ΟΥΤΕ ΨΥΛΛΟΣ ΣΤΟΝ ΚΟΡΦΟ ΤΟΥ…

Δεν μπορώ να ξέρω πόσο δύσκολα, άβολα και στενόχωρα, σύμφωνα με τη γνωστή έκφραση, μπορεί να αισθάνεται ένας ψύλλος που βρίσκεται εγκαταστημένος σε ένα πελώριο και όχι ιδιαίτερα φιλόξενο κόρφο. Έχω την εντύπωση όμως -και χωρίς την παραμικρή σατιρική διάθεση- ότι σε κάποια ανάλογη θέση θα πρέπει να βρίσκεται και ο νέος υπουργός Πολιτισμού, κ. Παύλος Γερουλάνος, μετά τα αποτελέσματα των τελευταίων εκλογών, που από την περασμένη Κυριακή του είπαμε τα «καλορίζικα», για να μην ξαναλέμε τα ίδια, αποφεύγοντας έτσι και τον κίνδυνο να κατηγορηθούμς για «βουρτσοκαλλιέργεια» και μακριά από εμάς αυτή η κακή συνήθεια, κάτι που οι τακτικοί μας αναγνώστες θα το έχουν διαπιστώσει.

Δύσκολη η δουλειά του νέου υπουργού και πολύ δυσκολότερη από εκείνη του ψύλλου που, ενώ του ζωυφίου η φροντίδα είναι να βρίσκει πηγές για να τους ρουφάει το αίμα, αντίθετα η υπουργική μέριμνα είναι να αιμοδοτεί για να σώζει κάθε φορά το υπουργείο του από την πλήρη κατάρρευση. Αλλά πώς να το σώσει; Με τις πενταροδεκάρες που του δίνει από τα περισσεύματά του ο Κρατικός Προϋπολογισμός; Και που με τα ημίμετρα και τις πρόχειρες λύσεις η κατάσταση γίνεται όλο και πιο κρίσιμη; Και το χειρότερο, κοντά στα άλλα, που πρόκειται για ένα υπουργείο που με την πολυδιάστατη όψη του είναι και η εθνική μας βιτρίνα;

Πολυδιάστατο όπως το είπαμε, με όλα μαζί στη συσκευασία του ενός, ούτε προσφορά σούπερ-μάρκετ να ήταν σε περίοδο εκπτώσεων και οριστικής διάλυσης. Και οι Τέχνες σε όλες τους τις εκφάνσεις. Και η πολυπραγμοσύνη της αρχαιολογικής φροντίδας μιας χώρας που η αποδοτική πολυδιαχείριση της μεγάλης της κληρονομιάς αποτελεί και το πιο ουσιαστικό της κεφάλαιο. Και ο αθλητισμός, που ούτε και αυτός υστερεί με πρόσφατες παρουσίες του σε διεθνείς αναμετρήσεις, αλλά που και αυτός χρειάζεται μια συνεχή επαγρύπνηση. Και οι εκατοντάδες των πολιτιστικών εκδηλώσεων, από την πρωτεύουσα μέχρι το τελευταίο χωριό, όλες με απλωμένο το χέρι για το «δώσε και σώσε». Και που ενώ ο κάθε τομέας θα απαιτούσε και από ένα αρμόδιο ξεχωριστό υπουργείο, μπήκαν τώρα στην ίδια πλατφόρμα και τα νέα φορτία, άλλο τόσο απαιτητικά και δυσβάστακτα, αν όχι και περισσότερο από τα ήδη υπάρχοντα. Ο Τουρισμός δηλαδή, με τις κάθε τόσο νέες του απαιτήσεις και προσαρμογές, έχοντας να παλέψει και με τον οξύτατο ανταγωνισμό που αντιμετωπίζει από τις γειτονικές χώρες και που αυτός ειδικά κι αν είναι η σημαντικότερη «βαριά βιομηχανία» μας. Και από πάνω, σαν το κερασάκι της βαρυστόμαχης τούρτας, και το πρόβλημα της Τηλεόρασης, με τους κρατικούς της φορείς και με όλο εκείνο το βάρος των καλομαθημένων «γκόλντεν μπόις», συντηρημένους και προστατευμένους από τους ιστούς μιας αράχνης που κανένα εντομοκτόνο δεν είναι ικανό να την εξαφανίσει. Και όλα αυτά να είναι, όπως το είπαμε, και η μετώπη της έξωθεν καλής μας μαρτυρίας, ενώ τα ελλείμματα της κακοδιαχείρισης ελάχιστα να συνηγορούν για τη δημιουργία μιας έστω και στο ελάχιστο συμπαθητικής εικόνας. Ειλικρινώς τρομάζω μπροστά στο φορτίο της δουλειάς που τον περιμένει, σε βαθμό που δεν ξέρω αν το ημερονύκτιο αντί των 24 είχε 48 ώρες, αν θα του έφταναν για να τα προλάβει όλα μαζί. Και μάλιστα σε ένα χώρο που ούτε εύκολος είναι σε ομοφωνίες και συνεννοήσεις και το χειρότερο είναι που μεταφέρει και εμπειρίες και κληρονομιές κάθε άλλο παρά εποικοδομητικές από προηγούμενες συμπεριφορές, έστω και με εξαιρέσεις, ελάχιστες βέβαια, που τελικά δεν αλλάζουν τον θλιβερό κανόνα. Τίποτα πιο δύσκολο από το να φέρεις ένα στραβό κλίμα στα ίσα του..

ΚΑΠΟΤΕ Η ΜΕΛΙΝΑ…

Όταν ο πατέρας του σημερινού πρωθυπουργού, πριν από 28 χρόνια, πήρε για πρώτη φορά στα χέρια του την κυβέρνηση, ύστερα και τότε από μια σαρωτική νίκη, ένα από τα πρώτα που φρόντισε ήταν να μιλήσει με το «σινάφι» που ανήκει στις δικαιοδοσίες και τις φροντίδες του υπουργείου της «βιτρίνας». Και σ’ αυτό θα πρέπει να βοήθησε και η Μελίνα, πρώτη υπουργός του Πολιτισμού της Αλλαγής και που σίγουρα θα του τα είπε με τον δικό της τρόπο που εκείνη ήξερε να τα λέει, επιστρατεύοντας και την προσωπική της γοητεία:

«Πρόσεξε, πρόεδρε, τους καλαμαράδες! Πρόσεξε τους δικούς μου ανθρώπους γιατί πολλά τους χρωστάς για τη νίκη σου. Τους χρειαζόμαστε γιατί περνάει ο λόγος τους και το έχουν αποδείξει. Οι περισσότεροι είναι ανοιχτά μυαλά και να μην τους παρεξηγείς όταν σου τα λένε και έξω από τα δόντια τους και κάνουμε λάθος άμα δεν τους ακούμε όταν μας τα λένε επάνω στο θυμό τους και ένα να ξέρεις, ότι κατά βάθος και μέχρι να πεθάνουν, παραμένουν μεγάλα παιδιά. Αχ… να ‘ξερες τι τραβάω κι εγώ από τον Τζούλυ…».

(Με μόνη διαφορά ότι αυτός που τράβαγε τα περισσότερα δεν ήταν εκείνη αλλά ο Τζούλυ!) Δεν ξέρω πόσο εισακούστηκε από τον Ανδρέα για να πω ότι και το «σινάφι» της είδε και τότε χρυσές μέρες, αλλά όσο να ‘ναι δεν είδαμε και τις χειρότερες. Αν θυμηθούμε μάλιστα και εκείνον τον ανεκδιήγητο «Μακεδονάρχη» που μας είχε συλλήβδην αποκαλέσει «λαπάδες», σίγουρα ο πολυπαθέστατος Πολιτισμός είχε αρχίσει να ξυπνάει από τον λήθαργό του και όπως να έχει το πράγμα, καλύτερα «μεγάλα παιδιά» παρά «μεγάλοι λαπάδες»!

Αλλά ήταν και η Μελίνα που κάθε φορά που έπρεπε να ακούσει παράπονα, αιτήματα και διαμαρτυρίες, είχε την πόρτα της πάντα ανοιχτή, τη μισή στο γραφείο της στο υπουργείο και την άλλη μισή στα τραπεζάκια της γνωστής πλατείας για να είναι ενήμερη πάντα «εφ’ όλης της ύλης», αποδίδοντας την όση ανταπόκριση περνούσε από το χέρι της. Χωρίς βέβαια και επί των ημερών της να έλειψαν τα στραβοπατήματα και που για τα περισσότερα «στραβά πατήματα», πάντα το περισσότερο που φταίνε είναι ο «κλειστός κύκλος», οι «πελατειακές σχέσεις» με τα όποια διαπλεκόμενα και η αγωνία του «πολιτικού κόστους». Φτάνει να θυμηθούμε ότι και ο περίφημος νόμος της Πνευματικής Ιδιοκτησίας, έργο κυριολεκτικά των ημερών της, που αποδίδει και κατοχυρώνει, παρά τα όσα του «κενά αέρος», τα νόμιμα δικαιώματα στους ως τότε ανοχύρωτους δημιουργούς, αφού ο κύκλος της τον περιέφερε από χέρι σε χέρι για να επιτύχουν οι διάφοροι παρατρεχάμενοι προσωπικά τους οφέλη, τελικά δεν πρόλαβε να τον υπογράψει, παραδίδοντας τη σκυτάλη το 1992 στην κ. Ντόρα Μπακογιάννη, η οποία μόλις πολιτιστικά υπουργοποιήθηκε έσπευσε αμέσως να τον υπογράψει, ίσως μάλιστα χωρίς και η ίδια να είχε προλάβει να τον διαβάσει και έτσι το γεγονός είναι ότι έχει τη δική της υπογραφή.

