Νέος εκλογικός νόμος: Η άμυνα του δικομματισμού
Το ΠΑΣΟΚ με τον επανερχομό του στην εξουσία και με την επικοινωνιακή του εύνοια προσπαθεί να μας πλασάρει τον πλέον αναχρονιστικό και αντιδημοκρατικό εκλογικό νόμο ως καινοτομία στην ελληνική πολιτική σκηνή. Προσπαθεί να εφαρμόσει μια κάκιστη παραλλαγή του γερμανικού εκλογικού συστήματος. Ίσως κάποιος θα πρέπει να πει στους φωστήρες του ΠΑΣΟΚ ότι η Γερμανία είναι ομόσπονδο κράτος, έχει Κοινοβούλιο που χωρίζεται σε δύο όργανα (Bundesrat, Bundestag) και δεν έχει μπόνους 40 εδρών για το πρώτο κόμμα.
Η πρόταση αυτή γίνεται με ένα και μοναδικό επιχείρημα: Να περιοριστεί το μαύρο πολιτικό χρήμα με τον ταυτόχρονο περιορισμό των μεγάλων περιφερειών. Δηλαδή το ΠΑΣΟΚ μάς λέει ότι στις μεγάλες περιφέρειες οι βουλευτές του τα αρπάζουν, ενώ στις μονοεδρικές είναι υποδείγματα διαφάνειας και ηθικής. Πρόκειται για ένα γελοίο επιχείρημα που προσπαθεί να μας πείσει ότι εάν ο αρχηγός διορίζει τους γλείφτες και αυλικούς του και τους κάνει βουλευτές, αυτοί θα είναι έντιμοι, σε αντίθεση με τους διεφθαρμένους βουλευτές που εκλέγονται με τον σταυρό. Πρόκειται για μια αντιδημοκρατική ελιτίστικη προσέγγιση του κοινοβουλευτισμού, που επιδιώκει τον περιορισμό των αιρετών από τη βάση βουλευτών με τους φίλους και κολλητούς του εκάστοτε προέδρου και άρα την απομάκρυνση από την πολιτική όσων έχουν αναφορά στην κοινωνία, με αγώνες και παρουσία, και την αντικατάστασή τους από διορισμένους τύπους που εάν κατέβαιναν για τον σταυρό θα έβρισκαν τις ψήφους μοναχά των οικογενειών τους.
Το ΠΑΣΟΚ μάς λέει ότι 100 διορισμένοι βουλευτές και 200 μοιρασμένοι στα δύο μεγάλα κόμματα, καθώς μονοεδρικές θα παίρνουν μόνο ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, είναι πρόοδος δημοκρατίας και πρόοδος διαφάνειας. Στην πράξη όμως έχουμε το ακριβώς αντίθετο. Με τις μονοεδρικές το ΠΑΣΟΚ θέλει να σώσει τον δικομματισμό από την πτώση των ποσοστών του, καθώς μονοεδρικές σημαίνει μαθηματικό προβάδισμα στα μεγάλα κόμματα. Με τους διορισμένους βουλευτές επιδιώκεται η σύνδεση του μαύρου χρήματος απευθείας με τις ηγεσίες των κομμάτων. Ο κ. Παπανδρέου προσβάλλει τους βουλευτές του όταν τους λέει ότι αλλάζει το εκλογικό σύστημα γιατί αυτοί αρπάζουν μαύρο πολιτικό χρήμα. Ομολογεί ότι οι βουλευτές του που εκλέχθηκαν στις μεγάλες περιφέρειες είναι διεφθαρμένοι και λαμόγια.
Η υπόθεση Ζήμενς απέδειξε όμως ότι αυτοί που τα άρπαζαν ήταν οι ηγεσίες των δύο μεγάλων κομμάτων. Τώρα ο κ. Παπανδρέου δίδει στις ηγεσίες των κομμάτων δικαιώματα φεουδάρχη, καθώς οι πρόεδροι των κομμάτων διορίζουν στο σύνολο 100 βουλευτές και άρα όσοι θέλουν να σκάσουν μαύρο πολιτικό χρήμα θα επιδιώκουν απευθείας επαφή με τις ηγεσίες των κομμάτων. Αυτό και εάν είναι διαφθορά. Άλλωστε δείτε πού έδινε τα μάρκα και τα ευρουλάκια ο κ. Χριστοφοράκος για να δείτε ότι δεν τα άρπαζε ο βουλευτής αλλά η ηγεσία.
Πρόκειται για το σύστημα της αποθέωσης του αρχηγού, όπου ο βουλευτής θα μετατραπεί σε βουλευτή περιφέρειας πιο μικρής από δήμο που θα γλείφει καθημερινά τον πρόεδρο για να είναι στην επόμενη λίστα. Θα παύσει ο βουλευτής να έχει την αυτοπεποίθηση που του δίνει ο σταυρός και θα μετατραπεί σε διορισμένο όργανο, φερέφωνο του προέδρου. Και για τον πρόεδρο όμως θα είναι πραγματικά ένας μπελάς, καθώς η όποια επιλογή του θα σημάνει εσωκομματική γκρίνια και ένταση, με αποτέλεσμα να μην έχουμε επιλογή αξίων αλλά επιλογή εσωκομματικών ισορροπιών.
Το υπό σκέψη εκλογικό σύστημα είναι πολιτικά απαράδεκτο, αλλά και αντισυνταγματικό. Θίγει την αρχή της λαϊκής κυριαρχίας, καθώς ο λαός δεν θα επιλέγει πλέον τους βουλευτές του, αλλά θα ψηφίζει τη λίστα που θα του δίδεται και άρα ο βουλευτής δεν θα είναι αντιπρόσωπος του έθνους αλλά μόνο του αρχηγού (αρ. 1 παρ. 3, 51 παρ. 2, 52), προσκρούει στο άρθρο 51 παρ. 3 που μιλά για μια άμεση και καθολική πλειοψηφία, αποκλείοντας τις διπλές κάλπες, και στο άρθρο 54 παρ. 2 που με διασταλτική ερμηνεία αποκλείει οι εκλογικές περιφέρειες να είναι μικρότερες από δήμο και άρα να γίνουν όλες μονοεδρικές, ενώ προσβάλλει και το άρθρο 54 παρ. 3, που ορίζει ότι οι βουλευτές επικρατείας (χωρίς σταυρό) δεν μπορεί να είναι άνω των 15, θεσμοθετώντας τους ουσιαστικά σε 100. Η αντίληψη ότι πρέπει να κατατμηθούν κάποιες γιγάντιες περιφέρειες είναι προς τη σωστή κατεύθυνση, η εισαγωγή ωστόσο στην ελληνική πολιτική σκηνή ενός εκλογικού νόμου που θα διορίζει μεγάλο μέρος βουλευτών και θα μετατρέπει τους λοιπούς βουλευτές σε βουλευτές μικρών μονοεδρικών που θα τους κάνει να ασχολούνται με απλά τοπικά ζητήματα και θα οδηγήσει στην αποθέωση του ρουσφετιού, συνιστά μια στροφή της δημοκρατίας μας από τους αιρετούς αντιπροσώπους στις διορισμένες προεδρικές «ελίτ», πράγμα ηθικώς και νομικώς απαράδεκτο.