Ο καντηλανάφτης και οι… καντηλοσβήστες!

Περίεργοι λίγο, αλλά μαθημένοι πια να βλέπουμε μπλαζέ και τα πιο απαράδεκτα φαινόμενα, δεν αντιδράμε καθόλου σε όσα νοσηρά συμβαίνουν γύρω μας, δυστυχώς ακόμη και στον χώρο της Εκκλησίας.
Δεν αντιδράμε καθόλου, αίφνης, στην περίεργη, έως και ύποπτη θα έλεγα, προσπάθεια κάποιων Ιεραρχών (που ξεκινάει, είναι αλήθεια, από παλιά) να ορίζουν την Εκκλησία όχι ως κοινωνία του ποιμνίου όλου, αλλά ως έναν θεσμό που ανήκει μόνο στους ρασοφόρους.
Δεχόμαστε χωρίς αντιρρήσεις, δυστυχώς, αυτό που η νέα τάξη στην Εκκλησία, υπό τον κ. Ιερώνυμο Β΄, προσπαθεί πάλι να μας επιβάλει: ότι οι πιστοί είναι οι «απʼ έξω». Αυτοί που μας κάνουν τη… χάρη να μας δέχονται είναι οι ρασοφόροι… Και μας δέχονται ως απλούς προσκυνητές και όχι ως ανθρώπους, πιστά μέλη, που τους ανήκει εξίσου ο χώρος της Εκκλησίας.
Και αφού το δεχθήκαμε αυτό για μια ακόμη φορά αδιαμαρτύρητα, ήταν εύκολο να δεχθούμε και το επόμενο βήμα: Οι Ιεράρχες μας (ευτυχώς δεν είναι όλοι έτσι στην Εκκλησία της Ελλάδος, υπάρχουν και οι φωτεινές εξαιρέσεις) να αποκτήσουν και πάλι τη νοοτροπία της κλειστής κάστας (esprit de corps), που ίσχυε και επί Αρχιεπισκοπείας Σεραφείμ, με ιδιαίτερα προνόμια και δυνάμεις που διατηρούν εν σιωπή και εν κρυπτώ.
Τα μέλη της κάστας αυτής μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν: να συμμαχούν, να συμφωνούν, να διαφωνούν (μεταξύ τους όμως και να μη γίνεται γνωστό), να δολοπλοκούν, να πουλούν, να αγοράζουν, να αποκλείουν, να αποδέχονται, να απορρίπτουν, να εγκρίνουν, χωρίς όμως εμείς «απʼ έξω» να έχουμε δικαίωμα άλλο από το να παρατηρούμε άφωνοι και άβουλοι όσα και όπως αυτοί θέλουν.
Έτσι, η Εκκλησία μας επί Ιερωνύμου Β΄ ξανάγινε «υπόθεση των παπάδων». Μια Εκκλησία ξένη προς το ποίμνιο, προς όλους εμάς.
Όταν μάλιστα κάποια στιγμή απευθύνθηκε ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος προς τους πιστούς (ε, μια από τις λιγοστές ομιλίες του εντός ή εκτός ναού) κάλεσε τους… πιστούς, που είναι ήδη στην Εκκλησία, να έλθουν προς αυτήν! Για τους μη πιστούς ούτε λόγος να γίνεται. Σʼ αυτούς ντρέπεται ή φοβάται να απευθυνθεί… Διότι, αν εννοούσε αυτούς, λάθος ακροατήριο είχε επιλέξει… Είναι, βλέπετε, που το παίζει σεμνός και ταπεινός και δεν θέλει κάμερες στις ομιλίες του. Πώς λοιπόν θα τον ακούσουν και οι άθεοι… «πιστοί»;
Ωστόσο η αντίληψη αυτή της «κλειστής κάστας» δεν είναι καινούργια. Πρωτοεμφανίστηκε και εμπεδώθηκε με την πτώση της χούντας, όταν οι τότε πολιτικές δυνάμεις δεν χρειάζονταν πια «το παπαδαριό», όπως το αποκαλούσαν απαξιωτικά, και δεν ήθελαν να έχουν καμία σχέση με την Εκκλησία και τη διοίκησή της.
Η ίδια λοιπόν νοσηρή πλατφόρμα που εμπνεύσθηκαν κάποιοι Ιεράρχες της εποχής εκείνης, οι «πρίγκιπες» της Εκκλησίας, όπως αποκαλούσαν οι ίδιοι τους εαυτούς τους, περιτυλίχθηκε με τις σύγχρονες σαπουνόφουσκες από τη μανιέρα της πολιτικής ιδεολογίας και της πολιτειακής φιλολογίας.
Βέβαια σήμερα οι Ιεράρχες-οπαδοί της κλειστής κάστας, όταν τους δίνεται η ευκαιρία βγαίνουν σε κάποιο ρετσιτατίβο και μας διαβεβαιώνουν ότι «όλοι είμαστε Εκκλησία».
Ασφαλώς αυτό το λένε χωρίς να κάνουν και το επόμενο βήμα: να το αποδεικνύουν κιόλας με τη στάση τους. Αντιθέτως μάλιστα. Με κορυφαίο του χορού τον νυν Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο Β΄, δεν διστάζουν να μας δείχνουν ότι προτιμούν μια Εκκλησία που δεν νοιάζεται για τα προβλήματα του ποιμνίου, δεν την απασχολεί τι κάνει η κοινωνία κι αν καίγεται η χώρα.
