H ασύμμετρη κρισιμότητα μιας κομματικής εκλογής

Βαθύ και δυσγεφύρωτο ρήγμα στο πολιτικό προσωπικό της ΝΔ αναδείχθηκε –στο προεκλογικό της συνέδριο– στις θέσεις περί την αποστολή και τα μέσα της πολιτικής, τις αντιλήψεις για την εξουσία και τη γραμμή πορείας που πρέπει να ακολουθήσει η ηττημένη παράταξη προκειμένου να ξανακυβερνήσει τη χώρα. Οι υποψήφιοι παρέμειναν τρεις, αλλά δύο είναι οι δρόμοι που υπέδειξαν:

Στη μια όχθη του ρήγματος εμφανίσθηκαν με τις ομιλίες τους, παράπλευροι στην ουσία, οι κ. Ψωμιάδης και Σαμαράς (με τον οποίο συντάχθηκε τη Δευτέρα και ο κ. Αβραμόπουλος), που εξακολουθούν να βλέπουν στην πολιτική μια διαπάλη ιδεών όσο και συμφερόντων, και εμφανίζονται να τάσσουν την εξουσία στην υπηρεσία της κοινωνίας αλλά και διαχρονικών εθνικών αξιών.

Στο άλλο χείλος του ρήγματος η κ. Μπακογιάννη και η φρουρά της, από βαρονέτους και αυλικούς, αποκαλύπτουν με τον λόγο τους, ωμά ή πλαγίως, την προσήλωσή τους στην εξουσία ως την υπέρτατη αξία, τον απόλυτο αυτοσκοπό, τον χιλιαστικό παράδεισο. Ο δρόμος προς τον οποίο δεν είναι η προτεινόμενη από την άλλη όχθη αναζήτηση της χαμένης ψυχής της παράταξης, αλλά η τελειοποίηση της τεχνικής του πολιτικού μάρκετινγκ για τη διεύρυνση της εκλογικής πελατείας αριστερά και δεξιά και οπουδήποτε υπάρχει, για δελεασμό και εκλογική εκμετάλλευση, δεξαμενές ιδιοτέλειας κ.λπ.

Η κ. Μπακογιάννη, με επιχειρήματα μάνατζερ διαφημιστικής πολυεθνικής, κάλεσε στην ουσία τα στελέχη μιας –κατά την οπτική της– πολιτικής επιχείρησης να της αναθέσουν την προεδρία του Δ.Σ. για την εφαρμογή σε παραταξιακή κλίμακα της τεχνικής που η ίδια, σε προσωπικό επίπεδο, ανέπτυξε με θεαματική επιτυχία: την επιτήδεια διαφήμιση και επιβολή ως ποιοτικού και χρήσιμου προϊόντος μιας αδειανής στην ουσία φανταχτερής συσκευασίας.

Η προσωπική αυτή συνταγή συνδυάζει το ακούραστο επαγγελματικό χαμόγελο, τη διαπλοκή με την εξουσία του χρήματος, την ανάπτυξη και συντήρηση δικτύου αβανταδόρων στα ΜΜΕ και τον αδίστακτο και κατʼ εξακολούθησιν βιασμό εννοιών όπως «ξεκάθαρα», «ειλικρίνεια», «αξιοπιστία», «διαφάνεια», «αξιοκρατία», «δέσμευση», «σταθερότητα», «εσωτερική δημοκρατία», «αδιαπραγμάτευτα» και άλλες ανάλογες. Από αυτήν την επιχειρηματική οπτική γωνία, η λέξη «λαός» υποδηλώνει απλώς το καταναλωτικό κοινό προς χειραγώγηση υπέρ του προσφερόμενου πολιτικού προϊόντος και «Ελλάδα» το πεδίο δραστηριότητας της επιχείρησης και χρήσιμη λέξη στο διαφημιστικό της γλωσσάριο.

Το πρόβλημα είναι ότι αυτή ακριβώς η πολιτική συνταγή (φύκια διαφημιζόμενα ως μεταξωτές κορδέλες) οδήγησε τη ΝΔ στην ήττα και ότι με κάποιες εξεταστικές επιτροπές που καραδοκούν στη γωνία, η εκλογή της κ. Μπακογιάννη μπορεί να σημάνει για το κόμμα αυτό νέο στάδιο μαρτυρίου και τελική κατάληξη στον σκουπιδοφάγο της Ιστορίας.