Και για να βρισκόμαστε ξανά στο παρόν, αυτό που μετράει πάνω απ’ όλα είναι να μη μεγαλώνουν τα λάθη του Χτες, έτσι που να κάνουν περισσότερο προβληματικό το Σήμερα για να μην οδηγήσουν το Αύριο στο αδιέξοδο.

Μακάρι, και ποιος δεν το εύχεται και ποιος δεν το θέλει;

ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΖΑΡΙΔΗΣ

***

ΚΥΡΙΕ ΥΠΟΥΡΓΕ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ…

…το ότι δεν προέρχεστε από πολιτική, άρα και εκλογική αφετηρία και το ότι αποτελείτε επιλογή του πρωθυπουργού και προσωπικού φίλου σας, ο οποίος εκτιμώντας τις γνώσεις σας και την κουλτούρα σας, σας έχει αναθέσει ένα τόσο σοβαρό, τόσο ευαίσθητο και τόσο υπεύθυνο υπουργείο, αυτό σίγουρα καταχωρείται στα «συν» της υπουργοποίησής σας. Είναι το υπουργείο στο οποίο δεν είναι λίγοι από τους προκατόχους σας που κυριολεκτικά «έφαγαν τα μούτρα τους» και έφυγαν νύχτα, άλλοι επειδή τοποθετήθηκαν εκεί, μακράν του αντικειμένου, για να εξυπηρετηθεί ο εσωκομματικός μηχανισμός και η οικογενειακή υποχρέωση και άλλοι για να αποστασιοποιηθούν από προηγούμενες άστοχες ενέργειές τους και με ελάχιστες επιλογές προερχόμενες από τον χώρο του Πολιτισμού, που ούτε κι αυτές άφησαν φεύγοντας τις καλύτερες των αναμνήσεων. Και ένας λόγος που ενισχύει το «συν» που σας συνοδεύει, μεγαλώνοντας όμως και τις ευθύνες σας, είναι το ότι η υπουργική σας «παρθενογένεση» δεν δεσμεύεται από πελατειακές σας σχέσεις και προεκλογικές σας υποσχέσεις, μια και «απελευθερωμένος» από όλα αυτά πήγατε εκεί που σας τοποθέτησε ο κ. Παπανδρέου. Δεν βγήκατε στο σεργιάνι για απόκτηση του σταυρού. Το «σταυρό» σας μόνος σας τον επωμισθήκατε και αυτό σας κάνει περισσότερο υπεύθυνο και καταρτισμένο πρόσωπο, όπως οι κυκλοφορούσες πληροφορίες μας λένε, μια και οι αποφάσεις που θα πάρετε δεν θα αποτελούν υποθήκες και δεσμεύσεις για μελλοντική πολιτική σας εξέλιξη, αν και αυτό βέβαια… θα δείξει!
Σας είδα να μιλάτε στα εγκαίνια του νέου κτιρίου της Κρατικής μας Σκηνής και ήταν ολοφάνερη η συγκίνησή σας και -γιατί όχι;- και το τρακ, που μόνο ένας άσχετος και «από άλλο ανέκδοτο» δεν θα το είχε, μιλώντας και για το ιστορικό θέατρο και για τη συμβολή του Νίκου Κούρκουλου για την πραγματοποίηση του έργου, ξεχνώντας όμως και μια λέξη για τις όσες μεγάλες φυσιογνωμίες που έχουν περάσει μέσα από εκεί. Όσο για την επιλογή του εναρκτήριου θεάματος, περισσότερο πληροφοριακό για τις τεχνικές δυνατότητες της νέας σκηνής, καμιά ευθύνη δεν σας βαρύνει, ούτε για το αν φόρεσαν ή δεν φόρεσαν βρακάκια τα χορευτικά «ελατήρια» και τα άριστα γυμνασμένα «σταγγόνια» του κ. Παπαϊωάννου. Ενώ πρέπει να προσθέσω ότι και η κάποια φυσική σας αδεξιότητα ή και αυτοσυγκράτηση στην εκφορά του πανηγυρικού σας λόγου, προσωπική μου άποψη είναι ότι και αυτή ενισχύει τα «συν» που προαναφέραμε. Στο κάτω κάτω της γραφής, κανένας δεν είναι υποχρεωμένος να γεννιέται Δημοσθένης! Έχουμε χορτάσει από τις θεατροποιημένες «ουάν μαν πολίτικαλ σόου» προεκλογικές αγορεύσεις που δεν θέλουμε άλλες, σε σημείο που λίγο ακόμα και θα ζητούσαμε από τον καμαρωτό τη λεκάνη..

ΚΑΙ ΣΤΟ ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ ΤΩΡΑ…
…θα σας έλεγα κάτι ανάλογο με τη συμβουλή της Μελίνας. Να μιλήσετε με το «σινάφι» που ανήκει στο υπουργείο σας και να ακούσετε τα προβλήματά τους και κοιτάζοντάς τους στα μάτια, όπως και εκείνοι θα πρέπει να κάνουν το ίδιο και δεν έχουν λόγους να κάνουν διαφορετικά, πολλά θα κερδίσετε.
Κάτι ήξερε η Μελίνα…
Γ. Λ.