Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΕΙΜΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΟΙ ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ ΤΩΝ ΒΡΥΞΕΛΛΩΝ

Η ΕΕ και η ΟΝΕ ενδιαφέρονται μόνον για τα ελλείμματα του κρατικού προϋπολογισμού, για το ύψος του δημοσίου χρέους και για τον πληθωρισμό. Τα υπόλοιπα στοιχεία και μεγέθη που συνθέτουν τη γενική εικόνα μιας οικονομίας δεν τους ενδιαφέρουν ή ίσως να μην είναι σε θέση να τα αναλύσουν και να τα αξιολογήσουν. Εν πάση περιπτώσει ασχολούνται συνεχώς με το έλλειμμα που παρουσιάζει κάθε κράτος μέλος και μας το παριστάνουν σαν δράκουλα, προκαλώντας δέος και τρόμο στους δυστυχείς υπουργούς Οικονομίας.

Νομίζω ότι οι ανώτατοι αξιωματούχοι της ΕΕ και της ΟΝΕ ενσυνείδητα ασχολούνται συνεχώς και κατ’ αποκλειστικότητα με το έλλειμμα, γιατί μόνον αυτό τρομοκρατεί τις κυβερνήσεις και τους πολίτες των κρατών μελών. Και τρομοκρατεί γιατί έχει συνδεθεί με το καθεστώς της κοινοτικής επιτήρησης, με τη λιτότητα των εργαζομένων, που όλα αυτά σημαίνουν φτώχεια και εξαθλίωση για την πλειοψηφία των πολιτών. Σκορπίζουν οι Βρυξελλιώτες τον τρόμο και έτσι πετυχαίνουν να υποτάξουν με μεγαλύτερη ευκολία τις κυβερνήσεις, αλλά και τους ευρωπαίους πολίτες.

Η χρηματοπιστωτική κρίση που απειλούσε να προκαλέσει κραχ στην παγκόσμια οικονομία αρχίζει να υποχωρεί. Οι υπεύθυνοι για την κρίση, ρισκαδόροι των τραπεζών και λοιπών επενδυτικών επιχειρήσεων, ανταμείφθηκαν με αστρονομικά μπόνους και οι τοκογλύφοι (τράπεζες και κερδοσκοπικά κεφάλαια) διέφυγαν τον κίνδυνο κατάρρευσης με τα κρατικά «πακέτα στήριξης». Έτσι η χρηματοπιστωτική κρίση μετεξελίχθηκε σε δημοσιονομική κρίση, με αύξηση των ελλειμμάτων και του δημοσίου χρέους. Και αυτό συνέβη σε όλα σχεδόν τα κράτη και φυσικά και στα κράτη μέλη της ΕΕ. Απόδειξη ότι τώρα οι 20 από τις 27 χώρες της ΕΕ βρίσκονται υπό καθεστώς κοινοτικής επιτήρησης. Ακόμη και η Βρετανία, που πάντα αγωνιζόταν για να διατηρεί χαμηλά ελλείμματα και χαμηλό δημόσιο χρέος, έφτασε να έχει έλλειμμα 12,4% και δημόσιο χρέος 80% του ΑΕΠ.

Όταν τα κράτη υποχρεώθηκαν (και ακόμη δεν ξέρουμε από ποιους) να εφαρμόσουν τα πλουσιοπάροχα πακέτα στήριξης των τραπεζιτών και ορισμένων γιγαντιαίων πολυεθνικών εταιρειών, γιατί οι φωστήρες «εμπειρογνώμονες» της ΕΕ και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας δεν αντέδρασαν; Πού ήταν τότε ο Μπαρόζο, ο Αλμούνια, ο Τρισέ και ο Παπαδήμος; Δεν ήξεραν ότι όλα αυτά θα είχαν αποτέλεσμα τον μετασχηματισμό της κρίσης σε δημοσιονομική; Μα αυτό ήταν ηλίου φαεινότερο! Γιατί δεν αντέδρασαν τότε στη διόγκωση των δημοσίων δαπανών και στην αύξηση του χρέους των κρατών; Τώρα τους έπιασε ο πόνος για τις δημοσιονομικές ανισορροπίες και τρέμουν μην τυχόν πάρουν αύξηση οι εργαζόμενοι 20-30 ευρώ τον μήνα; Είναι οι κλασικοί υποκριτές που διυλίζουν τον κώνωπα και καταπίνουν την κάμηλον. Είναι τα παιδιά του οικονομικού και του πολιτικού κατεστημένου που πληρώνονται αδρά για να χαλκεύουν δεσμά για τους εργαζόμενους αγωνιστές της ζωής. Για τη σημερινή κρίση πήραν τη συνταγή. Παχυλά πακέτα στήριξης αναγκαία για να μην ταλαιπωρηθούν οι πλούσιοι (τραπεζίτες και μεγάλοι επιχειρηματίες) και σήμερα είναι αναγκαίο να πληρώσουν τον λογαριασμό οι μικρού και μεσαίου εισοδήματος πολίτες για να αποκατασταθεί η δημοσιονομική ισορροπία και να κλείσει η «μαύρη τρύπα» των κρατικών προϋπολογισμών με την εφαρμογή της πολιτικής τής διά βίου λιτότητας!

