ΔΥΟ «ΟΜΟΙΕΣ», «ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ» ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ

Η αρχή με «ομοιότητες»:
Οι δύο πολιτικοί κατάγονται από ιστορικές οικογένειες, με σημαντικό ρόλο στην πολιτική και κοινωνική ζωή της χώρας.
Ο Κώστας Μητσοτάκης κατάγεται από τον Ελευθέριο Βενιζέλο και από την πλευρά του πατέρα του (η γιαγιά του Κατίγκω, ήταν αδελφή του) και από την πλευρά της μητέρας του (ο παππούς του Χαράλαμπος πρωτοξάδελφός του).
Ο Αντώνης Σαμαράς κατάγεται, από την πλευρά της μητέρας του, από τον Εμμανουήλ Μπενάκη. Προγιαγιά του ήταν η κόρη του Μπενάκη, Πηνελόπη Δέλτα.
Οι οικογένειές τους, και από τα δύο σκέλη, έχουν να επιδείξουν μακρά πολιτική παράδοση.
Ο Κωστής, παππούς του Κ. Μητσοτάκη, υπήρξε ιδρυτής του Κόμματος των Ξυπόλητων, που αργότερα το παρέλαβε ο Ελ. Βενιζέλος μετονομάζοντάς το σε Κόμμα Φιλελευθέρων. Ο πατέρας του Κυριάκος και ο θείος του Αριστομένης εθήτευσαν βουλευτές των Φιλελευθέρων. Ακόμη ο παππούς του από τη μητέρα του, Χαρ. Πλουμιδάκης, ήταν και αυτός βουλευτής την περίοδο της Κρητικής Πολιτείας.
Από την άλλη πλευρά, βουλευτής ήταν και ο Αλεξ. Ζάννας, παππούς του Αντ. Σαμαρά από τη μεριά της μητέρας του, όπως και ο θείος του Γεωρ. Σαμαράς ο οποίος ήταν βουλευτής της ΕΡΕ.
Και οι δύο πολιτικοί εκλέχτηκαν για πρώτη φορά βουλευτές και ανέλαβαν υπουργικό θώκο σε αρκετά νεαρή ηλικία.
Ο Κώστας Μητσοτάκης πρωτοεξελέγη το 1946 με το κόμμα των Φιλελευθέρων σε ηλικία 28 ετών.
Ο Αντώνης Σαμαράς αντίστοιχα πρωτοεξελέγη το 1977 με τη Νέα Δημοκρατία σε ηλικία 26 ετών.
Η κορύφωση «με ομοιότητες»:
Μετά τη διετία (1961-1963) του «ανένδοτου αγώνα» της τότε αντιπολίτευσης, κατά της κυβέρνησης της ΕΡΕ του Κων. Καραμανλή, του οποίου εμπνευστής θεωρείται ο Κώστας Μητσοτάκης, το κόμμα της Ενώσεως Κέντρου του Γεώργιου Παπανδρέου θριαμβεύει (52,72% στις εκλογές της 16ης Φεβρουαρίου 1964) και ο Μητσοτάκης αναλαμβάνει το υπουργείο Οικονομικών.
Ο Κ. Μητσοτάκης, το 1964 είναι 46 ετών και εμφανίζεται ως ο μελλοντικός διάδοχος του Γεωργίου Παπανδρέου (παππού), υπερέχοντας όλων των τότε βαρόνων του κόμματος (μέχρι εμφανίσεως, τουλάχιστον, του Ανδρέα Παπανδρέου).
Κατʼ αναλογία, μετά μια διετή σφοδρή αντιπαράθεση της τότε αντιπολίτευσης με το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, με επίκεντρο ζητήματα διαφθοράς και έπειτα από τρεις αλλεπάλληλες εκλογές, η ΝΔ κερδίζει (46,89% στις εκλογές της 8ης Απριλίου 1990) και ο Αντ. Σαμαράς αναλαμβάνει υπουργός Εξωτερικών.
Ο Αντώνης Σαμαράς είναι τότε 39 ετών και φαντάζει ως ο πιθανότερος διάδοχος του Κώστα Μητσοτάκη, όποτε και αν αυτός αποχωρούσε.
Οι διαφωνίες με «διαφορές»:
Η πανίσχυρη κυβέρνηση της Ενώσεως Κέντρου βρίσκεται μόνο 17 μήνες στην εξουσία, όταν στις 15 Ιουλίου 1965 και με αφορμή τη διαφωνία του πρωθυπουργού Γεωρ. Παπανδρέου με το στέμμα, για την ανάληψη από τον ίδιο της θέσης του υπουργού Εθνικής Αμύνης, ομάδα 25 βουλευτών με πρωταγωνιστικό ρόλο του Κώστα Μητσοτάκη, αποχωρούν από το κόμμα, ανατρέποντας την εκλεγμένη κυβέρνηση, δυόμισι χρόνια πριν από τη λήξη της θητείας της. Έπειτα από δύο ακόμη αλλεπάλληλα κύματα αποχωρήσεων, σχηματίζεται η λεγόμενη κυβέρνηση των «αποστατών», οι οποίοι στηρίζονται με ψήφο εμπιστοσύνης από το αντίπαλο κόμμα.
