ΕΣΕΙΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΣΤΕΡΗΣΑΤΕ ΤΗΝ ΚΑΘΕ ΜΑΣ ΑΝΑΣΑ ΝΑΙ, ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΓΙΑ ΣΑΣ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΚΑΣΑ

Μές στή βουή τών πόλεων
δέν ξέρουμε πού πάμε,
είνʼ ο αέρας δανεικός
κι όλοι μας τόν χρωστάμε.

Περνάνε ως σαβάνωμα
τής μοναξιάς τά χρόνια
καί η ζωή μας έγινε
κάρτες σκληρές, κουπόνια.

Κι οι τράπεζες πάντα εκεί
ως σπήλαια νά χάσκουν,
τήν βιοτή νά κλέβουνε
τόν φόβο νά διδάσκουν.

Ο χώρος κλείνει συνεχώς
γίνεται σάν πηγάδι,
έγινε δίαυλος στενός
πού οδηγεί στόν Άδη.

Πάει η αγάπη στά βουνά,
τό χιόνι στίς πλατείες,
τά σύννεφα κυκλώνουνε
ψυχές καί κατοικίες.

Οι ρυθμιστές τού βίου μας
δέν κλαίνε ούτε γελάνε,
άψυχοι περιφέρονται
καί μάς περιφρονάνε.

Τώρα δέν τρέμεις τόν φονιά
τίς σφαίρες, τά μαχαίρια
τρέμεις τά θεοσκότεινα
τών δανειστών τεφτέρια.

Δές τά γραφεία τελετών
γιά πρόσεξε λιγάκι,
Θεέ μου, μοιάζουνε σπηλιές
πού κατοικούνε δράκοι.

Ο θάνατος τού διπλανού
δέν προκαλεί τό κλάμα,
ασήμαντο είναι γεγονός
καί βαρετό συνάμα.

«Άκρα τού τάφου σιωπή
στόν κόσμο βασιλεύει,
πουλάκι βρίσκει τό σπυρί
κι η μάνα τό ζηλεύει».

Ο άρχοντας τής μοναξιάς
κοιτά καί σ’ οδηγάει,
σού στέλνει τό μαρτύριο
κι ύστερα τραγουδάει.

Ο τύραννος αόρατος
τά πάντα κατευθύνει
αθώος πάντα καί τραχύς
χωρίς ψυχή κι ευθύνη.

Ώ! λυγαριές τής εξοχής,
κύματα του πελάγους,
πώς γίνατε γεννήτριες
τού φόβου καί τού άλγους;

Ποιός άλλαξε τή φύση σας
δάση, βουνά, ποτάμια,
ποιός μάς ετύλιξε σφιχτά
μ’ αόρατα πλοκάμια;

Ο αρχηγός τών κεραυνών
χτυπά καί δέν λυπάται,
πάει η αυγούλα πέθανε
κι η νύχτα δέν κοιμάται.

Η νύχτα περιφέρεται
ως στράτευμα Μογγόλων,
αρχόντισσα εις τό μηδέν
στό λίγο καί στό όλον.

Οι αρχηγοί τού τίποτε
νομοθετούν καί κράζουν
καί ως βατράχια στό νερό
βρωμίζουν καί κοάζουν.

Όμως αυτό τό κόασμα
είναι πού δέν νικιέται,
ο τρόμος σάν δέν φαίνεται
συνέχεια γεννιέται.

Εδώ τελειώνει η γραφή
ανθρώπου πού πονάει,
πού ξέρει τήν οδύνη του
αλλά δέν προσκυνάει.
………………………………………..
……………………………………….
«Έτσι περάσαμε στήν άβυσσο
τής μοναξιάς,
σέ σπίτια παραλληλεπίπεδα,
έχοντας γιά ιδανικά
μιά θέση στό Δημόσιο
καί άλλη μιά στά γήπεδα».
Μ. Θεοδωράκης: ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΠΕΤΡΑΣ