Τρομοκρατίας κοινωνικοπολιτικές αναφορές

Το φαινόμενο της τρομοκρατίας, δηλαδή της άσκησης ένοπλης βίας για την επίτευξη πολιτικών στόχων, δείχνει να επανέρχεται στη χώρα, έπειτα από μια προσωρινή ανάπαυλα μετά τη σύλληψη της «17 Νοέμβρη» και του «ΕΛΑ»,
υπό νέες μορφές και μεθόδους, χωρίς τις σχετικά σαφώς προσδιορισμένες πολιτικοφιλοσοφικές αναφορές του παρελθόντος. Ασκεί ένοπλη τυφλή βία προκαλεί ανησυχία, αβεβαιότητα και ανασφάλεια σε κοινωνία και κράτος, πλήττει δε το διεθνές κύρος της χώρας. Αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα, που φυσικά δεν έχει μορφοποιηθεί ως πολιτική ταυτότητα και ιδεολογία, ενώ πιθανότατα δεν αποτελεί συνέχεια των παλιών μεταδικτατορικών κινημάτων της ελληνικής τρομοκρατίας, που απετέλεσε και ένα ύστερο πολιτικοϊδεολογικό φαινόμενο αντιγραφής ή συνέχειας του γνωστού γερμανοϊταλικού προηγούμενου της δεκαετίας του 1970 (RAF, Ταξιαρχίες), αναζητεί την κοινωνικοπολιτική του δικαιολόγηση και τις όποιες ιδεολογικές του αφετηρίες. Τούτο γιατί στην Ευρώπη και στη Δύση το φαινόμενο της οργανωμένης πολιτικής βίας διά της τρομοκρατίας, με εξαίρεση την υφέρπουσα ανησυχία του ισλαμικού φονταμενταλισμού, έχει παντελώς καταλαγιάσει.
Όντως η Ευρώπη και η Δύση ευρύτερα, με βαθιά και εκτεταμένα κοινωνικά προβλήματα, ανεργίες, φτώχειες, ανέχειες και ανισότητες με εξαιρετικά περιορισμένες δυνατότητες
επαγγελματικής καταξίωσης και κοινωνικής αυτοπραγμάτωσης για τους νέους, μπορεί να αντιμετωπίζει επιμέρους κοινωνικές αναταραχές και εκδηλώσεις στιγμιαίας σύγκρουσης
με το κράτος, όμως πουθενά δεν εμφανίζεται ούτε σε υφέρπουσα μορφή το τρομοκρατικό φαινόμενο.
Οι μόνες περιπτώσεις που εκδηλώνεται ενίοτε τρομοκρατική δράση είναι οι Βάσκοι της
Ισπανίας, αλλά και εκεί ακόμη, με δεδομένη την απονομιμοποίησή της και στη χώρα των Βάσκων, η ΕΤΑ δείχνει να αργοσβήνει. Πού μπορεί να οφείλεται λοιπόν το ελληνικό φαινόμενο, το οποίο, όπως ήδη είπαμε, δεν μπορεί να συγκριθεί ως προς τις κοινωνικοπολιτικές και φιλοσοφικές του αφετηρίες ούτε με τη «17 Νοέμβρη» και τον «ΕΛΑ» ούτε με τα προϋπάρχοντα κινήματα ανάλογων αντικρατικών οργανώσεων της Ευρώπης που δραστηριοποιήθηκαν στη δεκαετία του 1970, αρχές 1980, και εξαρθρώθηκαν πλήρως. Υπάρχει μια γενική θεώρηση που αντιλαμβάνεται και προσεγγίζει το τρομοκρατικό φαινόμενο με αναφορές στην κοινωνία της ανισότητας, της καταπίεσης, της αυθαίρετης κρατικής βίας, της εξαθλίωσης και της έλλειψης προοπτικής και της απάλειψης του ονείρου και της ποιότητας ζωής από τη νέα γενιά. Τούτο μπορεί να συμβαίνει σε δικτατορικά και αυταρχικά καθεστώτα, όπου η αυθαιρεσία του κράτους προκαλεί τη λεγόμενη δομική βία, δηλαδή των κοινωνικών δομών που παράγουν και αναπαράγουν μια τυφλή σύγκρουση έναντι των δομών καταπίεσης και τυφλής καταστολής.
Όμως η Ελλάδα εξελίσσεται με σταθερά βήματα σε χώρα αξιοζήλευτη ως προς την υλοποίηση της δημοκρατικής αρχής και την εφαρμογή των όρων και προνοιών του δημοκρατικού πολιτεύματος. Η ανισότητα ευκαιριών, η φτώχεια και η περιθωριοποίηση μεγάλων ομάδων του πληθυσμού είναι ένα πράγμα που πρέπει και μπορεί να αντιμετωπιστεί μέσα από την ενίσχυση των παραγωγικών δομών και την ταυτόχρονη ενδυνάμωση του κοινωνικού κράτους, την ενίσχυση του προγράμματος κοινωνικής δικαιοσύνης και φυσικά την περαιτέρω ενδυνάμωση του κράτους δικαίου, που σημαίνει προστασία ατομικών δικαιωμάτων και ατομικών ελευθεριών. Είναι σαφές ότι οι πρόσφατες τυφλές επιθέσεις έναντι της αστυνομίας και των οργάνων που είναι ταγμένα από το Σύνταγμα να προστατεύουν τον πολίτη και να ασκούν, οσάκις παρίσταται ανάγκη, νομιμοποιημένη βία αποσκοπούν στην αποσταθεροποίηση του πολιτικού συστήματος της χώρας μας και τη δημιουργία συνθηκών ανασφάλειας και κρίσης, συνθήκες που ευνοούν δυνάμεις και παράγοντες εκτός των συνόρων της χώρας.
Η χώρα επιχειρεί στο πλαίσιο μιας μεγάλης παγκόσμιας κρίσης να προχωρήσει με σταθερό βηματισμό στην ανάκαμψη, αναζωογόνηση της οικονομίας, εμπέδωση της κοινωνικής συνοχής και της πολιτικής σταθερότητας, πρόγραμμα που χρειάζεται απαραιτήτως κοινωνική γαλήνη και ισχυρή και αδιαμφισβήτητη πολιτική νομιμοποίηση της κυβέρνησης προς τα έσω και τα έξω. Σε μια περίοδο που διαπραγματεύεται η χώρα με τις Βρυξέλλες, την Τουρκία και τα Σκόπια, σε μια περίοδο που είναι υποχρεωμένη να κάνει ανοίγματα για να ενδυναμωθεί το διεθνές κύρος της Ελλάδας, πλήγματα τρομοκρατίας όπως αυτό δεν είναι ούτε τυχαία ούτε στιγμιαία. Η ελληνική κοινωνία πρέπει ως μια γροθιά πανστρατιάς να απομονώσει και να στιγματίσει φαινόμενα τέτοιου είδους, γιατί αυτές οι έκνομες ενέργειες τυφλής βίας σαφώς υπονομεύουν το παρόν και το μέλλον της χώρας και αποδυναμώνουν το δικαίωμα και τη θέληση της κοινωνίας να αισιοδοξεί και να ονειρεύεται.