Η ενότητα δεν είναι λόγος κενός
Σχεδόν συντριπτικό και επιπεπλεγμένο -και με την ανάταξή του μακρά και αβέβαιη- πάει να γίνει το κάταγμα στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας σε αυτήν τη δύσκολη δοκιμασία της εκλογής του νέου 7ου προέδρου της.
Μια δοκιμασία που δεν γίνεται με πολιτικούς όρους και μια εκλογή που φυσικά και δεν πρέπει να γίνει Πύρρειος νίκη για την πλευρά που θα επικρατήσει.
Και εδώ ακριβώς είναι η κρίσιμη ευθύνη γενναιότητας και σύνθεσης του όποιου «νικητή».
Κι ενώ έτσι δραματικά ως τις 29 Νοεμβρίου θα εξελίσσεται το
εσωκομματικό τοπίο, ο κόσμος της παράταξης, ξεχνώντας την πολιτική συντριβή της 4ης Οκτωβρίου και τις αιτίες της, ο κόσμος της παράταξης, μοιραίος και άβουλος, μοιάζει να ξεχνά και να απωθεί στο υποσυνείδητό του την πίκρα της ταπεινωτικής ήττας και άλλοτε με πάθος, άλλοτε με φανατισμό να στηρίζει τον υποψήφιο πρόεδρο της επιλογής του.
Για την αντικειμενική όμως πολιτική αλήθεια αυτού του τοπίου οφείλουμε ξεκάθαρα να καταγράψουμε πως στα διχαστικά διλήμματα η μία κυρίως πλευρά «ήρξατο χειρών αδίκων», επικαλούμενη μάλιστα και… δημοκρατικότατα τη διασφάλιση της ενότητας μόνον με τη δική της επιλογή! (Τι εννοεί άραγε ο ποιητής;)
Και αυτή η ίδια πλευρά είναι δυστυχώς που στη συνέχεια με βίαιους υπαινιγμούς και κατηγορίες, ασέβαστα και ανόητα διχάζει την παράταξη αδιαφορώντας αν η
επόμενη μέρα γίνει μια νέα μεγάλη νύχτα μιζέριας και εσωστρέφειας, που και αυτή όμως τη φορά το μάρμαρο θα το πληρώσουν οι ίδιοι ταπεινοί και ανώνυμοι Νεοδημοκράτες αγωνιστές, που ντρέπονται για όσα συμβαίνουν στο σπίτι τους από αυτούς που ποτέ δεν δοκίμασαν στο πετσί τους τα τραχιά δικά τους χρόνια.
Για να εξηγηθούμε όμως, ισχυρός θα μπορούσε να αρθρωθεί και ο αντίλογος σε όσα παπαγαλιστί καταμαρτυρεί στον Αντώνη Σαμαρά η απέναντι σκληρή συγχορδία που ανοήτως προσβάλλει συλλήβδην και όσους τον στηρίζουν.
Αντίλογος που ιστορικά, ιδεολογικά και παραταξιακά στέρεα και πειστικά επιχειρήματα ίσως διαθέτει.
Αντίλογος για πρόσωπα και πράγματα που σίγουρα θα προβληματίσουν όσους συμφεροντοδρομικά έσπευσαν να συνταχθούν με το στην αρχή διαφαινόμενο γκανιάν της κούρσας.
Δεν θα τον καταθέσουμε όμως δημόσια αυτόν τον αντίλογο για λόγους παραταξιακού αυτοσεβασμού.
Έκκληση μόνον θα καταθέσουμε.
Έκκληση και απαίτηση να σιωπήσουν επιτέλους οι κεκράκτες γιατί η σιωπή τής από εδώ πλευράς δεν είναι αδυναμία.
Ευθύνη και νοιάξιμο για την παράταξη είναι, ευθύνη και νοιάξιμο για την ενότητα και την προοπτική της.
Και στον επίλογο τώρα αυτών των σκέψεων και για κάποιους… άρριζους διευρυνσίες χρειάζεται με την ευκαιρία να τους πούμε πως ο πολιτικός σεχταρισμός δεν προκύπτει από τις καθαρές ιδεολογικές θέσεις και τη σταθερή πάντα διαλεκτική τους αξία αλλά από τους βερμπαλιστικούς λόγους γιάπηδων στελεχών της σχολής τού «λίγο απ’ όλα».
Και με άλλα λόγια, τόσο καιρό πού ήσαν όλοι αυτοί οι σοφοί των πλατφορμών και των μανιφέστων;
Τώρα ξύπνησαν να μας σώσουν;
Όσον αφορά τώρα την προσβλητική βλασφημία -γιατί για βλασφημία πρόκειται της κατηγόριας για πατριδοκαπηλία της μιας πλευράς, έτσι όπως ως τώρα μόνον η Αριστερά συνήθιζε να χαρακτηρίζει την πίστη στην εθνική συνιστώσα της δημοκρατικής μας ιδεολογίας- ειλικρινά δεν περίμενε ποτέ κανείς πως αυτή η κουβέντα-ύβρις, ναι
ΥΒΡΙΣ, θα μπορούσε να εκστομίζεται από Νεοδημοκράτες συντρόφους για συντρόφους-συμμαχητές τους.
Και ντρεπόμαστε και λυπούμαστε για την κατάντια και τον εκφυλισμό.
Όπως και λυπούμαστε αλλά και διαπορούμε και ανησυχούμε πολύ που ο ακροδεξιός Καρατζαφέρης, ο αριστεριστής Τατούλης, οι βαρόνοι της παρακμής μας και
όλα τα πανίσχυρα μιντιακά διαπλεκόμενα… κατά σύμπτωση πολεμούν και εχθρεύονται την υποψηφιότητα του Αντώνη Σαμαρά,
όπως μανιακά πολέμησαν την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και τον Κώστα Καραμανλή.