Αντίστοιχα τον Απρίλιο του 1992 ο πρωθυπουργός Κώστας Μητσοτάκης, μέσω συνέντευξης Τύπου, αποπέμπει, λόγω διαφωνίας μαζί του, τον Αντώνη Σαμαρά και καταλαμβάνει ο ίδιος τη θέση του υπουργού Εξωτερικών.
Τέσσερις μήνες αργότερα (Οκτώβριος 1992), ο Αντ. Σαμαράς παραιτείται από βουλευτής και αποχωρεί από τη ΝΔ, χωρίς να ανατρέψει την κυβέρνηση, και στις 30 Ιουνίου 1993 ιδρύει μαζί με τον Νικήτα Κακλαμάνη την Πολιτική Άνοιξη.
Τον Σεπτέμβριο του 1993, 7 μήνες πριν από τη λήξη της θητείας της και ενώ η χώρα έχει εισέλθει ήδη σε προεκλογική περίοδο και η πολιτική ζωή πνίγεται από προβλήματα στην κυβέρνηση και στο κόμμα (εξωτερικά ζητήματα, π.χ. Σκοπιανό, εσωτερικά, π.χ. ιδιωτικοποίηση μπλε λεωφορείων, σκάνδαλα π.χ. πώληση τσιμέντων Ηρακλής, άδειες κινητής τηλεφωνίας, κυβερνητικής συνοχής π.χ. παραιτήσεις των υπουργών Θ. Κανελλόπουλου, Έβερτ, Δήμα), ο Αντ. Σαμαράς και ο Νικήτας Κακλαμάνης δέχονται στο κόμμα τους τον Γ. Συμπιλίδη, που αποχωρεί από τη ΝΔ, χωρίς να παραιτηθεί από τη βουλευτική του έδρα, ανατρέποντας έτσι την κυβέρνηση.
Τελική διαφορά
Ο Κώστας Μητσοτάκης, αφού πέρασε από την πολιτική μοναξιά του μικρού κόμματος των Νεοφιλελευθέρων που ίδρυσε, άλλαξε οριστικά στρατόπεδο, όταν επιζήτησε και πέτυχε το1980 την προσχώρησή του στο κόμμα της ΝΔ, του Κωνσταντίνου. Καραμανλή, που λυσσαλέα πολέμησε την περίοδο 1961-1963 αλλά και το 1977 και της οποίας τελικά ανέλαβε την ηγεσία.
Ο Αντώνης Σαμαράς πέρασε και αυτός από τη δική του πολιτική μοναξιά της Πολιτικής Άνοιξης, στο τέλος επιζήτησε και πέτυχε την επάνοδό του στο κόμμα από το οποίο ξεκίνησε, διεκδικώντας σήμερα την ηγεσία του, χωρίς νʼ αλλάξει στρατόπεδο.
Επιμύθιο
Οι πρωταγωνιστές της πολιτικής δεν πρέπει να αρνούνται από την Ιστορία την αλήθεια, γιατί στην πολιτική πολλές φορές το επιφαινόμενο είναι εντελώς διαφορετικό από την πραγματικότητα.
Ο Κώστας Μητσοτάκης, για τους πολιτικούς του αντιπάλους και ιδιαίτερα για τον Ανδρέα Παπανδρέου, ήταν ο «αρχιαποστάτης».
Ο Κων. Μητσοτάκης καλούσε επανειλημμένα όσο ήταν εν ζωή, τον Ανδρ. Παπανδρέου, σε ένα δημόσιο διάλογο για να φωτιστεί εκείνη η περίοδος και να ξεκαθαριστούν τα γεγονότα.
Ο Ανδρ. Παπανδρέου απέκρουε κάθε τέτοια περίπτωση και έτσι χάθηκε η ευκαιρία να καταγραφεί η αλήθεια για την πρόσφατη πολιτική Ιστορία που μόνο οι πρωταγωνιστές της είναι σε θέση να γνωρίζουν.
Ο Αντ. Σαμαράς, αντίστοιχα, για τους δικούς του αντιπάλους, είναι «προδότης».
Θα δεχόταν άραγε σήμερα ο κ. Μητσοτάκης αυτό που για χρόνια του αρνήθηκε ο Ανδρέας Παπανδρέου;
Η ιστορία των δύο ανδρών έχει ομοιότητες, έχει όμως και διαφορές (σημαντικές μάλιστα), έτσι ώστε να μην επαναλαμβάνεται ως φάρσα.