Έρχονται δάκρυα…

Ότι για να γλιτώσουμε από τα χειρότερα, χρειάζονται ΤΩΡΑ αποφάσεις που θα πονέσουν. Αλλιώς θα βουλιάξουμε. Με συνυπεύθυνο εκείνον που το προφήτευε. Και παρότι αλλάξαμε, όπως ζητούσε, δεν φαίνεται να αποφεύγουμε τον πνιγμό…

Πρέπει να ειπωθεί όλη η αλήθεια. Πού είμαστε, πού μας σπρώχνει το κύμα, αν μπορούμε να παλέψουμε και πώς, αλλά και πόσος καιρός θα χρειασθεί για να φθάσουμε σε ήρεμο λιμάνι…

Ότι θα χρειασθεί να χαμηλώσουμε τον πήχυ, με δέσμευση όμως έναν ορατό ορίζοντα. Ένα φως στο τούνελ, για να χρησιμοποιήσουμε μια φράση που έχει γίνει του συρμού.
Ότι πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως τα εύκολα πέρασαν. Ότι τα πράγματα είναι δύσκολα, όπως λέει και ο φίλος μου ο Χρήστος…

Ποιος θα τα πει όλα αυτά, που έχουν κόστος; Όταν κανείς μας δεν θέλει να χάσει τη βολή του. Τον μήνα που θρέφει τους έντεκα;

Και μπορεί ένας μόνος του να σηκώσει το βάρος για το πέρασμα από τις Συμπληγάδες;
Το έχουμε πει από την πρώτη στιγμή που ξέσπασε το οικονομικό τσουνάμι. Που το κάνει ακόμη πιο επικίνδυνο η θύελλα των εθνικών θεμάτων.

Η εθνική συνεννόηση και η συνεργασία, έρχονται στιγμές που είναι αναγκαίες.

Από κει και πέρα ο καθένας αναλαμβάνει τις ευθύνες του. Απέναντι στον λαό. Και τη χώρα. Ναι, πόνος και δάκρυα, αλλά με σχέδιο μέσα από το οποίο θα βγούμε ζωντανοί.
Αν έχουν άλλη επιλογή ας την πουν. Όχι βέβαια λόγια του αέρα…

ΥΓ.: Κάποιοι ενδεχομένως να πουν, τι μας λες Κουρή, την περασμένη Κυριακή άλλα μας έλεγες, να γράψουμε στα παλιά μας τα παπούτσια τον Αλμούνια. Ναι, το ξαναλέμε και σήμερα. Να πάρουμε εμείς τα μέτρα, να μπαλώσουμε τα του σπιτιού μας και όχι να μας τα επιβάλλουν επιτηρητές και να μας κουνάει ο… δάσκαλος τη βέργα, σα να ʼμαστε μικρά παιδιά…