Η χειραγώγηση δημιουργεί προβλήματα, δεν τα επιλύει…

Διακρίνεται, κατ’ εξοχήν, από το Νιτσεϊκό σύνδρομο της «ασέλγειας του ύφους» και περιφρονεί τη δεδοκιμασμένη στην πολιτική αρχή «Το παρελθόν λειτουργεί πάντα διαφωτιστικά», ενώ διασκελίζει το διατυπωμένο από τους Ρωμαίους ερώτημα «Cui bono?» (ποίος επωφελείται από την τακτική αυτή;).
Ο κ. Χρυσοχοΐδης, επικεφαλής του παλαιάς κοπής, αλλά νεοφανούς ονομασίας υπουργείου, «Προστασίας του Πολίτη», παρορά πως σ’ έναν κόσμο ισότητας όλοι είναι ίσοι εκτός από τους διαχειριστές του εξισωτισμού, στον οποίο, ως προκύπτει από τις δηλώσεις του, εντάσσει τον εαυτό του και τη διακηρυσσόμενη τακτική του.
Επιπροσθέτως παραγνωρίζει ότι όσο το στυλ αυτού που ονομάζεται πολιτική θεωρητικοποιείται, τόσο περισσότερο τα πολιτικά προβλήματα -και η τρομοκρατία είναι πολιτικό πρόβλημα- καθίστανται απλώς πρόβλημα διαχείρισης!
Το αίτημα μελέτης σε βάθος του φαινομένου της τρομοκρατίας είναι κοινωνικό και ουχί παραλλαγής της νομικής διαδικασίας – αυστηροί ή λιγότερο καταπιεστικοί νόμοι.
Το νομικό πλαίσιο κάτω από το οποίο διαφορετικές και συχνά αντικρουόμενες κοινωνικές ομάδες δύνανται να ζουν ειρηνικά συνεπάγεται, κατά την άποψη Χρυσοχοΐδη, την αντικατάστασή του από τακτικές χειραγώγησης των νοοτροπιών που τρέφουν διαφορετικές κοινωνικές ομάδες, η μία για την άλλη, με την προσδοκία ότι τελικώς η χειραγώγηση θα επιφέρει κοινωνική αρμονία.
Όμως εν προκειμένω ο επικεφαλής των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους αρνείται επιμόνως να διδαχθεί ακόμη και από τις διαπιστώσεις των πνευματικών δημιουργών («όποιος νομίζει ότι διαφεντεύει τις τύχες των άλλων κινείται το ολιγότερο εκτός της παραδεδεγμένης λογικής», Σάμουελ Μπέκετ) και κατά μια έννοια ασπάζεται τη «θεωρία» ότι οι κοινωνικές ομάδες διακατέχονται από νοοτροπίες αγέλης!
Ο κ. Χρυσοχοΐδης και η διακυβέρνηση του Νεο-ΠΑΣΟΚ διακινούνται στην ευθεία του πολιτικού ηθικισμού, όπως και η προκάτοχή της κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, και αυτή η αντίληψη προϋποθέτει ότι ο κάθε πολίτης είναι και εξαρτημένος και ηλίθιος και επομένως χωρεί η εφαρμογή μεθόδων χειραγώγησής του, όχι ως αυτεξούσιου ατόμου αλλά ως αγέλης…
Ο νυν υπουργός Δημόσιας Τάξης, και κατ’ ευφημισμόν «Προστασίας του Πολίτη», εντάσσει την πολιτική του στο πλαίσιο κυριαρχίας επί των μηχανισμών και δη εκείνων των «ημέτερων» συνδικαλιστών στον χώρο της Αστυνομίας.
Το πρόβλημα της κοινωνικής αρμονίας και της ασφάλειας είναι κατά την αντίληψή του πρόβλημα διαμοιρασμού της εξουσίας του με τους συνδικαλιστές, η τακτική των οποίων οδηγεί την πλειοψηφία του αστυνομικού σώματος σε αδράνεια, αν όχι σε «λευκή απεργία»…
Η συντεχνιακή αυτή νοοτροπία πόρρω απέχει από την εξυπηρέτηση, εκτός των «ημετέρων», των αναγκών του πολίτη και το σπουδαιότερο εμπέδωσης αισθήματος ασφαλείας στο κοινό.
