Ένα παιδί της κοινωνικής οργής… εκφραστής της εξουσίας

Η φυσιογνωμία του δεν παραπέμπει στο στερεότυπο του συνδικαλιστικού στελέχους «ελληνικής κοπής».
Βλοσυρό και επιτηδευμένο, περίφροντες ύφος. Βαριά δαχτυλίδια στους παράμεσους των δακτύλων του, ως όργανα «άμυνας και επίθεσης» σε περιπτώσεις «κοινωνικών αγώνων» και επαναστατικής γυμναστικής στις παρειές «αντιπάλων».
Ενδεχομένως η καταγωγή -από τα Λαπατοχώρια της Επαρχίας Καλαβρύτων- τοπίο που διαμορφώνει μια μικρή εύφορη κοιλάδα την οποία διαρρέει το κελαρυστό ρέμα των απαρχών του Σελινούντα ποταμού, να συνέτεινε, κατά τη θεωρία του περιβάλλοντος, στη διάπλαση πράου χαρακτήρα.
Παραλλήλως ο αχός από τα σοσιαλιστικά κηρύγματα, ήδη από τις απαρχές του 19ου αιώνα, των Παναγιώτη Σοφιανόπουλου, Αριστείδη Οικονόμου, των Χριστιανοσοσιαλιστών του Αρνέλλου, των Ουτοπιστών, Διονύση και Λουίζας Καραμπίλια και οι διακηρύξεις των αρειμάνιων κλεφτοαρματωλών Πετιμεζαίων («Αγωνιζόμαστε για τα διάκια του Λαού και των Αρμάτων») να επηρέασε τη σκέψη, αλλά και τη δράση του νυν υφυπουργού Εργασίας Γιώργου Κουτρουμάνη και να τον ώθησε στην ενεργό συνδικαλιστική δράση.
Ταυτοχρόνως, μικρός, ίσως, παρακολουθούσε στο καφενείο του χωριού του -και τα καφενεία στις μικρές κώμες μέχρι πρότινος αποτελούσαν την αγορά κατά την έννοια του όρου που συναντάται στις αρχαίες πόλεις κράτη- την αγανάκτηση των συγχωριανών του από τη δράση των κοτζαμπάσηδων Ζαϊμαίων, -η μικρή εύφορη κοιλάδα ήταν ένα από τα τσιφλίκια της- τα διαθρυλούμενα «Τι Ζαΐμης, τι Μπραΐμης».
Βεβαίως η μικρή ηλικία του τότε και οι περιορισμένες γνώσεις δεν του επέτρεπαν να συνειδητοποιήσει την ουσία του μαρξιστικού παραγγέλματος, «Η θέση του ατόμου στην παραγωγή, καθορίζει και τη θέση του στην κοινωνική τάξη».
Η οικογένειά του δεμένη με πελατειακές σχέσεις, όπως και το σύνολο των οικογενειών των φτωχοαγροτών της Κυναιθίας, με τον βουλευτή της περιφέρειας, αναζητούσε μέσω αυτής της «γνωριμίας» να «βολέψει» τον βλαστό της στο Δημόσιο για μια «καλύτερη ζωή».
Η πορεία από τα Λαπατοχώρια στο υφυπουργικό Γραφείο Εργασίας της οδού Πειραιώς διήλθε, ως γνωστόν, από τον συνδικαλισμό, με κορύφωση την προεδρία της Ομοσπονδίας Υπαλλήλων Ασφαλιστικών Ταμείων και τη συγκατάλεξή του στη στρατιά των 50.000 συνδικαλιστικών στελεχών, που ελέω νόμων και γραφών σιτίζονται, χωρίς να προσφέρουν την ανάλογη εργασία, πλουσιοπαρόχως από το δημόσιο πρυτανείο!
