Υπό επιτήρηση από το 1898!

Υπό νέα, την τρίτη τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, επιτήρηση από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή τέθηκε ήδη η χώρα μας, διότι, όπως ανακοινώθηκε, «δεν έλαβε τα αναγκαία μέτρα» για τη συρρίκνωση του δημοσιονομικού ελλείμματός της, όπως της είχε συστήσει το Συμβούλιο από την περασμένη άνοιξη. Κατόπιν τούτου προτείνεται η υπαγωγή της χώρας στις διαδικασίες του άρθρου 104, παράγραφος 8, της Συνθήκης του Μάαστριχτ. Αυτό σημαίνει ότι η Επιτροπή θα προτείνει στο Συμβούλιο ένα νέο πλαίσιο δράσεων αναφορικά με την ελληνική οικονομία, το οποίο θα συγκεκριμενοποιηθεί με την υπαγωγή της Ελλάδας στην παράγραφο 9 του άρθρου 104 στις αρχές του 2010. Ειδικότερα για την Ελλάδα η Επιτροπή, όπως τονίζει στην ανακοίνωσή της, θεωρεί ότι «δεν αναλήφθηκε αποτελεσματική δράση», δεδομένου ότι η έντονη επιδείνωση της δημοσιονομικής κατάστασης το 2009 (-12,7% σύμφωνα με τις φθινοπωρινές προβλέψεις, έναντι της δέσμευσης της προηγούμενης κυβέρνησης για –3,7%) οφείλεται κυρίως «σε ανεπαρκή ανταπόκριση των ελληνικών αρχών».
Μια ζωή, ή 111 χρόνια, λοιπόν, όλο συστάσεις και μηνύματα για την οικονομία της λαμβάνει η χώρα μας. Επί έναν και πλέον αιώνα συνέχεια απευθύνονται στη χώρα μας μηνύματα και προειδοποιήσεις για την ανάγκη εξυγίανσης και ενίσχυσης της ελληνικής οικονομίας. Το 1898 επεβλήθη στην Ελλάδα ταπεινωτική πειθαρχία από τον Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο για τον περιορισμό του χρέους και των δαπανών. Τον Σεπτέμβριο του 1932 η χώρα μας προχώρησε σε συμβιβαστική διαπραγμάτευση του δημόσιου χρέους, αφού υποχώρησε στις διεθνείς πιέσεις. Το 1954 ετέθη για πρώτη φορά και μόνο για την Ελλάδα ως όρος για τη χορήγηση δανείου 15 εκατ. δολαρίων από τη Διεθνή Τράπεζα Ανασυγκρότησης η τακτοποίηση των παλαιών δανειακών υποχρεώσεων! Τον Νοέμβριο του 1962 η χώρα μας πιέστηκε να ρυθμίσει το προπολεμικό χρέος της με τους αμερικανούς ομολογιούχους, επί τη βάσει της αρχής «της αναγνωρίσεως του ονομαστικού κεφαλαίου», μολονότι την ίδια στιγμή οι Γερμανοί και οι Ιταλοί αρνούνταν να επιστρέψουν κατοχικές «πιστώσεις» 165 εκατ. στερλινών, όπως εγγράφως είχαν υποσχεθεί με τη Συμφωνία της Ρώμης! Οι πιέσεις και οι συστάσεις αυτές ξανάρχισαν εντονότερα μετά την κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας από τις αλλεπάλληλες ενεργειακές κρίσεις κατά τη δεκαετία του 1970, συνεχίστηκαν κατά τη δεκαετία του 1980, όταν επεβλήθη το σκληρό πρόγραμμα λιτότητας, και πύκνωσαν κατά τη δεκαετία του 1990 και όλη σχεδόν τη δεκαετία του 2000, όταν η ελληνική οικονομία βάδιζε ακάθεκτα προς τη χρεοκοπία.
Μια επιτήρηση
που ξεκίνησε από το 1994!
Η πρώτη επιτήρηση της οικονομίας μας τα τελευταία 30 ζοφερά χρόνια έγινε, στην ουσία, το 1994. Στις 19 Σεπτεμβρίου 1994 συζητήθηκε στο Συμβούλιο Ecofin το Πρόγραμμα Σύγκλισης 1994 – 1998 που είχε καταθέσει η τότε ελληνική κυβέρνηση προς έγκριση. Στο κείμενο συμπερασμάτων του Ecofin, που ακολούθησε την έγκριση του Προγράμματος αυτού, εκφράζονται ικανοποίηση και ευχές για την επίτευξη των στόχων του (ουδέποτε έγινε αυτό, αντιθέτως κατετίθεντο άλλα, «επικαιροποιημένα!) και στο τέλος υπάρχει και η «βόμβα» της υπαγωγής της χώρας μας «στη διαδικασία ελέγχου του υπερβολικού ελλείμματος»! Συγκεκριμένα, αναφέρονται τα ακόλουθα: «Το Συμβούλιο συμφώνησε να επανεξετάσει, στο πλαίσιο των διαδικασιών πολυμερούς εποπτείας της Ένωσης, συμπεριλαμβανομένης και της διαδικασίας ελέγχου των υπερβολικών δημοσιονομικών ελλειμμάτων, την εφαρμογή του Προγράμματος Σύγκλισης σε ετήσια βάση καθʼ όλη την περίοδο που ισχύει αυτό το πρόγραμμα (1994 – 1998)».
Η δεύτερη επιτήρηση της ελληνικής οικονομίας από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή έγινε το 2004, όταν ύστερα από την «Απογραφή» και τις αλλεπάλληλες αναθεωρήσεις των δημοσιονομικών στοιχείων διαπιστώθηκε ότι η απελθούσα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ άφησε έλλειμμα 7,8% του ΑΕΠ για το 2003, έναντι 1% ή 2% που είχε προβλέψει ή καταθέσει (και η οικονομική ιστορία επαναλαμβάνεται ως… τραγωδία)!
Αλλά παρόμοιες συστάσεις και εκθέσεις-καταπέλτες είχαν απευθυνθεί στη χώρα μας και πολύ πριν από την πρώτη επιτήρηση το 1994.