Βυζάντιον

Τα τραγούδια που έχουν ταυτιστεί με την
επέτειο του Πολυτεχνείου είναι, ασφαλώς, φορτισμένα συγκινησιακά, αλλά έχουν εξαντληθεί από τους συμβολισμούς της εποχής.
Εντάξει, θα μου πείτε ότι μπορείς να ακούς τα τραγούδια του Μίκη και του Λοΐζου με τον τρόπο που ακούς τη Βέμπο για την 28η Οκτωβρίου. Δεν είναι το ίδιο. Διότι τα θέματα που σου βάζει το Πολυτεχνείο είναι, ακόμα, ανοιχτά. Και αυτό, κατά τη γνώμη μου, είναι πρόβλημα για ολόκληρη την κοινωνία. Είναι πρόβλημα και για μένα που βγάζω αυτήν τη σχιζοειδή συμπεριφορά εδώ μέσα, από τη μια εμφανίζομαι ως κουκουλοφόρος και από την άλλη ως μαντάμ της Φιλοθέης. Ωστόσο ναι, εδώ θα επιμείνω. Δεν είναι διόλου θετικό που το Πολυτεχνείο παραμένει επίκαιρο, πυροδοτεί αντιδράσεις. Διότι, αγάπη μου, αυτό δείχνει τις βαθιές χαρακιές που έχεις στο σώμα σου ως κοινωνία. Η επαναστατικότητα των νέων με γοητεύει. Μου αρέσει, θα ήθελα να την κατανοήσω περισσότερο. Μόνο που ποθώ να τη δω συνδεδεμένη με το σήμερα, όχι με τα φαντάσματα του παρελθόντος. Είναι άλλο να τιμάς τη μνήμη και την αγωνιστικότητα και άλλο να δηλώνεις ότι συνεχίζεις τον ίδιο αγώνα. Γιʼ αυτό και τα τραγούδια του Άσιμου είναι πλέον πιο επίκαιρα από ποτέ. Επειδή περιγράφουν μια μοναχική ματιά, όχι μια συλλογική και καθοδηγούμενη στάση. Με κούρασε η γενιά του Πολυτεχνείου και πολύ περισσότερο η γενιά του. Αρκετά ασχολήθηκα, δεν θέλω άλλο.
•••
«Αλλάζεις συχνά κάθε τόσο στολή, αλλάζεις στολή, αλλάζεις εσύ…» Επιχειρώ κάτι δύσκολο. Προσπαθώ να δω με συμπάθεια την Ντόρα. Όχι πολιτικά, προς Θεού, αυτό μου είναι αδύνατον. Κάνω μια μικρή προσπάθεια να μπω στο βάθος του μυαλού της, στις παιδικές της μνήμες, στην αυθεντική πηγή των δακρύων της – αν δεν έχει μπαζωθεί από τη φιλοδοξία. Αλήθεια, πόσα χρόνια προετοιμάζεται για τη στιγμή που βρίσκεται μπροστά της; Πόσα; Τριάντα; Σαράντα; Πενήντα; Από τη στιγμή που γεννήθηκε; Η Ντόρα ανήκει στους δυστυχείς, στους άτυχους που γεννήθηκαν με το πεπρωμένο τους σφραγισμένο στο μέτωπο. Κατά βάθος ποτέ δεν είχε επιλογή, τον ίδιο σταυρό πήρε στην πλάτη με τον νεαρό Καραμανλή και τον Παπανδρέου 3G. Ταγμένη σε έναν σκοπό, πάντα μέσα στον ίδιο δρόμο και γύρω γύρω συρματόπλεγμα. Βαδίζει. Άνδρες έρχονται, φεύγουν, πεθαίνουν. Παιδιά, γαμπροί, οικογένεια. Είχε τίποτα από όλα αυτά σημασία; Είχε; Θα ήθελα να το ξέρω. Δεν θα το μάθω. Επίσης δεν θα μάθω πώς αισθάνεσαι όταν φτάνεις μπροστά στο πεπρωμένο σου. Τρέμουν τα πόδια ή αισθάνεσαι την ψυχή να επενδύεται με
ατσάλι; Ο Σαμαράς δεν γεννήθηκε μʼ αυτόν τον προορισμό, τον επέλεξε στον δρόμο. Θα του είναι πιο εύκολο αν χάσει. Η Ντόρα, όμως;
•••
«Ήσουνα γόησσα και έκανες μπαμ, γιʼ αυτό σε ψάχνω στα χαμάμ.» Δεν νομίζω ο Άσιμος να το έχει γράψει για την Ντόρα, αλλά φοβούμαι ότι θα την ψάχνουμε πιο μακριά έτσι και ο Σαμαράς τής πάρει αυτό που, νομίζει ότι, της ανήκει. Βλέπετε ακόμα και πριν από τη δήλωση Αβραμόπουλου, οι βασικοί ιμάντες του συστήματος άρχισαν κάπως να μαζεύονται, δεν συμφωνείτε; Θα σας το τεκμηριώσω.
