ΣΤΑ ΙΔΙΑ, ΠΑΝΤΕΛΑΚΗ ΜΟΥ, ΣΤΑ ΙΔΙΑ, ΠΑΝΤΕΛΗ ΜΟΥ, ΖΟΥΡΛΟΜΑΝΔΥΑ ΖΗΤΗΣΑ ΚΑΙ ΦΟΡΕΣΑ ΣΤΟΛΗ ΜΟΥ

Ο Έλλην ο σκεπτόμενος
ποτέ δέν κάνει λάθη,
ζούμε στήν χώρα τού φωτός
έτσι μάς είχαν μάθει.

Έτσι καί ως αλάνθαστοι
διάγομε τόν βίο
ως οι ελιές συνθλίβονται
στό ελαιοτριβείο.

Τό λάδι μας αφού εκβγεί
ως μία λάσπη όλοι
τό ψεύδος ανεχόμαστε
τρελοί κι ονειροπόλοι.

Μπλέκουμε γή καί ουρανό
ανατολή καί δύση
ως σβούρες συστρεφόμενοι
ο χρόνος νά κυλήσει.

Έτσι περνούν τά έτη μας
σέ μιάν αλληγορία
γράφοντας μετά θάνατον
μιάν φρούδα ιστορία.

Η άθλια επανάληψη
σοφώς επιλεγμένη
φέρνει μιάν ζάλη δυνατή
καί νά!!! η Ειμαρμένη.

Κρατώντας σπάθη φοβερή
στέκεται τότε μπρός μας
κόπτοντας πόδες, κεφαλές
ως δίκαιη τιμωρός μας.

Όμως είναι πολύ αργά
διά όποιας μετανοίας
η σπάθη κόπτει συνεχώς
κι άς δέρνετ’ ο Αινείας.

Λανθάνοντας, δέ, ο Θησεύς
πόσο μέ μάς ομοιάζει
μαύρα αφήνοντας πανιά.
Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΔΙΚΑΖΕΙ.

Πού ‘σαι, αρχαία λογική
πού ‘σαι, αρχαίον κάλλος,
πού είσαι, νιότη πού ‘δειχνες
πώς θά γινόμουν άλλος;

Η χρήση όποιας αλλαγής
φαντάζει σωτηρία
όμως στό τέλος γίνεται
αφέντρα τιμωρία.

Όλα τού δράκου τά παιδιά
ως δίδυμα πώς μοιάζουν
είτε μιλούν τήν Δεξιά
είτε αλλιώς κραυγάζουν.

Όμοιοι, πανομοιότυποι
έστω καί άν ερίζουν
κεντρώοι ως κι αριστεροί
αέρα αερίζουν.

Ανήμπορος πού νά σταθείς
ο κύκλος έχει κλείσει
μονάχα η Τροχαία εκεί
νά σού περνά μιά κλήση.
Σαπίζουμε εις το «εγώ»
εις τό «εμείς» κανένας,
κι ο Μακρυγιάννης νά πονά
στήν άκρη μίας πένας.

Νά γράφει ανορθόγραφα
τήν μόνη ορθογραφία
κι οι Σοφιστές τού σήμερα
να κλάνουν στά γραφεία.

Άθλιοι όλοι μας λοιπόν;
Μπορεί καί νά ‘ναι έτσι.
Πολύ δέν θέλει μία Γή
νά γίνει ένα κοτέτσι.
………………………………………………
………………………………………………
Τελευταία κάπου είχα διαβάσει:
«Νά δανείζεσαι από τους απαισιόδοξους,
αυτοί δέν περιμένουν
νά τούς τά επιστρέψεις».
Ώ!!! αισιόδοξη Ευρωπαϊκή Ένωση. Ώ!!!