ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΕΣ ΚΑΙ ΑΓΝΩΣΤΕΣ ΟΜΑΔΕΣ ΑΚΡΑΙΑΣ ΒΙΑΣ
Η προστασία των πολιτών δεν προκύπτει από την καταστολή αλλά από την πρόληψη. Η καταστολή, ως δράση, γεννάει αντίδραση και έτσι προκύπτουν φράσεις όπως αυτή του κ. Χρυσοχοΐδη, «έχουμε πόλεμο» ή «είμαστε σε πόλεμο», που νομιμοποιούν την ύπαρξη του άλλου μέρους, του άλλου μετώπου, ως φύσει και θέσει αντίπαλου των Αρχών. Ίσως να μην το αντιλαμβάνεται αυτό ο κ. Χρυσοχοΐδης, αλλά αν όντως έχει φίλους αντιεξουσιαστές και αναρχικούς, όπως έχει πει, θα έπρεπε να το γνωρίζει.
Το παν στη σχέση αντιπαράθεσης κράτους και ανένταχτων ομάδων πρόκλησης και αντίστασης (έτσι όπως εκείνες αντιλαμβάνονται την αντίσταση) είναι η δυνατότητα κατανόησης της ταυτότητας και της λειτουργίας του άλλου. Αν το κράτος επιλέγει να βαφτίσει αντίπαλο (και να του συμπεριφέρεται με καθεστώς ισοτιμίας, αποδεχόμενο πως βρίσκεται σε πόλεμο μαζί του) τις ποικιλώνυμες αναρχικές ομάδες, τότε αυτομάτως προσφέρει εκείνο που εξ ορισμού αναζητούν: τη νομιμοποίηση της ύπαρξής τους ως αντίπαλου της κυρίαρχης δύναμης, που είναι το κράτος. Αυτό έκανε ο υπουργός Δημόσιας Τάξης. Ηθελημένα ή όχι, αναγόρευσε τους «ιδιοκτήτες» αυτής της δράσης, τους φυσικούς φορείς των ενεργειών αυτών, σε αντίπαλο στρατόπεδο, με το οποίο το κράτος, διά των δυνάμεων καταστολής, είναι σε πόλεμο. Δεν είναι βέβαιο ότι το έκανε από γενναιοδωρία προς τον αντίπαλο. Κατά πάσα πιθανότητα το έκανε πρώτον για να δείξει στον κόσμο τη σοβαρότητα της κατάστασης και δεύτερον για να καταγραφεί η αποφασιστικότητά του στην αντιμετώπιση αυτής της δράσης. Είναι τυχερός ο εξ Ημαθίας πολιτικός που έχει τη συναίνεση όλων των εν τη Βουλή πολιτικών δυνάμεων να κάνει όσα θεωρούνται αναγκαία για τον χειρισμό της υπόθεσης, συναίνεση που έχει κατακτήσει μετά την υπόθεση εξάρθρωσης της 17 Νοέμβρη. Είτε από τύχη συνέβη αυτό είτε ήταν απόρροια οργανωμένης έρευνας και δράσης των Αρχών, το αποτέλεσμα είναι ότι ο Μ. Χρυσοχοΐδης κατεγράφη ως ο άνθρωπος που εξουδετέρωσε την πιο σημαντική τρομοκρατική οργάνωση από τη Μεταπολίτευση και μετά. Το γεγονός αυτό του προσφέρει το πλεονέκτημα να δρα και να γίνεται αποδεκτός, να μιλά και να ακούγεται.
Συγχρόνως όμως αποτελεί και μειονέκτημα, μια και οι ακροαριστερές και αναρχικές ομάδες που συνθέτουν το παζλ αυτής της τρομοκρατίας τον αντιμετωπίζουν όπως ο ταύρος το κόκκινο πανί. Επιδιώκουν τη σύγκρουση μαζί του προκειμένου να τον νικήσουν, να τον εκθέσουν και να σβήσουν από τα πολιτικά του χαρακτηριστικά (και παράσημα) τη νίκη επί της 17 Νοέμβρη. Το στοιχείο αυτό πρέπει να συνυπολογιστεί στην ανάλυση που κάνει ο νέος υπουργός Δημόσιας Τάξης και να συνυπολογιστεί ως μια πολύ σημαντική συνιστώσα του προβλήματος. Οι ομάδες αυτές δεν έχουν απολύτως τίποτα να χάσουν. Ζουν και υπάρχουν μέσω της σύγκρουσης και είναι λάθος να αντιμετωπίζονται με μέτρα καθημερινών αξιών του απλού πολίτη. Δεν απαρτίζονται από «απλούς πολίτες». Μπορεί τα μέλη τους να μοιάζουν με απλούς πολίτες, να είναι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, να διατηρούν τα εξωτερικά χαρακτηριστικά των κανονικών ανθρώπων, όμως οι επιλογές τους κατευθύνονται και προσδιορίζονται από ιδέες στις οποίες είναι φανατικά πιστοί και αποτελούν το τελευταίο προπύργιο της αξιοπρέπειάς τους, έτσι όπως αυτοί την προσδιορίζουν και την αντιλαμβάνονται.
Άρα η δράση τους είναι ακραία και «τυφλή» και ενδεχομένως περιέχει, όπως είπε σε ραδιοφωνική της συνέντευξη η Μαριέττα Γιαννάκου το πρωί της Παρασκευής (λίγες ώρες μετά την έκρηξη βόμβας στην είσοδο της πολυκατοικίας όπου κατοικεί), στοιχεία μίσους και μηδενισμού. Αντιθέτως, ο υπουργός και η κυβέρνηση (όλες οι κυβερνήσεις) έχουν πολλά να χάσουν από μια τυφλή σύγκρουση. Δεν αρκεί να βγει σε φωτοτυπία το πρόγραμμα που εκπονήθηκε για την εξάρθρωση της 17 Νοέμβρη, γιατί αυτό που συμβαίνει σήμερα δεν μοιάζει και δεν είναι 17 Νοέμβρη. Είναι ένα άλλο σύστημα δράσης με πολλές ομάδες, πιθανώς πολυπληθέστερες των παλαιών (κάτι που δείχνει μεγαλύτερη διείσδυση σε κοινωνικά στρώματα, αν και δεν υπάρχουν πολλά και ισχυρά κινήματα όπως τη δεκαετία του ’80), που δρουν με τρόπο συχνά απρόβλεπτο, σκληρότερο και ψυχρό σε σχέση με ό,τι συνέβαινε 10-15 χρόνια πριν.
Η ιστορία είναι χρήσιμη ως γνώση και εμπειρία, ποτέ όμως δεν είναι όμοια με τη δρώσα πραγματικότητα.