Στον ΔΟΛ είναι εμφανές ότι φοβούνται το σύνδρομο Βενιζέλου. Και επειδή δεν θα ήθελαν για άλλη μια φορά να συνταχθούν με τον ηττημένο, η εντολή του μεγάλου είχε να κάνει με απόλυτη ουδετερότητα. Έτσι εξηγείται και για ποιον λόγο το «Βήμα» έγραψε ότι δεν πρόκειται να δημοσιεύσει δημοσκοπήσεις. (Η εκτίμηση που πήραν από δημοσκόπους επιβεβαίωνε, όντως, το σενάριο του ντέρμπι.) Στον Όμιλο Μπόμπολα αποφάσισαν, όπως θα διαβάσατε στο «Θέμα» και στο «Έθνος», να σταθούν απέναντι στην Ντόρα. Μάλιστα έγινε και σχετική παρέμβαση προς το Mega, μήπως και συγκρατηθούν, κάπως, στη λαγνεία τους προς τη Θεοδώρα. Συνεχίζω: παρά τα περί του αντιθέτου λεγόμενα και ο Όμιλος Λαυρεντιάδη εξέδωσε ντιρεκτίβα ουδετερότητας. Έμειναν μόνο το συγκρότημα Αλαφούζου – Μαρινάκη και ο νέος «Ελεύθερος Τύπος». Υποθέτω ότι θα έμεινε και η Aegean, αλλά αυτοί δεν εκφράζουν δημόσια άποψη, τουλάχιστον με τους γνωστούς συμβατικούς τρόπους. Και φυσικά η περίπτωση του Νικήτα Κακλαμάνη…
•••
Δεν ξέρω τι πρέπει να προκαλεί μεγαλύτερη θλίψη. Η πολιτική συμπεριφορά του ανδρός ή η ευρύτερη κατινιά που διέπει την πολιτική μας ζωή; Να, μου λένε, για παράδειγμα, ότι ο Πάνος Παναγιωτόπουλος πήγε στην Ντόρα, ζήτησε τη θέση του γραμματέα, δεν απέσπασε την υπόσχεση και μετακινήθηκε προς την άλλη πλευρά. Εντάξει, όλοι θυμούνται ότι ο Νικήτας ήταν με τον Σαμαρά, άπαντες παραδέχονται ότι τώρα πάει με την Ντόρα για να διατηρήσει τη θέση του στη δημαρχία. Και εδώ σας έχω νέα. Σπουδαία νέα. Θα θυμάστε πως είχα γράψει ότι ο Άδωνις Γεωργιάδης θα είναι, ως φαίνεται, η επιλογή του ΛΑΟΣ για τη διεκδίκηση του δήμου, ενώ το ΠΑΣΟΚ μάλλον βλέπει προς τη Φώφη. Έλα όμως που στον Καρατζαφέρη προέκυψε και άλλος λαγός. Είναι πιθανό να ακούσατε πως ο Τράγκας θα είναι υποψήφιος με τον ΛΑΟΣ. Δεν είναι πλάκα. Το πιθανότερο είναι να κάνουν αυτοί πλάκα, αλλά η πληροφορία ισχύει, εντάξει;
•••
Τέλος πάντων, μη φεύγουμε από την κουβέντα μας. Το βράδυ της Τρίτης ήμουν σε κεντρικό μπαρ-εστιατόριο όπου χάζευα τον Ευάγγελο Βενιζέλο να δειπνεί με την Ελένη Κούρκουλα και τον σύζυγό της. Πάλι καλά που εμφανίζονται δημοσίως, αλλά, τέλος πάντων, αυτά τα έλυσαν η ζωή παρέα με την ιστορία. Εγώ χάζευα αμίλητος, παρατηρούσα τον τρόπο που τα συνεργεία του «National Geographic» καταγράφουν τα σπάνια πλάσματα της Αφρικής. Μέχρι που φίλος που με συνόδευε το είπε: «Ρε συ Προκόπιε, λες τώρα που η Ντόρα θα τα μαζέψει και θα φύγει να ενεργοποιηθεί ο περίφημος τρίτος πόλος; Μωρέ λες να ήρθε η ώρα για μια πιο ρεαλιστική προσέγγιση του σεναρίου;» Δεν νομίζω. Δεν το νομίζω, επειδή δεν πιστεύω ότι η Ντόρα θα φύγει από το κόμμα. Τι θα επικαλεστεί; Μια ήττα που την προκάλεσε η άποψη της βάσης; Δύσκολα. Η Ντόρα έτσι και χάσει θα εξαϋλωθεί και θα εμφανιστεί εκ νέου, σαν όραμα, σε κάτι κτήματα που διαθέτει στη Σαβοΐα. Ο μπαμπάς της θα ζήσει πια για πάντα. Δεν θα είναι αθάνατος, αλλά απέθαντος.
•••
Τώρα έκανα ένα μικρό διάλειμμα και χάζευα ένα πολιτικό μπλογκ, αξιοπρεπές σε γενικές γραμμές, μέχρι που υποχρεώθηκε τις τελευταίες μέρες να δηλώσει και επισήμως ότι ακολουθεί την Ντόρα. Διαβάζω τον τίτλο για τον πρόεδρο της Άνοιξης που συμμάχησε με τον πρόεδρο του ΚΕΠ ξυπνώντας μνήμες στον οπαδό της Νέας Δημοκρατίας. Μόνο που αυτό δεν είναι τίποτα. Τώρα αρχίσαμε. Και έχουμε άπλετο χρόνο στη διάθεσή μας! Πιστεύω ότι στις 29 Νοεμβρίου το τοπίο θα είναι αρκετά πιο πολιτισμένο από εκείνο που άφησαν πίσω τους αυτοί που ανέλαβαν να διευθετήσουν τη διαδοχή του Καλιγούλα από τον Κλαύδιο. Ο Καλιγούλας, μετά της οικογενείας του φυσικά, σφαγιάστηκε με συνοπτικές διαδικασίες. Εκεί θα σφάζονται συνέχεια. Μιλάμε για πολύ αίμα και, με λίγη τύχη, μπορεί να ανακατευτεί και με σπέρμα. Επιτέλους κυρία και κύριοι, επιτέλους! Δώστε μας αυτό που θέλουμε. Τουλάχιστον ο ηττημένος ας παραδοθεί προς λιντσάρισμα στον αγνό κόσμο της παρατάξεως…