Ένα και μοναδικό μέτρο κρίσεως της βασιμότητας της παραπάνω ανάλυσης προσφέρεται στον επιφυλακτικό αναγνώστη. Αυτό που και η ίδια η κ. Μπακογιάννη υποδεικνύει τώρα στους νεοδημοκράτες, καλώντας τους να την κρίνουν και να συγκρίνουν με μέτρο «τη διαδρομή, τα βιώματα και τα κριτήρια». Και ενώ τα «βιώματα» ανήκουν στην αρμοδιότητα της ψυχανάλυσης, απομένει στον μέσο εκλέκτορα μοναδικό ασφαλές κριτήριο «η διαδρομή», ή σαφέστερα τα έργα και οι ημέρες της υποψήφιας. Όχι φυσικά όπως η ίδια επιχειρεί να τα εμφανίσει στην εκστρατεία αυτοδιαφήμισης, αλλά όπως καταγράφηκαν σε χειρισμούς και δηλώσεις της στα σχεδόν τέσσερα χρόνια ελέγχου του υπουργείου Εξωτερικών και αυτόνομης (με σποραδικές εξαιρέσεις) διαχείρισης των εθνικών μας θεμάτων (για τη δευτερευούσης εθνικής σημασίας διαχείριση των υποθέσεων του Δήμου Αθηναίων, άλλες στήλες είναι αρμοδιότερες).

Υπάρχει όμως επίσης προς κρίση και σύγκριση ο τρόπος που διαχειρίστηκε τη σημαντική θέση προβολής και επιρροής –ως υψηλού κυβερνητικού στελέχους και εν αναμονή πρωθυπουργού– σε κυβερνητική φάση αμέριμνης έκλυσης των ηθών και άνθησης των σκανδάλων. Και τέλος υπάρχει η διοίκηση και διαχείριση του υπουργείου Εξωτερικών ως κρίσιμο ποιοτικό δείγμα για την επαπειλούμενη μορφή και μέθοδο άσκησης της κομματικής ή και κρατικής εξουσίας. Δύο πολύ κατατοπιστικοί φάκελοι, με στοιχεία και μαρτυρίες που χρήζουν αλογόκριτης παρουσίασης στους νεοδημοκράτες εκλέκτορες.

(Φίλοι και αναγνώστες διατύπωσαν την απορία γιατί, σε περίοδο ιδιαίτερης κρισιμότητας για τα εθνικά θέματα, η στήλη αυτή κατατρίβεται με τα εσωτερικά της ΝΔ, όταν μάλιστα η συνέχιση της εκφυλιστικής διαδικασίας στο νοσηρό τέλμα κληρονομικών δυναστειών την οδηγεί γοργά στον πολιτικό θάνατο. Απάντηση: Μα ακριβώς επειδή οι διαγραφόμενοι κίνδυνοι δεν επιτρέπουν τη στάση απαθούς παρατηρητή μιας ανεμπόδιστης βιολογικής εξέλιξης.

Καθώς γιγαντώνεται η απειλή για την εδαφική ακεραιότητα και την ανεξαρτησία της χώρας αλλά και για την επιβίωση του Ελληνισμού –με συγκλίνουσες την εκτράχυνση της εξωτερικής επιβουλής και την πολυδιάστατη εσωτερική διάβρωση, τον αποπροσανατολισμό και την ηθική αποστράτευση– επιβάλλεται, ως κρίσιμη προτεραιότητα, η ανάγκη να καταστεί η αξιωματική αντιπολίτευση στη Βουλή οχυρό και πόλος συσπείρωσης των υγιών δυνάμεων αντιστάσεως στον κατήφορο του εθνικού αφανισμού. Αυτήν την προοπτική –ή πάντως τη δυνατότητα– διανοίγουν οι υποψηφιότητες των κ. Ψωμιάδη και Σαμαρά.

