Σκέψεις και προβληματισμοί από το Συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας

Η συμμετοχή στο πρόσφατο Συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας ήταν μια σημαντική εμπειρία. Όχι μόνο γιατί η συμμετοχή στο συνέδριο ενός μεγάλου κόμματος που έχει ασκήσει εξουσία είναι πάντα ενδιαφέρουσα, αλλά γιατί η Νέα Δημοκρατία, έχοντας υποστεί τη μεγαλύτερη ήττα στην ιστορία της (10,4%), προσερχόταν να αλλάξει το καταστατικό της σε ό,τι
αφορά την εκλογή νέου προέδρου.
Σύνεδροι απʼ όλη τη χώρα προσέρχονταν στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Η προσέλευση δεν ήταν πυκνή. Στην προβλεπόμενη ώρα έναρξης (11 π.μ.), η αίθουσα
ήταν γεμάτη μόνο κατά το ένα τρίτο περίπου. Πολλοί συνωθούνταν στους διαδρόμους και σε άλλους χώρους, δεν ήταν
όμως όλοι σύνεδροι. Στην αρχή, στον χώρο του συνεδρίου τα μέτρα ελέγχου των προσερχομένων ήταν αυστηρά. Ελεγχόταν δηλαδή κατά πόσον ήταν πράγματι σύνεδροι και διέθεταν την κάρτα. Αργότερα
όμως χαλάρωσαν. Έτσι, όταν με καθυστέρηση άρχισαν οι εργασίες του συνεδρίου και η αίθουσα σχεδόν γέμισε, δεν μπορούσες να πεις με βεβαιότητα ότι πράγματι
όλοι ήταν σύνεδροι. Έγινε πάντως γνωστό ότι ένα σημαντικό μέρος των συνέδρων (περίπου 500) δεν είχαν προσέλθει για να πάρουν τις κάρτες τους.
Το κλίμα, πριν από την έναρξη των εργασιών, ήταν κλίμα αγανάκτησης, οργής για το αποτέλεσμα των εκλογών. Ιδιαίτερα οι σύνεδροι της επαρχίας καταφέρονταν
ανοικτά εναντίον της απελθούσας κυβέρνησης, κατηγορώντας τη για ανεπάρκεια, συχνά με βαρύτατους χαρακτηρισμούς κατά συγκεκριμένων υπουργών. Συχνές, άλλωστε, ήταν και οι εκρήξεις του τύπου «Τι κάνατε εσείς εδώ στην Αθήνα;», υπονοώντας ότι και οι περισσότεροι υπουργοί της κυβέρνησης Καραμανλή, και κυρίως οι λεγόμενοι «πρωτοκλασάτοι», εκλέγονταν στο Λεκανοπέδιο Αττικής.
Φανερή επίσης ήταν η προσπάθεια των υποστηρικτών των υποψηφίων προέδρων να προωθήσουν τις συγκεκριμένες υποψηφιότητες.
Για όσους γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα στη Νέα Δημοκρατία, ήταν φανερό ποιοι υποστηρίζουν ποιους και για ποιους λόγους. Έβλεπαν ακόμη άτομα που είχαν για διαφόρους λόγους αποστασιοποιηθεί από τα τεκταινόμενα στη Νέα Δημοκρατία, να επανέρχονται και να φιλοδοξούν να διαδραματίσουν και πάλι ρόλο.
Επιτέλους άρχισαν οι εργασίες του συνεδρίου και μετά τα προκαταρκτικά μίλησε ο απερχόμενος πρόεδρος Κώστας Καραμανλής.
Γνωστή η ευφράδειά του, το επικοινωνιακό του χάρισμα. Δεν ήταν όμως ο δυναμικός, σίγουρος αρχηγός. Βάραινε πολύ επάνω του, και αυτό ήταν ολοφάνερο, η βαριά ήττα της παράταξης. Εξεφώνησε τον λόγο του με σωστά ελληνικά, προσπάθησε να δικαιολογήσει την ορθότητα των επιλογών του, να αναδείξει, με μέτρο, τα πρώτα λάθη της νέας κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, αλλά ήταν η σκιά του παλαιού του εαυτού. Σε ό,τι αφορά άλλωστε το υπόλοιπο μέρος του λόγου του, τις παραινέσεις ηθικοδιδακτικού περιεχομένου, θύμιζε περισσότερο μάθημα Πολιτικής Αγωγής στο Λύκειο παρά λόγο πολιτικού αρχηγού.
Η αντιμετώπισή του από τους συνέδρους ήταν μεν ευγενική, περιείχε όμως σε άλλες περιπτώσεις ένα είδος οίκτου και σε άλλες δύσκολα αποκρυπτόμενο θυμό και αγανάκτηση για τα όσα είχαν συμβεί στη Νέα Δημοκρατία επί της ηγεσίας του. Για το πόσο είχε διαψεύσει τις ελπίδες εκατομμυρίων οπαδών.
Γενική όμως ήταν η κατήφεια και στα μέλη του πάνελ, στον γενικό γραμματέα κ. Ζαγορίτη, στον γενικό διευθυντή κ. Δασκαλάκη κ.ά. Προφανώς γιατί αναλογίζονταν το δικό τους μερίδιο ευθύνης.
Οι υποψήφιοι πρόεδροι μίλησαν στη συνέχεια κατʼ αλφαβητική σειρά.
