηση των δραστών και των συνεργών τους.
Στη σημερινή παρακμιακή Ελλάδα είναι διάχυτο το φαινόμενο που κοινωνιολογικά ακούει στο όνομα «κουλτούρα διαφθοράς». Κοντολογίς οι πολίτες θεωρούν τη διαφθορά συμβατό, αυτονόητο και μάλλον φυσικό φαινόμενο, περίπου όπως τη βροχή, το χιόνι κ.λπ. Σε ό,τι αφορά τον λαό, όποιοι είναι οι ηγέτες του, τέτοιοι κατά κανόνα γίνονται και οι υπήκοοι. «Οποίοι τινές γαρ αν οι προστάται ώσι, τοιούτοι και οι υπ’ αυτούς» (Ξενοφών, Κύρου Παιδεία). Χρειάζονται ηράκλειες αποφάσεις και ηράκλειες δράσεις, καθώς και μια ιστορική «φυγή» προς τα
εμπρός. Για να ξεκολλήσουμε από αυτό το τέλμα. Οι εκάστοτε νέοι κρατούντες κραδαίνουν συνήθως τη μάχαιρα των νέων νόμων. Νόμοι υπάρχουν. Και πάντοτε ισχύει η θουκυδίδεια επιστημολογία, που ορίζει ότι «ισχυρότερη είναι η Πολιτεία που κυβερνάται με κακούς νόμους που εφαρμόζονται, παρά με καλούς που δεν εφαρμόζονται».
Μπορεί η παρούσα κυβέρνηση να εφαρμόσει, με ό,τι συνεπάγεται αυτός ο όρος, τις κυρώσεις της ισχύουσας νομοθεσίας για τους επιόρκους; Θα προσφέρει σοβαρή υπηρεσία. Θα τολμήσει να κινήσει τις διαδικασίες για δικονομική εξομοίωση των πολιτικών με τους κοινούς πολίτες (διαδικασία, παραγραφές κ.λπ.). Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα!
Η διαφθορά κατατρώει τις σάρκες του έθνους και υπονομεύει κάθε άλλη προσπάθεια, και την πιο αγνή για μετάβαση προς μια δίκαιη κοινωνία.
Επ’ ευκαιρία, βρίσκονται στους αντίποδες της πολιτικής προς αναθέρμανση της οικονομίας τα εξαγγελθέντα αγχώδη μέτρα (καθήλωση αποδοχών, απαγόρευση προσλήψεων), προάγγελος προφανώς και άλλων χειρότερων συνταγών Αλμούνια και ΔΝΤ. Με τέτοια μέτρα θα κάνει δέκα χρόνια η οικονομία να ανασάνει.
Πού είναι το πολυδιαφημισμένο σχέδιο εξόδου από την κρίση; Για την ώρα ούτε σχέδιο ούτε σχεδία φαίνονται στον ορίζοντα. Και ωστόσο ένα είναι βέβαιο, όταν έχεις έλλειμμα και ύφεση, προτάσσεις την καταπολέμηση της ύφεσης με ενέργειες αναθέρμανσης και όχι την αντιμετώπιση του ελλείμματος με στυγνή λιτότητα.