Έναν μήνα μετά

Τριάντα μέρες μετά τις εκλογές είναι ασφαλώς μικρό χρονικό διάστημα γενικά. Δεν είναι όμως καθόλου μικρό για να κρίνει κανείς αντικειμενικά, αν σε αυτόν τον μήνα άρχισαν να επιβεβαιώνονται οι διακηρύξεις της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ ότι δεν αποτελεί απλή εναλλαγή, αλλά ουσιαστική αλλαγή, ή αν επιβεβαιώνονται όσα υποστήριζε το ΚΚΕ προεκλογικά και υποστηρίζει στη διάρκεια ολόκληρου αυτού του μήνα.
Δεν βιαζόμαστε, για τον απλούστατο λόγο ότι ήταν δεδομένο, είτε ερχόταν στην κυβέρνηση η ΝΔ είτε το ΠΑΣΟΚ, όπως και ήρθε, πως θα είχαμε μια νέα αντιλαϊκή θύελλα κατά των εργαζομένων. Τα γεγονότα είναι συγκεκριμένα.
Στον ένα μήνα που πέρασε οι δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι σε καθεστώς Stage βρέθηκαν στον δρόμο. Ο ετήσιος κρατικός προϋπολογισμός, σύμφωνα με το προσχέδιο που δημοσιοποιήθηκε, συγκροτεί το πρώτο μεγάλο κύμα της αντιλαϊκής θύελλας: Αύξηση των έμμεσων φόρων και νέες παροχές στους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους. Απόλυτη συναίνεση στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο κατά του Αφγανιστάν και αύξηση των μισθοφόρων στις ένοπλες δυνάμεις. Συνέχιση της πολιτικής της ΝΔ στο λιμάνι του Πειραιά. Ακόμα και αυτή η απόσυρση των αυτοκινήτων ακυρώθηκε, ενώ προχωράει η αύξηση των τελών κυκλοφορίας.
Από την άλλη, οι κυβερνητικές φιγούρες περί διαφάνειας και περιστολής της κρατικής σπατάλης, δηλαδή ενέργειες που δεν έχουν καμία σχέση με τη δεινή κατάσταση μεγάλων τμημάτων της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, δίνουν και παίρνουν. Το ίδιο και τα τεμάχια κουλουριών που μοιράζουν σε δυόμισι εκατομμύρια άτομα, το περιβόητο επίδομα αλληλεγγύης.
Η επίθεση στο εισόδημα, στο δικαίωμα στην εργασία και στα άλλα δικαιώματα των εργαζομένων, που χειροκροτείται από τον ΣΕΒ, αιτιολογείται από την κυβέρνηση με την ύπαρξη μεγάλων ελλειμμάτων που άφησε η ΝΔ. Πρόκειται για απάτη. Οι πάντες γνώριζαν το ύψος των ελλειμμάτων. Και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και η ΕΕ, φυσικά.
Η επίθεση της ΕΕ και της κυβέρνησης, που συνεχίζει στον δρόμο της ΝΔ, είναι αποφασισμένη και πριν και μετά την εκδήλωση της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης. Αφορά στην κερδοφορία του κεφαλαίου και γιʼ αυτό παίρνονται όλες οι αντίστοιχες αποφάσεις, προκειμένου να φορτωθούν τα βάρη της κρίσης σε εκείνους που δεν ευθύνονται για αυτήν ούτε για τα ελλείμματα: στους εργαζόμενους.
Η επίθεση θα συνεχιστεί ακόμα πιο έντονα, γιʼ αυτό και η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα πρέπει να πάρουν τα μέτρα τους. Μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την επίθεση και να περάσουμε στην αντεπίθεση.