Και για την κοινοτική «νομιμοποίηση» της πολιτικής τής «διά βίου λιτότητας» οι κοινοτικοί προύχοντες επικαλούνται τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, που αυθαίρετα καθιερώνει το όριο του 3% για το έλλειμμα και του 60% για το δημόσιο χρέος. Και οι τότε ευρωπαίοι ηγέτες δέχτηκαν με μεγάλη επιπολαιότητα αυτές τις αυθαίρετες και άκαμπτες ρυθμίσεις, χωρίς εξαιρέσεις για τις περιόδους οικονομικών κρίσεων. Και τώρα αυτές οι ρυθμίσεις της Συνθήκης του Μάαστριχτ είναι που απειλούν να τινάξουν στον αέρα την αναμενόμενη ασταθή ανάκαμψη, με κίνδυνο οι χώρες της ΕΕ να περιέλθουν σε κατάσταση μακροχρόνιας και βαθιάς ύφεσης. Αυτό το ενδεχόμενο ασφαλώς δεν φοβίζει τους υποκριτές αξιωματούχους της ΕΕ και της ΟΝΕ. Τους χαροποιεί το γεγονός ότι σε μια τέτοια κατάσταση «νομιμοποιούνται» να εφαρμόζουν τη συνταγή τής «διά βίου λιτότητας» των εργαζομένων και όλων των οικονομικά αδύναμων πολιτών.

Ομολογώ ότι αισθάνομαι μεγάλη κατάπληξη ότι όλη η συζήτηση για την οικονομία και την οικονομική πολιτική περιστρέφεται μόνον γύρω από τρία μεγέθη. Τους πάντες τους απασχολούν το έλλειμμα, το δημόσιο χρέος και ο πληθωρισμός. Εφημερίδες, ξένες και ελληνικές, κανάλια κρατικά και ιδιωτικά, κυβερνήσεις, κάθε λογής συζητήσεις περιστρέφονται γύρω από τις εξελίξεις στα τρία αυτά μεγέθη. Και ασκούν οικονομική τρομοκρατία. Λες και όλη η εξέλιξη της οικονομίας σήμερα εξαντλείται στα μεγέθη αυτά. Κρίσιμα οικονομικά στοιχεία, όπως η κατανάλωση, η παραγωγή, η απασχόληση, η εσωτερική και η εξωτερική ζήτηση, οι εξελίξεις στο ισοζύγιο πληρωμών και προπάντων η ανεργία, η ακρίβεια που εξευτελίζει την αγοραστική δύναμη του νομίσματος, η ανταγωνιστικότητα και η άνιση κατανομή του εισοδήματος, δεν είδαμε να απασχολούν σοβαρά τα ΜΜΕ και τις κυβερνήσεις. Μόνον ορισμένα κόμματα της Αριστεράς ασχολούνται με τα μεγέθη αυτά και μάλιστα με μεγάλη χλιαρότητα. Έτσι αφήνουν ελεύθερο το πεδίο για να θρηνούν οι «διαμορφωτές» της κοινής γνώμης για τα «προβλήματα» των τραπεζιτών, των τοκογλύφων επενδυτών και των αισχροκερδών της χρηματοπιστωτικής αγοράς! Πέρα όμως από τα τάχα σοβαρά προβλήματα των μεγιστάνων του πλούτου, υπάρχουν και οι εφιάλτες των φτωχών πολιτών, η φτώχεια, η εξαθλίωση και η ανεργία, κρίσιμα μεγέθη για τη διατήρηση της κοινωνικής γαλήνης και της ευημερίας του κοινωνικού συνόλου. Και αυτοί οι εφιάλτες δεν απασχολούν καθόλου τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, ούτε τους αξιωματούχους της ΕΕ και της ΟΝΕ. Και δυστυχώς ούτε και τους ηγέτες των κρατών μελών.

