Είχε «άδικο», επειδή είχε πολύ νωρίς δίκαιο
Επαναλαμβάνεται μονότονα η κ. Ντόρα Μπακογιάννη ότι μιλά με όρους μέλλοντος.
Και το πράττει παρελθοντολογώντας, επιστρέφοντας στο 1993. Το πράττει με την επίκληση και της προσωπικής πορείας ενός εκάστου των υποψηφίων για την ηγεσία της ΝΔ.
Έχει, βέβαια, απαντήσει –ακόμη και πρόσφατα– ο ίδιος ο Αντώνης Σαμαράς. Με την τότε ηγεσία διαφώνησε, όχι με την παράταξη.
Αλλά, ας υπενθυμίσουμε διαπιστώσεις και γεγονότα που δεν βλέπουν για πρώτη φορά το φως της δημοσιότητας.
• Όταν ο Αντώνης Σαμαράς μίλησε για ΥΠΕΡΒΑΣΗ, τον ειρωνεύτηκαν. Σήμερα, οι πάντες αναφέρονται σε υπερβάσεις, τις οποίες και υπόσχονται.
• Όταν κατήγγειλε τον επικίνδυνο εναγκαλισμό της πολιτικής εξουσίας με την παραεξουσία των διαπλεκόμενων, τον χλεύασαν. Εδώ και κάποια χρόνια, από παντού υψώνονται οργισμένες φωνές που αναγνωρίζουν το πρόβλημα.
• Όταν, το 1994, πρότεινε επαναστατικές αλλαγές στους θεσμούς για μια νέα σχέση πολίτη – Πολιτείας, οι πάντες αδιαφόρησαν. Πολλές από αυτές, τα τελευταία χρόνια, τις υιοθέτησαν κόμματα και πολιτικοί.
• Όταν υπέδειξε τον Κωστή Στεφανόπουλο για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον συκοφάντησαν. Αργότερα τον ψήφισαν και αναγνώρισαν ότι εξέφρασε την εθνική μας συνείδηση, όπως και τώρα ο Κάρολος Παπούλιας.
Ενδεικτικές και μόνο οι παραπάνω αναφορές για θέσεις που δικαιώθηκαν, σε πείσμα εκείνων που αποτίμησαν ότι το βάθος χρόνου, ακόμη και σε μείζονα εθνικά ζητήματα, καταλαμβάνει το πολύ μία δεκαετία.
Στο διάβα των χρόνων, το πολιτικό όραμα του Αντώνη Σαμαρά παρέμενε ακέραιο. Σε αντίθεση με κάποιους –προεχόντως έξω από τη ΝΔ, αλλά ακόμη και μέσα σʼ αυτή– που απέβλεπαν και συνεχίζουν και αποβλέπουν σε μια Ελλάδα χωρίς άποψη και σε μια κοινωνία χωρίς αντανακλαστικά.
Με εκείνους που νοιάζονται περισσότερο για το ποιος κυβερνά τον τόπο και λιγότερο για το πώς τον κυβερνά…
Σε κάθε περίπτωση, οι αποφάσεις του Αντώνη Σαμαρά στο παρελθόν, ουδέποτε συνδέθηκαν με τη σιγουριά ή την προοπτική μιας καρέκλας.
Και η απόφαση να διεκδικήσει την ηγεσία της ΝΔ είχε την έννοια της καλώς νοούμενης «μάχης» που είχε αποφασίσει να δώσει, πριν καν τεθεί ζήτημα για ανοιχτές πόρτες στην εκλογική διαδικασία.
Επέλεγε πάντα τον δύσκολο και ανηφορικό δρόμο, όπως τον υπαγόρευαν η ευθύνη, η αξιοπρέπεια και η συνείδησή του.
Γιʼ αυτό και νομιμοποιείται να υποστηρίζει, αιτιολογημένα, ότι η σημαία των αρχών και των αγώνων του ουδέποτε υπήρξε σημαία ευκαιρίας.
Σ.Κ.