Η κ. Ντόρα Μπακογιάννη κινήθηκε σε δύο άξονες. Ο πρώτος της κομματικής πίστης στον αρχηγό και στο κόμμα, ο δεύτερος της δυνατότητας να νικήσουν το ΠΑΣΟΚ και να επανέλθει η ΝΔ στην εξουσία. Αναφέρθηκε στο παρελθόν της ΝΔ. Είχε έναν καλό λόγο για όλους τους διατελέσαντες αρχηγούς και ιδιαίτερα για τον τελευταίο, υποσχέθηκε ότι θα αλλάξει τα πάντα, θύμισε τη δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη, αναφέρθηκε στην απόπειρα δολοφονίας της το 2002 και γενικά τόνισε ότι θα αγωνιστεί για να ξαναγίνει η ΝΔ κυβέρνηση και ένα μεγάλο σύγχρονο κόμμα που θα ανοίξει τις πόρτες του και όπου τα πάντα θα αποφασίζονται δημοκρατικά.
Το περιεχόμενο της ομιλίας του κ. Αντώνη Σαμαρά ήταν εντελώς διαφορετικό. Κύριος άξονας της ομιλίας του ήταν ότι η ΝΔ κατʼ αρχάς θα πρέπει να πείσει τους δικούς της οπαδούς, αυτούς που την εγκατέλειψαν γιατί απογοητεύτηκαν από αυτήν, χωρίς όμως να πάνε σε άλλο κόμμα, να επιστρέψουν σε αυτήν. Τόνισε επίσης τη σημασία της ακεραιότητας των πολιτικών. Της ανάγκης ύπαρξης γενικότερου ήθους.
Υπογράμμισε ακόμη τη σημασία της οργάνωσης του κόμματος σε ανοικτές διαδικασίες, τη σημασία της γνώμης της βάσης του κόμματος και κυρίως ανέδειξε τη δυνατότητα που έχει η Ελλάδα, βασιζόμενη στις αξίες της, να προχωρήσει με αυτοπεποίθηση στον δύσκολο νέο κόσμο.
Ο κ. Παναγιώτης Ψωμιάδης μίλησε με τη λογική του απλού ανθρώπου για αυτά που λύπησαν τους οπαδούς της ΝΔ και
αναφερόμενος στον απερχόμενο πρόεδρο του κόμματος, τον οποίο και απεκάλεσε «Αστέρι του Βορρά», σημείωσε ότι γνωρίζει πόσο κάτω από το χαμόγελό του πονά. Τέλος, σε μια συμβολική ανάδειξη της σημασίας της ενότητας, κάλεσε τους συνυποψηφίους του να ανέβουν στο βήμα και να δώσουν τα χέρια.
Από τις τρεις ομιλίες, όλες καλές στο είδος τους, προφανώς υπερείχε ως προς τις διανοιγόμενες προοπτικές η ομιλία του κ. Σαμαρά. Διαφορετική η στόχευσή του,
αναφερόμενη κυρίως στο μέλλον και τις δυνατότητες της χώρας, ρεαλιστική, ήταν άλλου επιπέδου συγκρινόμενη με εκείνες των συνυποψηφίων του.
Όλες οι ομιλίες χειροκροτήθηκαν. Ήταν όμως άλλης έντασης το χειροκρότημα που δέχθηκε ο κ. Σαμαράς. Κι αυτό έχει, κατά την άποψή μας, την ιδιαίτερη σημασία, γιατί ο κ. Σαμαράς βρισκόταν μακριά από τη ΝΔ επί αρκετό διάστημα.
Δεν υπάρχει επίσης αμφιβολία ότι η κ. Μπακογιάννη διαθέτει τον ισχυρότερο μηχανισμό. Έχει εργαστεί επί σειρά ετών γιʼ αυτόν. Και είναι λυπηρό ότι ευθύς ως τελείωσε την ομιλία της, από διάφορα σημεία της αίθουσας επιδεικτικά αποχωρούσαν από την αίθουσα στελέχη προσκείμενα σε αυτήν, ενώ ανέβαινε στο βήμα ο κ. Σαμαράς. Οι δε δικαιολογίες που προέβαλαν ότι δήθεν έφυγαν από την αίθουσα για την ικανοποίηση βιολογικών τους αναγκών, τη θυμηδία μόνο μπορούν να προκαλέσουν. Γιατί απλούστατα και αυτόματα γεννάται το ερώτημα: Όλοι αυτοί την ίδια στιγμή αισθάνθηκαν την ανάγκη αυτή; Αστεία πράγματα.
Θα πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι η πλειοψηφία των βουλευτών παρέμεινε ιδιαιτέρως σιωπηλή κατά τη διάρκεια της ομιλίας της κ. Μπακογιάννη, ενώ το ίδιο δεν συνέβη κατά την ομιλία του κ. Σαμαρά. Τους άγγιξε περισσότερο. Και όπως έλεγαν ορισμένοι σύνεδροι, η ομιλία Σαμαρά έγειρε αποφασιστικά την πλάστιγγα για αυτούς. Γιατί ήταν άλλου επιπέδου. Εκεί άλλωστε οφείλεται και η ανάγκη που αισθάνθηκε η κ. Μπακογιάννη για δευτερολογία.
Στα περί ενότητας αναφέρθηκαν όλοι. Κατά τη γνώμη μας παραμένει το ζητούμενο. Ως προς τις διαδικασίες ψηφοφορίας, θα επανέλθουμε. Εκεί ζητούμενο θα είναι η αξιοπιστία τους.
Ο απλός σύνεδρος…