Ο υπουργός Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου μετέβη πριν από δέκα μέρες στις Βρυξέλλες για τη σύνοδο του Eurogroup και του Ecofin. Συμμετέχοντας για πρώτη φορά στα όργανα αυτά, γνώρισε την τρομοκρατία των ελλειμμάτων που ασκεί η ΕΕ και η ΟΝΕ. Ο υπουργός Οικονομικών πέρασε, όπως φαντάζομαι, από «ιερά εξέταση» και αναγκάστηκε να ομολογήσει ότι φέτος το έλλειμμα του προϋπολογισμού θα φτάσει στο 12,5% του ΑΕΠ. Έτσι όμως έριξε νερό στον μύλο του ιερατείου των Βρυξελλών για να μας «πλάσει» με περισσότερη ευχέρεια. Η ατυχής αυτή στάση του στα κοινοτικά όργανα νομίζω ότι βασικά προκλήθηκε από την επιθυμία της κυβέρνησης να δημιουργήσει ένα ισχυρό άλλοθι, με σκοπό να δικαιολογήσει την αδυναμία εκπλήρωσης των προεκλογικών υποσχέσεων που μας έδωσε το ΠΑΣΟΚ. Δεν γνώριζαν ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Οικονομικών ότι όσο υψηλότερο ήταν το έλλειμμα, τόσο σκληρότερα θα ήταν και τα μέτρα που θα απαιτούσε και θα πίεζε η ΕΕ να εφαρμόσει η ελληνική κυβέρνηση; Ασφαλώς το γνώριζαν, αλλά εξυπηρετούσε την κυβέρνηση να βρει διέξοδο. Αντί ο υπουργός Οικονομικών να πάει στις Βρυξέλλες ως ικέτης, θα έπρεπε να πάει και να θυμίσει στους αξιωματούχους της ΕΕ και στους ομολόγους του ότι το υψηλό φετινό έλλειμμα του προϋπολογισμού ήταν αποτέλεσμα και των μέτρων που έλαβε η προηγούμενη κυβέρνηση για να ικανοποιήσει τις υπερβολικές αξιώσεις των ισχυρών κρατών της ΕΕ. Να τους θυμίσει ότι το μέτρο της μείωσης των τελών ταξινόμησης των αυτοκινήτων πάρθηκε για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των ευρωπαϊκών αυτοκινητοβιομηχανιών. Το ίδιο ισχύει και για το μέτρο της απόσυρσης των παλαιών αυτοκινήτων και των κλιματιστικών παρωχημένης τεχνολογίας. Με τα μέτρα αυτά η τότε κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή είχε απώλεια εσόδων και αύξηση δαπανών, για χάρη της στήριξης των ευρωπαϊκών βιομηχανιών. Και πέρα από αυτά υπήρξε και η υστέρηση εσόδων και η αύξηση δαπανών από τα μέτρα αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης, που στην ουσία ήταν μέτρα στήριξης της οικονομίας της ελεύθερης αγοράς. Και φυσικά ήσαν ευεργετικά και για το κατεστημένο των Βρυξελλών.

Περιμέναμε από τον σοσιαλιστή κ. Παπακωνσταντίνου να θέσει ευθέως και με παρρησία θέμα αναθεώρησης της Συνθήκης του Μάαστριχτ προς δύο κυρίως κατευθύνσεις: α) Να αναστέλλεται η εφαρμογή της σε περιπτώσεις οικονομικής κρίσης ώστε να αποκτήσει την απαραίτητη σε τέτοιες περιστάσεις ευκαμψία και να δίνει τη δυνατότητα στις κυβερνήσεις για τη λήψη έκτακτων μέτρων χωρίς τη δαμόκλειο σπάθη του καθεστώτος της κοινοτικής επιτήρησης. β) Να υποχρεώνονται τα κράτη να λαβαίνουν μέτρα στις περιπτώσεις που οι δείκτες ανεργίας και φτώχειας υπερβαίνουν κάποια ανεκτά όρια, που θα καθορίζονται ρητά. Αντί γι’ αυτά, είδαμε να επιστρέφει ο υπουργός Οικονομικών κατησχυμένος και εξαθλιωμένος, έχοντας στις αποσκευές του μόνον πιέσεις για αντιλαϊκά μέτρα, για αύξηση της φορολογίας και για τριμηνιαίους ελέγχους από κοινοτικά όργανα. Η ελληνική κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου υπό την πλήρη κηδεμονία του «ιερατείου των Βρυξελλών»! Κατά τα λοιπά, η κυβέρνηση μέσω Βρυξελλών πέτυχε «τρίποντο» εις βάρος της ΝΔ με την ανακάλυψη του υψηλού ελλείμματος του 12,5% του ΑΕΠ. «Έλληνες αεί παίδες εστέ». Τι κρίμα!