Το γουέστερν-σπαγγέτι μιας εκλογής σε οθωμανική επαρχία των Βαλκανίων

Τα χαρακτηριστικά της εσωτερικής κρίσης είναι εξόφθαλμα: Μια κυβέρνηση παραζαλισμένη, στις συμπληγάδες προεκλογικών επαγγελιών και μετεκλογικών διαψεύσεων, που συγκρούεται και ματώνει με προβλήματα που είχε υποτιμήσει και που η ίδια διόγκωσε. Μια κοινωνία σε κατάσταση νευρικής κατάρρευσης υπό τον βομβαρδισμό συνεχώς αναθεωρούμενων κυβερνητικών αποφάσεων και νέων αιματηρών μέτρων – τόσο σκληρότερα αισθητών όσο διαψεύδουν τις καλλιεργημένες προσδοκίες ανάσας. Και ένας πρωθυπουργός, δέσμιος φαντασιώσεων θαυματουργής κινητικότητας, που αναλίσκεται σε αυτοσχέδιες διπλωματικές εξορμήσεις σε ναρκοθετημένα πεδία. Εσωτερικά μια χώρα σε καθεστώς γενικευμένης ανισορροπίας.
Τα χαρακτηριστικά της εξωτερικής κρίσης σχηματοποιούν αδρά τρεις ειδήσεις στην επικαιρότητα: Ο «Κίσινγκερ της Τουρκίας» Νταβούτογλου αναγνωρίζει –με ομιλία του στη Βοσνία– ότι στόχος της πολιτικής του είναι «η αναβίωση της οθωμανικής εποχής στα Βαλκάνια». Εκδότες των εφημερίδων της Θράκης δηλώνουν σε τηλεοπτική εκπομπή ότι η Τουρκία, διά του προξενείου, ασκεί συνδιοίκηση στην επαρχία (που έχει εντάξει στην απέναντι επικράτεια τουρκικός σχολικός χάρτης) και ότι οδεύουμε σε χειρότερα. Ο Ερντογάν αξιοποιεί την πρόσφατη επίσκεψη Παπανδρέου με επιστολιμιαίο διπλωματικό ελιγμό ενίσχυσης των αμερικανικών πιέσεων για ελληνοτουρκικές διαπραγματεύσεις εφʼ όλης της ύλης (των «συνοριακών διαφορών και άλλων συναφών θεμάτων», κατά τη συμφωνία του Ελσίνκι). Και ταυτόχρονα στέλνει επεξηγηματικό μήνυμα με εικονικούς αεροπορικούς βομβαρδισμούς νησιών του Αιγαίου. Στην Κύπρο η Άγκυρα απειλεί διχοτόμηση, εάν δεν γίνει δεκτή λύση (μεταμφιεσμένου προτεκτοράτου) μέσα στους προσεχείς μήνες. Εξωτερικά μια χώρα σε στενή πολιορκία.
Σʼ αυτήν τη δεινή εθνική πραγματικότητα κραυγάζει η ανάγκη εμφάνισης ενός πολιτικού αντίβαρου σοβαρότητας, γνώσης και σωφροσύνης, μιας μείζονος αντιπολίτευσης ηθικά απρόσβλητης, φωτισμένης και ικανής να παρεμβαίνει σωτήρια στις κρισιμότερες στιγμές για τη διόρθωση της πορείας του μεθυσμένου εθνικού καραβιού.
Αυτή η ανάγκη είναι οδυνηρά αισθητή από αυτούς που ψήφισαν τη ΝΔ, από αυτούς που ψήφισαν μικρά κόμματα ή δεν ψήφισαν στις πρόσφατες εκλογές, αλλά και από αυτούς που ψήφισαν τις ελπίδες τους στην κυβερνητική αλλαγή. Είναι αισθητή από όλους, εκτός από τις κυρίαρχες δυναστείες φεουδαρχών αυτού του «νεοδημοκρατικού» πολιτικού τιμαρίου, που συνασπισμένες ενώπιον δυνάμεων αμφισβήτησης δεν βλέπουν ούτε αισθάνονται τίποτε πέραν της απειλής για τα ιδιοκτησιακά τους προνόμια.