Στην αντίθετη περίπτωση θα έχουμε την ολοκλήρωση ενός σχεδίου για την εκκαθάριση και της ΝΔ από πατριωτικά στοιχεία αντίστασης στον εθνομηδενισμό, μετά την περιθωριοποίηση και εξοστρακισμό από το κυβερνών κόμμα των πυρήνων του πατριωτικού ΠΑΣΟΚ – ανάκατα με τα φαύλα στοιχεία του, για παραπλάνηση. Σχεδιασμοί για αναχαράξεις συνόρων και κυριαρχίας, κατά τη γνωστή προαναγγελία της άλλοτε προέδρου της Βουλής, θα μπορούν προσεχώς να περάσουν απρόσκοπτα σʼ ένα κοινοβουλευτικό κουκλοθέατρο από ξενοκίνητες μαριονέτες.)

Η κ. Μπακογιάννη, πίσω από πυκνό προπέτασμα θυμιάματος στον κ. Καραμανλή, εμφανίζεται σήμερα ως συμπρωταγωνίστρια και μάλιστα εισηγήτρια του βέτο στο Σκοπιανό (της «νίκης στο Βουκουρέστι»), στην πολιτική των αγωγών και στα οποιαδήποτε σκιρτήματα αδέσμευτης πολιτικής στην πενταετία. Δεν τολμά βέβαια να ισχυρισθεί ότι αντιστρατεύθηκε και στο Σχέδιο Ανάν. Αλλά και τα όσα αποτολμά να ισχυρίζεται είναι αποκαλυπτικά της υποτίμησης της νοημοσύνης των νεοδημοκρατών εκλεκτόρων, της υπερτίμησης των μηχανισμών χειραγώγησης, που κραυγαλέα τη στηρίζουν, και της απύθμενης περιφρόνησής της προς την αλήθεια. Την αλήθεια των υπουργικών πεπραγμένων της (σχηματικό απολογισμό των οποίων παρουσίασε η στήλη στις 18 Οκτωβρίου, ως «οδηγό προς μέλη και φίλους» της ΝΔ) η οποία αδιαμφισβήτητα είναι:

Η υπουργός των Εξωτερικών της ΝΔ υπέσκαψε και υπονόμευσε τις θέσεις Καραμανλή κάθε φορά που αυτές έρχονταν σε αντίθεση με τις επιθυμίες της Ουάσινγκτον – τις οποίες η ίδια φρόντιζε όχι μόνο να εκπληρώνει επιδεικτικά αλλά και να προλαμβάνει. Όπως με την περιοδεία και τις θέσεις της για το Μεσανατολικό μετά την εισβολή στον Λίβανο, την αντιρωσική έκρηξή της και τη συνηγορία στους αμερικανικούς αντιπυραύλους στην Πολωνία, τις αντιρωσικές πρωτοβουλίες της στην προεδρία του ΟΑΣΕ, τις αμφίσημες θέσεις της για το Κόσοβο και τον διαφανή ενδοτισμό και τις παλινωδίες της στο Σκοπιανό – για το όνομα, την εθνοτική ταυτότητα και τη γλώσσα. Έφτασε να πλασάρει μέσω των μπλόγκερ τη θεωρία ότι το όνομα «Νέα Μακεδονία» είναι γεωγραφικός προσδιορισμός και να ανοίγει παράθυρα για το εύρος της χρήσης του. Στην πραγματικότητα ο ρόλος της στο Βουκουρέστι ήταν όχι «εισηγήτριας» του βέτο, όπως τώρα ισχυρίζεται, αλλά μάλλον αμήχανου κομπάρσου.

Στο Κυπριακό η σταθερή της προσήλωση σε συνθηκολόγηση τύπου Ανάν συντήρησε την εχθρότητά της προς τον αείμνηστο Πρόεδρο Παπαδόπουλο και τον υπουργό των Εξωτερικών κ. Λιλλήκα, σε βαθμό που γινόταν θέμα διακρατικού κουτσομπολιού σε δείπνα του Παρισιού. Η πολιτική της απέναντι στην τουρκική επιβουλή συνίστατο στις προσπάθειες (κοινές με τον υπουργό Άμυνας Μεϊμαράκη) για τη συσκότιση της συχνότητας και της έκτασης των τουρκικών προκλήσεων στο Αιγαίο, και στις υποχωρήσεις, τις εξυπηρετήσεις και τους ακκισμούς προς την τουρκική ηγεσία, μέχρι του σημείου να συμμετέχει η υπουργός των Εξωτερικών της Ελλάδας σε προεκλογική συγκέντρωση του Ερντογάν υπέρ του δικαιώματος της Τουρκάλας στον φερετζέ! Επί ελληνικής προεδρίας του Συμβουλίου Ασφαλείας ετράπη εις φυγήν από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ όταν ο προεδρεύων κάλεσε στο βήμα τον Τσερβενκόφσκι ως «Πρόεδρο της Δημοκρατίας της Μακεδονίας» και άφησε στον πρέσβη τη φροντίδα της διαμαρτυρίας.