Η τακτική των «συνδικαλιστών» δεν είναι άλλη από εκείνη του «εργατοπατερισμού», του ζην δηλαδή ακόπως, χωρίς προσφορά εργασίας, σε βάρος του κοινωνικού συνόλου!
Η κατάργηση των προνομίων των «συνδικαλιστών» -προνόμια τα οποία καταργούν την έννοια της ισονομίας – θα αποτελούσε μια ρηξικέλευθη πολιτική στον τομέα των Σωμάτων Ασφαλείας και βεβαίως ουδέ καν σκιά σκέψης για διαμοιρασμό της εξουσίας με τους «συνδικαλιστές», ως συμβαίνει σήμερα…
Ο κ. Χρυσοχοΐδης ακολουθεί την τακτική της νήσσας επί του καίριου αυτού σημείου, ενώ βερμπαλίζει ακατασχέτως περί παντός επιστητού…
Προσγράφονται στα υπέρ του νυν υπουργού οι εξαγγελίες για δραστικό περιορισμό διάθεσης αστυνομικών δυνάμεων για τη «φύλαξη» ατόμων τα οποία εξ ίδιας πρωτοβουλίας έχουν αυτοχαρακτηρισθεί «στόχοι» -ποίων άραγε;- και χρησιμοποιούν τους αστυνομικούς πρώτον προς… ανύψωση του «κοινωνικού τους προφίλ» και δεύτερον ως «υπηρετικό προσωπικό». Αρκεί να μη μείνουν στο επίπεδο των εξαγγελιών.
Πάντως, μέχρι στιγμής, εκείνος που διασχίζει την πόλη των Αθηνών δεν συναντά αστυνομικό εκτός του αμαρτωλού τριγώνου Ομόνοια – Σύνταγμα – Κολωνάκι. Στις υπόλοιπες περιοχές του «κλεινού άστεως» ο αστυνομικός παραμένει… αόρατος!
Το κράτος του ζόφου επικυριαρχεί στον πολίτη, ο οποίος τελεί υπό την ψυχολογία να υποπτεύεται και τον διπλανό του ακόμη…
Η πολιτική πρακτική της νέας διακυβέρνησης δεν έχει ακόμη απαγκιστρωθεί από τα επικοινωνιακά τρικ, τα δε ΜΜΕ, κυρίως τα υπό την εποπτεία του κράτους, αναλώνονται σε «δοξαστικούς» των κυβερνητικών και θεωρούν «είδηση» και τις συνήθεις και εκ καθήκοντος για έναν υπουργό δραστηριότητες!
Τα ιδιωτικά ΜΜΕ, κυρίως τα τηλεοπτικά, έχουν επιλέξει την τακτική που ευγλώττως ο καθηγητής Joxn MacManus σκιαγραφεί στο βιβλίο του «Market Journalism»:
• «…Δεν γράφουμε πια ειδήσεις αλλά σκάνδαλα, ψιθύρους για γνωστές προσωπικότητες και φιλοζωικές ιστορίες. Είναι η φόρμουλα να δημιουργήσεις ένα ψυχαγωγικό πρόγραμμα και να κερδίσεις ακροατήριο…».
Επιπροσθέτως κατ’ αυτάς οι κομματικές διαδικασίες για την εκλογή της νέας ηγεσίας στο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας αποτελούν το μοναδικό θέμα στα «μονοθεματικά» δελτία των οκτώ, με σαφή την προτίμηση σε συγκεκριμένη υποψηφιότητα στα πλαίσια της Νέας Ξενοκρατίας, που έχει ενσκήψει στην πολιτική ζωή της χώρας!
Η κατευθυνόμενη δημοσιογραφία στις δόξες της…