Έτσι η διαδικασία για την ανάδειξη αντικαταστάτη του κ. Κ. Καραμανλή στην ηγεσία προσέλαβε βαθμιαία, με την πάροδο των εβδομάδων, τα γκροτέσκα χαρακτηριστικά ταινίας γουέστερν-σπαγγέτι, με θέμα την εκλογή νέου δημάρχου ή σερίφη στο Σίλβερ Σίτι.
Έχουμε σε πρώτο πλάνο, κάποιους/κάποιες υποψηφίους με το ένδυμα της πολιτικής ευπρέπειας, να ασκούν από το γυαλί το δοκιμασμένο ταλέντο γητευτή φιδιών ή ιεροκήρυκα, να αναλύονται σε φραστικά προσκυνήματα στο εικόνισμα του απερχομένου αρχηγού (για την αποκαθήλωση του οποίου μοχθούσαν ακούραστα επί πενταετία) και να δίνουν όρκους ενότητας και εσωκομματικής δημοκρατίας σε περίπτωση εκλογής τους. Και παράλληλα να εκτίθενται σε μάχες εκ του πλαγίου για το «στήσιμο» της εκλογής και την κινητοποίηση μηχανισμών και δικτύων ελέγχου του κόμματος, για την εξύφανση των οποίων είχαν φορτώσει επί έτη στον κόκορα τα υπουργικά τους καθήκοντα, με δεινές για τη χώρα συνέπειες.
Και έχουμε σε δεύτερο πλάνο την εξαπόλυση στο «γυαλί» των «παλικαριών» ή των «σμπίρων» ή των «φουσκωτών», με τις γλώσσες απλωμένες σε κίνηση λάσου κατά του μισητού αμφισβητία της αυθεντίας και της μοναδικότητας των και διεθνώς αναγνωρισμένων τίτλων ιδιοκτησίας της παράταξης.
Και τέλος έχουμε την απίθανη χορωδία των υποστηρικτών, από τον άλλοτε αδυσώπητο Μιλτιάδη έως τον αυτοπροσδιοριζόμενο Τουρκομουσουλμάνο Αχμέτ Ιλχάν…
Με το ξετύλιγμα αυτής της ταινίας στη διάρκεια του μηνός και παρά τις προσπάθειες ενός ελεγχόμενου μηχανισμού τηλεοπτικής χειραγώγησης να συσκοτίσει την εικόνα, είδαν οι –έχοντες οφθαλμούς ιδέναι– πολίτες τη μαγνητική τομογραφία του εγκεφάλου μιας ομάδας επαγγελματιών της πολιτικής που διεκδικούν την ιδιοκτησία της χώρας. Και το θέαμα δεν ήταν ελκυστικό:
Δεσπόζουσα παράσταση, κυρίαρχος πόθος, συχνότερα επαναλαμβανόμενη λέξη δελεασμού κομματικών ψηφοφόρων: η Εξουσία. Η επάνοδος στην εξουσία. Πίσω από σιβυλλικές κομματικές ετικέτες, μοναδική κινούσα αρχή: η ιδιοτέλεια. Η ψιθυριστή ιδεολογία του «συνδικάτου». Στη λαϊκή γλώσσα του Μάκη Γιακουμάτου: το Μαγαζί. Πρώτα το μαγαζί. (Και το κορίτσι.) Κουβέντες για λαό, έθνος, πατρίδα και τα τοιαύτα είναι ύποπτα… πατριδοκαπηλίας. Ως τέτοια προφανώς απουσίασαν από το γλωσσάριο πλείστων ομιλιών προς κομματικά μέλη, αφού οι φίλοι κρατήθηκαν σε απόσταση από το εκλογικό μυστήριο της 29ης του μηνός.
Μένει να δούμε ποια νέα επεισόδια αυτής της αναμέτρησης… ιδεών στο Σίλβερ Σίτι μάς επιφυλάσσουν το σημερινό συνέδριο και τα επακόλουθά του στο απίθανο πολιτικό σκηνικό της άμοιρης χώρας.