Το «παιδί της κοινωνικής οργής» από τα Λαπατοχώρια των Καλαβρύτων, διακεκριμένος συνδικαλιστής πλέον, με προνόμια και οφίκια, που τον κατέτασσαν στους «πιο ίσους από τους ίσους», απολησμόνησε τις διδαχές του Μπέρναρ Σω, που είχε διαβάσει, και τον είχαν τόσο εντυπωσιάσει, στα γυμνασιακά του χρόνια:
• «… Καθένας που κάνει δουλεία πιο λίγη απ’ αυτήν που αναλογεί στο μερίδιό του και παίρνει ολόκληρο το μερίδιό του απ’ τον πλούτο που παράχτηκε, αυτός είναι κλέφτης και σαν τέτοιο πρέπει να τον αντιμετωπίσουμε…» (ΜΠΕΡΝΑΡ ΣΩ: Τα Κοινωνικά Συστήματα. Απόδοση Σ.Α. Επιμέλεια – Πρόλογος: Στάθη Δ, Πρωταίου. Εκδοτικός Οίκος Α. ΣΕΕΝΑΝ. Σοφοκλέους 49 Αθήναι).
Τα προς στιγμή, όμως, «σύνδρομα κοινωνικής ενοχής», τα διασκέλισε αναλογιζόμενος ότι το «ύφος, το ηθικό πάθος και η αγάπη για τον συνάνθρωπο, δηλαδή η δράση υπέρ του συνόλου, υπερέχει των διαπιστώσεων του δύστροπου Ιρλανδού»!
Κυρίαρχος, πλέον, στο υπουργείο Εργασίας και σε ρόλο, βεβαίως ανομολόγητο, επιτηρητή, του έστω και αμβλύωπος προς τον Ευάγγελο Βενιζέλο συνταγματολόγου Ανδρέα Λοβέρδου, απετάξατο και τη βασική σοσιαλιστική, αλλά και συνδικαλιστική αρχή, «Η εργασία είναι δικαίωμα και συνιστά υποχρέωση της Πολιτείας να την παρέχει στους πολίτες της», χωρίς βεβαίως αποχρώσεις της ίριδας, διαγκωνιζόμενος στα τηλεοπτικά παράθυρα έχοντας τη συνηγορία κομματικών «δημοσιογράφων», με τα ατυχή παιδιά των Stage των 400 ευρώ!
Ο κ. Κουτρουμάνης, αξιωματούχος μιας σοσιαλιστικής(;) κυβέρνησης, της οποίας προΐσταται ο πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, Γ. Παπανδρέου ο Νεώτερος, και της οποίας τα μέλη – υπουργοί ουδέ καν υποβάλλονται στον κόπο να μελετήσουν τα κείμενα αυτού του διεθνούς οργανισμού -αν και ανακύπτει το ερώτημα «γιγνώσκουν α αναγιγνώσκουν»- εμφανίζεται υπέρμαχος των επιδομάτων ελεημοσύνης προς τους ανέργους και τους πολίτες που διακινούνται κάτω από τα όρια της φτώχειας.
Αναγιγνώσκουμε στις διακηρύξεις της Σοσιαλιστικής Διεθνούς:
• «… Ο Σοσιαλισμός αντιπαθεί τις ελεημοσύνες, όχι μόνο για λόγους αισθηματικούς, αλλά και για την ταπείνωση στην οποία υποβάλλουν τα άτομα που έχουν ανάγκη και γιατί ενσταλάζουνε στις ψυχές τους το μίσος… και επιπλέον γιατί σε μια χώρα όπου υπάρχει κοινωνική δικαιοσύνη οι ελεημοσύνες είναι περιττές… Και μάλιστα όσοι αρέσκονται στον ρόλο του Καλού Σαμαρείτη, ας μην ξεχνούν ότι δεν θα υπήρχαν Καλοί Σαμαρείτες, αν δεν υπήρχαν ληστές… Οι σωτήρες και οι ελευθερωτές ίσως είναι λαμπροί για μυθιστορήματα και αγιογραφίες, μια όμως που δεν είναι δυνατόν να υπάρχουνε, χωρίς αμαρτωλούς και θύματα, είναι κακά κοινωνικά συμπτώματα…».
Γεώργιος Κουτρουμάνης: Χθες «παιδί της κοινωνικής οργής»… Σήμερα εκφραστής μιας κατεστημένης εξουσίας, που θέλει και διαιωνίζει «κάποιους πιο ίσους από τους ίσους»…
Αχ, «πού είσαι νιότη που ‘δειχνες πως θα γινόμουν άλλος»…