Οχυρωμένοι πίσω από το βαρύγδουπο και… ηθικοπλαστικό επιχείρημα «μην εκκοσμικευόμαστε», θέλουν να μετατρέψουν πάλι την Εκκλησία σε ένα ήσυχο «κοτέτσι», μέσα στο οποίο αυτοί θα κυκλοφορούν άνετα, γιατί έτσι τους βολεύει.
Τι σημαίνει τώρα «εκκοσμίκευση», μη ρωτάτε… Αμφιβάλλω, άλλωστε, αν είναι κανείς σε θέση να δώσει έναν ορισμό της εκκοσμίκευσης που να αντέχει σε συζήτηση.
Περιορίζονται να μας λένε ότι η Καθολική Εκκλησία είναι ήδη εκκοσμικευμένη, ενώ η Ορθοδοξία δεν καταλαβαίνει από τέτοια – μόνον κάτι σαν τον Χριστόδουλο πήγανε να μας εκκοσμικεύσουν….
Και τι, λοιπόν, εκλαμβάνουν ως εκκοσμίκευση τα «σαΐνια» που θέλουν την Εκκλησία σε… χειμερία νάρκη;
• Το να έχει η Εκκλησία φωνή και άποψη
• Το να μπορεί να παρεμβαίνει, βοηθώντας το ποίμνιο να λύσει φλέγοντα προβλήματα της ζωής του μέσα στον κόσμο.
• Το να έχει η διοίκηση της Εκκλησίας έντονη παρουσία στην πληροφόρηση και στην ενημέρωση του σύγχρονου ανθρώπου.
• Το να έχει η Εκκλησία γνώμη για τα εθνικά μας θέματα, όπως έχει ο τελευταίος πολίτης που μπορεί και βγαίνει και τη λέγει… Δεν λέμε να διαμορφώνει η Εκκλησία εξωτερική πολιτική. Αλλά να μπορεί να έχει άποψη και να τη λέγει…
• Το να μπορεί να φροντίζει, επιτέλους, τα της περιουσίας της και να την αξιοποιεί προς όφελος του ποιμνίου της αλλά και προς όφελος του σημαντικού –σημαντικότατου όντως– φιλανθρωπικού και εν γένει κοινωνικού έργου της.
Όλα αυτά, όμως, είναι κακά. Είναι η εκκοσμίκευση, λένε, που «θα μας κάνει Βατικανό»… Λες και εμείς οι ορθόδοξοι διαφέρουμε από το Βατικανό μόνον ως προς αυτό… (Να δούμε τώρα τι θα κάνουν τα αρχιεπισκοπικά «σαΐνια» με τα μέτρα και τις αποφάσεις που θα ανακοινώσει απλώς η κυβέρνηση προς την Εκκλησία, χωρίς προηγουμένως να τα συζητήσει.)
Και μάχονται, λοιπόν, οι… Ηρακλείς του θρόνου με συνωμοσίες του καφενείου, με ραδιουργίες της πεντάρας, με προκλήσεις, με σπερμολογίες, με λιβέλους και χτυπήματα κάτω από τη μέση, με κάθε μέσον και τρόπο που γνωρίζουν, να σβήσουν τα καντήλια που ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος άναψε, προσπαθώντας να ρίξουν νερό εκεί όπου ο Χριστόδουλος έβαζε τη φλόγα της ψυχής του.
Ευτυχώς για την Εκκλησία και για όλους μας, ήταν να μην ανάψει η φλόγα αυτή… Τώρα πολύ δύσκολα πια θα σβήσει…
ΥΓ.: Στα δέκα σχεδόν χρόνια Αρχιεπισκοπείας Χριστόδουλου μια κλίκα υποστηρικτών του νυν Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου Β΄, τότε Θηβών, εξέδιδε συχνά πυκνά λιβέλους, φυσικά ανωνύμως, διά των οποίων ύβριζε τον Μακαριστό Χριστόδουλο αλλά και ανθρώπους του περιβάλλοντός του – κληρικούς και λαϊκούς.
Πρώτος και καλύτερος στα λιβελογραφήματα «Ο ΙΕΡΕΥΣ ΟΡΕΙΝΗΣ ΕΠΑΡΧΙΑΣ – ΠΑΛΙΑΣ ΕΛΛΑΔΟΣ», όπως αυτοπροσδιορίζετο.
Ο συγκεκριμένος λιβελογράφος είχε εξαφανισθεί… Και «ξαναχτύπησε» πάλι την περασμένη Κυριακή, μετά τη δημοσίευση του άρθρου μας «Ποιοι εξακολουθούν να φοβούνται τον Χριστόδουλο;».
Απέστειλε ένα 5σέλιδο κείμενο προς «ΤΟ ΠΑΡΟΝ», με το οποίο καθυβρίζει τη μνήμη του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου αλλά και όσους θεωρεί ότι πρέπει νʼ ακούσουν τον… εξάψαλμό του.
Το κείμενο αυτό αν ήταν ενυπόγραφο θα το δημοσιεύαμε και θα το απαντούσαμε γραμμή προς γραμμή. Αλλά είναι προφανές ότι «Ο ΙΕΡΕΑΣ ΤΗΣ ΟΡΕΙΝΗΣ ΕΠΑΡΧΙΑΣ» κάτω από τα ράσα δεν αξίζει τα παντελόνια που φοράει, αν φοράει.
Το κατάπτυστο πάντως κείμενο θα το αποστείλω συστημένο στον Αρχιεπίσκοπο κ. Ιερώνυμο για να δει τι αισθήματα εμπνέει και τι άνθρωποι (;) τον στηρίζουν!