Αξιοκρατία ή τίτλοι καταγωγής;
Τα «τζάκια» και στη συνέχεια οι «πολιτικές δυναστείες», με μακροβιότερη εκείνη της «δυναστείας των Παπανδρέου», όχι μόνο ταλάνισαν τη χώρα, αλλά στην πλειοψηφία των περιπτώσεων επέτειναν την εξάρτηση της Ελλάδας από ξένα κέντρα αποφάσεων.
Η πολιτική μας ιστορία βρίθει παραδειγμάτων σύμφωνα με τα οποία «για λόγους κομματικής υπεροχής αναδείχθηκαν πολιτικοί με χαλαρή συνείδηση και ανοχή ως προς το θέμα της ξενικής εξάρτησης». Μάλιστα, αυτή η κατάσταση συνέτεινε στη διαμόρφωση μιας οιονεί πατροπαράδοτης προσήλωσης σε ξένους προστάτες, αφού πέρα από τα προσωπικά συμφέροντα επικρατεί, στους συγκεκριμένους κύκλους, και η αντίληψη ότι «η μικρή Ελλάδα δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς ξένες “πλάτες”…».
Η «προστασία», συνυφασμένη με την παρουσία αυτού του τόπου στη χορεία των ανεξάρτητων ευρωπαϊκών χωρών, διακυμάνθηκε με την επιβολή επί του τραχήλου των Ελλήνων μιας ξενόφερτης κληρονομικής μοναρχίας, εκπροσώπου των ξένων συμφερόντων, πέριξ της οποίας συγκεντρώθηκαν τα «τζάκια» και στη συνέχεια οι «πολιτικές δυναστείες», και κατʼ επέκτασιν οι τελευταίες διαχειρίζονταν τον τρόπο νομής των ωφελημάτων της εξουσίας και επωμίζονταν την επιτήρηση του λαού να παραμένει πειθαρχικός τοις κείνων ρήμασι…
Και στις ελάχιστες περιπτώσεις που από έλληνες πολιτικούς αποτολμήθηκε η αποτίναξη της «ξένης προστασίας» και κατʼ ακολουθίαν η χάραξη πολυδιάστατης ανεξάρτητης εξωτερικής πολιτικής, μοναρχία (ανάκτορα), μεταπρατικό κεφάλαιο και οι «πολιτικοί» εκφραστές και των δύο, «από κοινού συμφέροντος ορμώμενοι», συνέτειναν στη βίαιη ή μεθοδευμένη ανατροπή των ανυπάκουων…
Η Μεταπολίτευση του 1974, και εν μέσω μιας νέας εθνικής καταστροφής την οποία προκάλεσε η άφρων συμπεριφορά των ανδρεικέλων της CIA, που υποδυόταν την «κυβέρνηση της Ελλάδας» για μια επταετία, ναι μεν κάτω από τη λαϊκή οργή σάρωσε την ξενόφερτη μοναρχία, αλλά δεν συνέβη το αυτό και με τους εγχώριους αγωγούς της ξένης εξάρτησης…
Βεβαίως, μετά τη Μεταπολίτευση δεν παρουσιάζεται το φαινόμενο του «Φάδερ Δημητρίου Μπάλφουρ», που από το παρεκκλήσιο του Ευαγγελισμού όριζε τις κυβερνήσεις και τον πρωθυπουργό της χώρας, ούτε και το προηγούμενο του «καουμπόη» πρεσβευτή των νέων προστατών, των ΗΠΑ, οι οποίες από το 1947 υποκατέστησαν τη βρετανική προστασία, του Πιουριφόι, αλλά μέσω της διείσδυσης του πολυεθνικού κεφαλαίου και της κυριαρχίας στην πλειοψηφία των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης προλειαίνουν το έδαφος και δημιουργούν το περιβάλλον για την «κατασκευή» πλειοψηφιών, αλλά και «ηγετών» προθύμων να εναρμονισθούν με τις επιταγές τους, που παραπέμπουν ευθέως στην ξένη εξάρτηση…
Προ του διλήμματος αυτού ευρίσκεται κατʼ αυτάς το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, το οποίο ενδομύχως αναρωτάται: «Ποτέραν των οδών τράπωμαι;».
Ποίος εξ εκείνων που επιζητούν να ηγηθούν του κόμματος παρέχει τα εχέγγυα του «ανυπάκουου στις ξένες εξαρτήσεις» και ποίος προσβλέπει «προς τα Σούσα για σατραπείες και άλλα τέτοια»…
Το παρελθόν, η καταγωγή, τα «πολιτικώς πεπραγμένα» συνθέτουν το πορτρέτο ενός εκάστου των υποψηφίων, έστω και αν κάποιοι εξ αυτών «απαρνούνται», υποκριτικώς βεβαίως, και αυτήν την οικογενειακή τους καταγωγή!
Το πολιτικό σύστημα a la Graeca λειτουργεί στηριζόμενο στην αρχή των «συγκοινωνούντων δοχείων» μεταξύ κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης: Η μία «πολιτική δυναστεία» παραπέμπει στην αντίστοιχη στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Όμως, στην περίπτωση των διαδικασιών της διαδοχής στη Νέα Δημοκρατία διαφαίνεται ουσιώδης διαφοροποίηση από τα κρατούντα και προϊδεάζει για ανατροπή της «καθεστηκυίας τάξης»… Η εκλογική ήττα της 4ης Οκτωβρίου αποσυναρμολόγησε τους αρμούς και τους «προσωπικούς μηχανισμούς» στο νεοκλασικό της Ρηγίλλης και τείνει να κηρύξει αποσυνάγωγους τους γόνους των «πολιτικών δυναστειών»!
Δεν είναι μόνο η απώλεια της εξουσίας που συνέβαλε σʼ αυτήν την επανάσταση, να τεθεί δηλαδή υπό αμφισβήτηση η κρατούσα αντίληψη στον συντηρητικό χώρο ότι «φαμίλιες» τινές κέκτηνται κληρονομικώ δικαιώματι το… προνόμιο να ηγούνται του χώρου και της παράταξης, αλλά κυρίως η αμφισβήτηση της εκλογικής βάσης της παράταξης να χρησιμοποιείται ως χειροκροτητής των αποφάσεων του ιερατείου της «σοφής ηγεσίας»…
Η ήττα της 4ης Οκτωβρίου, σε συνδυασμό με την διεθνή οικονομική κρίση και τις βαριές επιπτώσεις της και στην ελληνική οικονομία, συνέβαλε να συνειδητοποιήσει η μικρομεσαία οικονομική τάξη, που αποτελεί και τη σπονδυλική στήλη του συντηρητικού χώρου, ότι δεν είναι δυνατόν να σκέπτεται και να αποφασίζει ένα μικρό, κλειστό κύκλωμα εξουσίας, χωρίς αυτούς γιʼ αυτούς…
Ταυτοχρόνως τα μικρομεσαία αυτά οικονομικά στρώματα, διακρινόμενα από μια έντονη ευαισθησία για την εθνική πορεία της χώρας, δεν συγχωρούν αποκλίσεις από την ευθεία αυτή και επιτάσσουν όχι μόνο τη δημιουργία ενός ανοικτού κόμματος στα ρεύματα της εποχής, αλλά αποστρέφονται, κυρίως, την υποκατάσταση της αξιοκρατίας από… τίτλους καταγωγής και… κληρονομικά δικαιώματα!