Προ ημερών ο αποτυχών «τούρκος» υποψήφιος Ξάνθης Αχμέτ Ιλχάν εξηγούσε γιατί θα ψηφίσουν την κ. Μπακογιάννη για αρχηγό της ΝΔ: «Γιατί έκανε ό,τι της ζητήσαμε. Έβαλε στα σχολεία τη διδασκαλία της τουρκικής γλώσσας, μας έφερε βιβλία από την Τουρκία για τα δημοτικά σχολεία, θα εξασφάλιζε και τη νομιμοποίηση του εκλεγμένου μουφτή, αλλά δεν πρόφθασε». Επί των ημερών της η δράση του τουρκικού προξενείου Κομοτηνής, ως θύλακα του τουρκικού επεκτατισμού στην ελληνική Θράκη, προσέλαβε οργιαστικές διαστάσεις, κατά τις διαμαρτυρίες πομακικών οργανώσεων και τις μαρτυρίες του τοπικού Τύπου.

Με την εν λευκώ διαχείριση της εθνικής ασφάλειας από το εκλογικό δίδυμο Μπακογιάννη – Μεϊμαράκη, σε περίοδο αινιγματικής πρωθυπουργικής ανοχής ή παράλυσης, έγινε δεκτή (πέρασε και από τη Βουλή προεκλογικά) η ΝΑΤΟϊκή αξίωση επανόδου τούρκου πασά στη Λάρισα, η διεξαγωγή της άκρως απόρρητης εικονικής άσκησης Noble Aspect, όπου η απόκρουση αεροπορικής δύναμης στην καρδιά του Αιγαίου ανατέθηκε σε τουρκικά μαχητικά, και η μετακίνηση της ελληνικής δύναμης στο Αφγανιστάν από τα «μετόπισθεν» της πρωτεύουσας στην επαρχία Χαράρ, δηλαδή στο μέτωπο-σφαγείο με τους Ταλιμπάν. Η απόφαση αυτή αποκαλύφθηκε την Πέμπτη και ματαιώθηκε προχθές από το ΚΥΣΕΑ.

Η κ. Μπακογιάννη απέσπασε συχνά τα αμερικανικά εύσημα, σε πρεσβευτικό, υπουργικό, ακόμη και σε προεδρικό επίπεδο, αλλά και αδιάλειπτες χειρονομίες εγκαρδιότητας από την τουρκική ηγεσία. Επίσης τιμήθηκε με το Βραβείο του Αυτοκράτορα Μαξιμιλιανού από το ομοσπονδιακό κρατίδιο του Τιρόλου («για την προσφορά της στην αυτοδιοίκηση»). Αλλά η «διαδρομή της» στη διαχείριση των εθνικών υποθέσεων σημαδεύτηκε από την εγκατάσταση τούρκων «επιστημόνων» σε ξένα ερευνητικά σκάφη σε ελληνικές περιοχές του Αιγαίου, την επάνοδο τούρκου πασά στη Λάρισα, την αμερικανική ενθάρρυνση της τουρκικής αρπακτικότητας και την ελλαδική σύμπτυξη στον γραικυλισμό και τη δουλοπρέπεια.

Ισάριθμοι τίτλοι προς κρίση και σύγκριση –και κίνητρα έγερσης από την πολυθρόνα, στις 29 του μηνός– για τους έχοντες δικαίωμα ψήφου οπαδούς μιας άλλοτε εθνικής συντηρητικής παράταξης.

* Συντήρηση: Η διατήρηση σε φυσιολογική λειτουργική κατάσταση. Η αποτροπή της αλλοίωσης, της διάβρωσης, της φθοράς, της συρρίκνωσης, της σήψης, της κατάρρευσης, του θανάτου. Αφορά εμπράγματα αγαθά, όπως και οργανισμούς, θεσμούς, αξίες, παραδόσεις και έθνη.