Γράψτε τον Αλμούνια στα παλιά σας τα παπούτσια…
Με την αυταπάτη μάλιστα ότι αυτός είναι η εξουσία, αφού επιλέγει την κυβέρνηση. Κορόιδα, ο Αλμούνια, οι Βρυξέλλες μάς κυβερνούν. Κι εμείς, η Ελλάδα, ούτε καν υποκατάστημα δεν είμαστε. Απλή… θυρίδα!
Περιμένουμε λοιπόν να δούμε τι θα πει ο κάθε Αλμούνια… Και τότε προς τι τα προγράμματα των κομμάτων, αφού άλλος αποφασίζει την πολιτική και η «κυβέρνηση» (ναι, με εισαγωγικά) είναι ο διεκπεραιωτής, ο υπάλληλος του μεγάλου αφεντικού, που τον κάναμε κορώνα στο κεφάλι μας; Και βγάζει τις ντιρεκτίβες ανάλογα με τα… αισθήματα που έχει απέναντί μας. Απόδειξη ότι εμείς, η Ελλάδα, είμαστε το μαύρο πρόβατο. Όταν υπάρχουν άλλα πιο μαύρα, η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και ακόμη περισσότερο μαύρα, η Γαλλία, η Αγγλία και η Γερμανία, με ελλείμματα που τύφλα να ʼχουν τα δικά μας… Τι προκύπτει; Ότι δεν υπάρχει η ίδια αντιμετώπιση από το αφεντικό… Γιατί ποιος θα βγάλει γλώσσα στον Σαρκοζί, στη Μέρκελ, όταν επιβάλλουν τους όρους; Ενώ εμείς το βουλώνουμε… Παρότι ξέρουμε ότι δεν μπορεί να μας κάνει τίποτε ο κ. Αλμούνια. Πώς θα μπορούσαμε να αντιδράσουμε; Ο πρωθυπουργός κ. Παπανδρέου, αλλά και ο τέως κ. Καραμανλής, να είχαν πετάξει στο τραπέζι μια προειδοποίηση. Μην ξεχνάτε ότι μια αγορά 10.000.000 δίνει δουλειά σε εργαζομένους σας, σε βιομηχανίες και επιχειρήσεις σας. Και… αντιστάθμισμα δεν μας δίνετε… Μην παρατραβάτε λοιπόν το σχοινί… Γιατί έτσι για… πλάκα μπορεί να πάρουμε κι εμείς μέτρα. Όπως ένα μποϊκοτάζ σε προϊόντα σας…
Το θέμα δεν είναι ο Αλμούνια. Αλλά αν η χώρα μας, και η κάθε χώρα, χρειάζεται λογιστή. Γιατί τότε πρόβλημα δεν υπάρχει. Τι έχεις στο ταμείο, μέχρι τόσα μπορείς να πληρώσεις και από κει και πέρα ας κόψει ο κόσμος το κεφάλι του. Όμως η χώρα χρειάζεται «μάνατζερ» και όχι λογιστή! Κι αυτός είναι ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του. Θα πρέπει να βρεις τα χρήματα που θα εξασφαλίζουν ένα αξιοπρεπές, έστω το ελάχιστο ανθρώπινο επίπεδο διαβίωσης του λαού σου. Και τη βελτίωση των συνθηκών ζωής. Και μπορείς να το καταφέρεις. Ακόμη και προσφεύγοντας σε δανεισμό. Τι 300 τι 400 δισ. ευρώ το έλλειμμα. Ποιος θα αφήσει μια χώρα να χρεοκοπήσει; Να χάσουν μια αγορά 10.000.000; Ανάγκη να πουλήσουν έχουν οι μεγάλοι της Ευρώπης. Και της Αμερικής. Άλλωστε, όπως λέει και η φίλη μας η Λιάνα Κανέλλη, επτά φορές, από την εποχή του Τρικούπη, χρεοκοπήσαμε και όμως δεν… χαθήκαμε… Δεν πεθάναμε…
Δάνεια λοιπόν, αφού όμως παράλληλα κόψεις τις μίζες. Η κατασκευή ενός δρόμου θα κοστίζει όσο π.χ. στην Ισπανία, όπου είναι το ένα τρίτο (!) σε σχέση με τα λεφτά που παίρνουν οι δικοί μας «νταβατζήδες» (τʼ άλλα δύο τρίτα αντιλαμβάνεστε πού πάνε…)
Η λύση στο σημερινό οικονομικό αδιέξοδο, κύριε Παπανδρέου, δεν είναι η προσφυγή στο χαράτσι των έμμεσων φόρων, όπου πληρώνει ο αγρότης το ίδιο που πληρώνει και ο κάθε Κόκκαλης… Είναι το ευρύ πεδίο της φοροδιαφυγής και των φορολογικών παράδεισων και των αφορολόγητων εισοδημάτων, απʼ όπου μπορούν να αντληθούν έσοδα. Με την προϋπόθεση ότι θα υπάρξουν μηχανισμοί (μηχανοργάνωση παντού, κάτι που δεν γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη) και αδιάφθοροι που θα κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Γιατί οι πειρασμοί είναι μεγάλοι και οι αντιστάσεις δυστυχώς υποχωρούν, με πολύ λίγες εξαιρέσεις…
Πάνω από όλα σήμερα, κύριε πρωθυπουργέ, είναι η αγορά! Πώς δεν θα κατεβάσει ρολά! Πώς δεν θα στεγνώσει. Πώς θα έχει λεφτά ο καταναλωτής, ο πολίτης, για να αγοράσει. Αν δεν υπάρχει καταναλωτής, τίποτε δεν μπορεί να δουλέψει. Από το μικρό μαγαζί μέχρι τις βιομηχανίες και τα εργοστάσια…
Πάρτε λοιπόν δάνεια, κλείστε συμφωνίες με χώρες που τους περισσεύουν χρήματα, διοχετεύστε τα σε έργα ανάπτυξης, στην οικοδομή, να πάρει ανάσα, οξυγόνο η αγορά, που αυτήν τη στιγμή αργοπεθαίνει! Και γράψτε στα παλιά σας τα παπούτσια τον Αλμούνια. Αλλιώς κλάφʼ τα Χαράλαμπε…